Τα σύνορα της Ουγγαρίας από τη Σερβία, όπου βρέθηκε ο ανταποκριτής της «Ρεπούμπλικα», χωρίζονται από ένα συρματόπλεγμα ύψους τεσσάρων μέτρων. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η εικόνα που βλέπει κανείς εκεί. Βλέπει ακόμη μεταλλικά κοντέινερ που έχουν τοποθετηθεί για τους «καταραμένους της γης», κοντέινερ όπου παγώνεις τον χειμώνα και πεθαίνεις από τη ζέστη το καλοκαίρι. Βλέπεις παντού κάμερες και αισθητήρες, στρατιώτες που περιπολούν με τα αυτόματα στο χέρι και αστυνομικούς με τα κλομπ –όλη τους με πλήρη εξάρτυση. «Εχουν το εχθρικό βλέμμα των ανατολικογερμανών φρουρών την εποχή του Ψυχρού Πολέμου» παρατηρεί ο Αντρέα Ταρκουίνι, ο οποίος υπήρξε για πολλές δεκαετίες ανταποκριτής της ιταλικής εφημερίδας στο Βερολίνο. «Κάποτε ήταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός, σήμερα είναι ο υπαρκτός κυριαρχισμός» σημειώνει.
Και τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Οτι τα κρατικά μέσα ενημέρωσης σε απόλυτο συγχρονισμό (gleichgeschaltet όπως έλεγε ο Γκέμπελς) πανηγυρίζουν για τη νίκη του ξενόφοβου Γιάνεζ Γιάνσα στη Σλοβενία, ενώ τα υπόλοιπα μέσα, ιδιοκτησίας σχεδόν όλα των φίλων ολιγαρχών του ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπαν, δεν σταματούν να μεταδίδουν ρεπορτάζ για λευκές γυναίκες που πέφτουν θύματα βιασμού από μετανάστες στη Στοκχόλμη, το Βερολίνο ή το Παρίσι. Κι όταν δεν κάνουν αυτό, υπενθυμίζουν το πένθος για τη Συνθήκη του Τριανόν. Η συνθήκη υπογράφτηκε τον Ιούνιο του 1920 ανάμεσα στις νικήτριες χώρες του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και την Ουγγαρία. Αυτή η τελευταία, ως πρώην τμήμα της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, έχασε εδάφη που κατοικούνταν κυρίως από Σλοβάκους, Ρουμάνους και Σέρβους.
Αυτή είναι λοιπόν η σημερινή Ουγγαρία, η Ουγγαρία του Βίκτορ Ορμπαν, του αδιαμφισβήτητου ηγέτη της ξενοφοβικής Δεξιάς στην Ευρώπη. Ενός αντιευρωπαϊστή που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τα κονδύλια της ΕΕ για να κάνει προπαγάνδα: 3,9 εκατομμύρια ευρώ για την εκστρατεία εναντίον του εβραιοουγγρικής καταγωγής επενδυτή Τζορτζ Σόρος, 3,8 εναντίον του ύπατου εκπροσώπου του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, 23 για να πείσει ότι το κλείσιμο των συνόρων είναι απαραίτητο «επειδή δεχόμαστε επίθεση». Και τι άλλο προβλέπει η άμυνα; Φυλάκιση και υψηλά πρόστιμα στις μη κυβερνητικές οργανώσεις που βοηθούν τους πρόσφυγες.
Η συνταγή του Ορμπαν, αντιφρονούντος κάποτε που σπούδασε με υποτροφία του ιδρύματος Σόρος, είναι απλή: μέσα ενημέρωσης και θεσμοί υπό ασφυκτικό έλεγχο, «εκστρατείες μίσους και φόβου απέναντι στους μετανάστες, απέναντι σε όσους σκέπτονται διαφορετικά, απέναντι στις Βρυξέλλες» όπως εξηγεί ο Πέτερ Μάρκι Ζάι, ένας νεαρός χριστιανοδημοκράτης δήμαρχος. «Η Ευρώπη», συνεχίζει, «υποτιμά τον κίνδυνο. Ο Ορμπαν είναι στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Δεν θα έπρεπε. Είναι αυταρχικός και διεφθαρμένος. Η θέση του είναι στη φυλακή». Ο ίδιος, μετά την νίκη του στις πρόσφατες εκλογές, ακολούθησε μια ακόμη πιο σκληρή γραμμή απέναντι στις μη κυβερνητικές οργανώσεις και τα ξένα μέσα ενημέρωσης. Οι Ούγγροι, για παράδειγμα, δεν έμαθαν ποτέ ότι ένας παράτυπος μετανάστης στη Γαλλία σκαρφάλωσε από μπαλκόνι σε μπαλκόνι σε μια πολυκατοικία στη Γαλλία για να σώσει ένα αγοράκι κι ότι γι’ αυτή του την πράξη ο γάλλος πρόεδρος του έδωσε τη γαλλική ιθαγένεια.
Η μεταχείριση στην Ουγγαρία αυτού του ανθρώπου θα ήταν πολύ διαφορετική εάν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι στους μουσουλμάνους μετανάστες που περίμεναν στα σύνορα έδιναν στην αρχή χοιρινό, όπως καταγγέλλει η Τιμέα Κόβατς, δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα. «Μια γυναίκα που ετοιμαζόταν να γεννήσει, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο την τελευταία στιγμή» διηγείται ο λουθηρανός πάστορας Σάντρο Τσερχάτι. Στα 170 χιλιόμετρα του ατσάλινου φράχτη που χωρίζουν την Ουγγαρία από τη Σεβία, ακούει κανείς μόνο τέτοιες ιστορίες.
