«Οταν δάγκωσα τον Κιελίνι, κατάλαβα γρήγορα τι μπορεί να σημαίνει. Βάλαμε το γκολ με τον Γοδίν κι εγώ δεν το πανηγύρισα όπως πανηγυρίζω συνήθως, γιατί ακόμη σκεφτόμουν αυτό. Μπήκα στα αποδυτήρια και το πρώτο που έκανα ήταν να μιλήσω με τη σύζυγό μου. Από την αρχή δεν ήθελα να αποδεχθώ την πραγματικότητα. Το αρνήθηκα, έκλαιγα. Ηταν ένα διάστημα με πολύ πόνο για εμένα και για την ομάδα με αυτά που βλέπαμε».
Η εξομολόγηση ανήκει στον Λουίς Σουάρες. Αφορά το προηγούμενο Μουντιάλ, εκείνο του 2014, που είχε διεξαχθεί στα γήπεδα της Βραζιλίας. Ο Ουρουγουανός έγινε πρώτο θέμα για τους λάθος λόγους. Το μετάνιωσε. Πληγώθηκε. Φοβήθηκε. Οχι μόνο για τη χώρα του, αλλά για την επικείμενη μεταγραφή του. Η Μπαρτσελόνα τον είχε σχεδόν κλείσει πριν από το Μουντιάλ. Εκείνη η κίνησή του όμως έκανε τον γύρο του κόσμου. Κι αν οι Καταλανοί το μετάνιωναν; Αν τίναζαν στον αέρα τη συμφωνία;
«Μου πέρασε από το μυαλό ότι γι’ αυτό θα μπορούσε να μην πραγματοποιηθεί το όνειρό μου να παίξω στην Μπαρτσελόνα. Μίλησα με τον Θουμπιθαρέτα (τότε τεχνικός διευθυντής της Μπαρτσελόνα και νυν της Μαρσέιγ) και τον πρόεδρο. Μου είπαν ότι ήταν ήρεμοι και ότι με ήθελαν. Δεν έχω πρόβλημα να πω ότι έκλαψα για το γεγονός ότι με αποδέχθηκαν και με ήθελαν, παρά το δάγκωμα».
Ο Σουάρες έχει αφήσει πίσω του όλο αυτό. Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Τέσσερα χρόνια μετά είναι και πάλι σε Μουντιάλ. Χωρίς τον… Κιελίνι, χωρίς την Ιταλία, που δεν υπάρχει σε αυτό. Και χωρίς το άγχος της μεταγραφής, αφού στην Μπαρτσελόνα έχει βρει το λιμάνι του.
Και φυσικά στη χώρα του είναι το μεγάλο αστέρι. Με 50 γκολ σε 97 συμμετοχές θα είναι και πάλι το πρώτο βιολί των Λατινοαμερικάνων. Ο παίκτης στον οποίο θα στηριχθούν οι ελπίδες της Ουρουγουάης για διάκριση στη διοργάνωση. Εχοντας φυσικά στο πλάι του τον Εντισον Καβάνι της Παρί Σεν Ζερμέν.
Δύο σουπερστάρ σε μια ομάδα… αντιστάρ. Σε μια ομάδα που σου βγάζει περισσότερο τη μαχητικότητα σαν στυλ από οτιδήποτε άλλο. Μέχρι η μπάλα να φτάσει στα πόδια τους και εκείνοι να επιχειρήσουν να κάνουν τη δουλειά που ξέρουν να κάνουν καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο.
Φυσικά, για την Ουρουγουάη δεσπόζει στην άμυνα και η φιγούρα του Γοδίν. Του κεντρικού αμυντικού της Ατλέτικο Μαδρίτης. Ενός στόπερ top class που κάνει τη διαφορά. Οι Ουρουγουανοί ξεκινούν από θέση ισχύος στον όμιλο. Καλύτερη και πιο έμπειρη ομάδα από Ρωσία και Αίγυπτο. Αλλά οι φιλοδοξίες τους δεν σταματούν στην πρόκριση από τους ομίλους.
Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ Οσκαρ Ταμπάρες
O κόσμος τον λατρεύει
Είναι ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με μεγάλες επιτυχίες της Ουρουγουάης. Ο κόσμος τον λατρεύει. Και πώς θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά. «El Maestro», ο Οσκαρ Ταμπάρες είναι… θεσμός για το ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης, έχοντας βρεθεί στον πάγκο της στα Παγκόσμια Κύπελλα της Ιταλίας (1990), της Νότιας Αφρικής (2010) και της Βραζιλίας (2014). Αυτό θα είναι το τρίτο σερί Μουντιάλ του. Εχει κατακτήσει το Κόπα Αμέρικα με την Ουρουγουάη το 2011 και θεωρείται προπονητής με επιθετικές αρετές, γνωστός για τις έξυπνες τακτικές του, ενώ πολλές φορές η προσέγγιση στους παίκτες του θυμίζει πατρική φιγούρα.
