Αναμνήσεις

Δύο και μία μείνανε. Για τη σέντρα στο Μουντιάλ. Από την πρεμιέρα Ρωσία – Σαουδική Αραβία, την Πέμπτη, μέχρι τον τελικό της 15ης Ιουλίου, ένας μήνας ποδόσφαιρο. Με τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα μετράς τα χρόνια σου. Γυρίζεις πίσω. Είναι οι αναμνήσεις σου. Πού και πώς ήσουν κάθε φορά. Είναι η ίδια σου η ζωή. Από τα 12, λίγο πιο κάτω – λίγο πιο πάνω, που ξεκίνησε ο κάθε πιτσιρικάς να βλέπει μπάλα. Οι Ελληνες ανακάλυψαν το διεθνές ποδόσφαιρο το 1970. Στο Μουντιάλ του Μεξικού. Οι σημερινοί 60+ έμεναν με το στόμα ανοιχτό με τη Βραζιλία του Πελέ. Του Κάρλος Αλμπέρτο, του Ριβελίνο, του Τοστάο. Την παγκόσμια πρωταθλήτρια Αγγλία. Των αδελφών Μπόμπι και Τζάκι Τσάρλτον. Του αρχηγού Μπόμπι Μουρ, του Γκόρντον Μπανκς του «Κινέζου». Τη Γερμανία του Ούβε Ζέελερ και του Φραντς Μπεκενμπάουερ που έπαιζε στον ημιτελικό με την Ιταλία με δεμένο χέρι. Την Ιταλία των Φακέτι – Ματσόλα, που έφτασε στον τελικό.

Κέντα

Μεγάλοι ποδοσφαιριστές, μεγάλα παιχνίδια, μεγάλες στιγμές. Από τον Πελέ. Η κεφαλιά και η απόκρουση του αιώνα από τον Μπανκς. Η εξαιρετικής έμπνευσης προσποίηση στον Μαζούρκεβιτς. Η πάσα χωρίς να βλέπει στον Κάρλος Αλμπέρτο στο τέταρτο γκολ της Βραζιλίας, στον τελικό. Ηταν το Μουντιάλ που έφτασε τόσο κοντά, αλλά δεν κατάφερε να προκριθεί η Εθνική Ελλάδος. Αυτή η τεράστια εθνική ομάδα, με Δομάζο, Σιδέρη, Παπαϊωάννου, Κούδα. Στις δύο επόμενες διοργανώσεις, 1974 και 1978, όλοι ήμασταν με την Ολλανδία. Τη μεγάλη Ολλανδία του Γιόχαν Κρόιφ. Που έπεσε στην κέντα. Να παίξει δύο τελικούς με γηπεδούχους Γερμανία – Αργεντινή. Και τους έχασε και τους δυο. Με παράπονα από τη διαιτησία. Το 1982 στην Ισπανία, ήταν ο Σουµάχερ που πήγε να «σκοτώσει» τον Μπατιστόν και δεν πήρε ούτε κίτρινη. Ηταν ο γερμανικός μύθος που άρχισε να χτίζεται. Η Γαλλία να προηγείται 3-1 στην παράταση, η Γερμανία να ισοφαρίζει και να παίρνει την πρόκριση στα πέναλτι.

Μαφία

Ηταν το Μουντιάλ της κυνικής Ιταλίας. Της Ιταλίας του Πάολο Ρόσι. Ολος ο κόσμος ήταν με τη Βραζιλία του Σόκρατες. Οι Ιταλοί τους καθάρισαν 3-2 και τους απέκλεισαν. Σε παιχνίδι ομίλου, όταν οι Βραζιλιάνοι πέρναγαν και με ισοπαλία. Το 1986 στο Μεξικό ανέτειλε το άστρο του Ντιέγκο Μαραντόνα. Το χέρι του θεού. Η κούρσα από τη σέντρα και το σλάλομ που κατέληξε σε γκολ στο ίδιο παιχνίδι. Ηταν η σφαγή της Σοβιετικής Ενωσης στο 4-3 από το Βέλγιο. Το 1990 στην Ιταλία, ήταν ο 38άρης Ροζέ Μιλά που πέταξε έξω τα Λιοντάρια της Αγγλίας. Ο Μαραντόνα που έκανε τους Ιταλούς να κλάψουν στον ημιτελικό. Ο τελικός που πήρε η Γερμανία με αμφισβητούμενο πέναλτι και το ξεκίνημα της κόντρας του Ντιέγκο με τη μαφία της FIFA. Τέσσερα χρόνια μετά, στις ΗΠΑ, ήταν το κύκνειο άσμα του. Ντοπέ στο παιχνίδι με την Ελλάδα και τέλος.

Θίασος

Ηταν το Μουντιάλ του Ρομάριο και το δράμα του Μικρού Βούδα. Το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο (φωτογραφία πάνω) στον τελικό με τη Βραζιλία. Ηταν η παρθενική εμφάνιση της Ελλάδος που κατέληξε σε τραγωδία. Από κάθε πλευρά. Με την ομάδα να περιφέρεται σε δεξιώσεις, δίκην περιοδεύοντος θιάσου. Με συνέπεια το περιβόητο 4-4-2. Τέσσερα γκολ από την Αργεντινή, τέσσερα από τη Βουλγαρία, δύο από τη Νιγηρία, έναντι μηδενός. Με καταγγελίες ότι «ελληνικά» εισιτήρια διοχετεύθηκαν στη μαύρη αγορά και την ΕΠΟ να έχει προαγοράσει μέχρι και τον τελικό. Στην Αμερική θαυμάσαμε τη Βουλγαρία του Στόιτσκοφ, που απέκλεισε τη Γερμανία. Τη Ρουμανία του Χάτζι, που αποκλείστηκε στα πέναλτι από τη Σουηδία. Το 1998 ήταν η καλύτερη ίσως Βραζιλία των τελευταίων ετών. Που δεν εμφανίστηκε όμως στον τελικό και οι οικοδεσπότες Γάλλοι σήκωσαν εύκολα (3-0) το χρυσό αγαλματάκι. Ηταν το Μουντιάλ του Νταβόρ Σούκερ και της Κροατίας, που πέταξε έξω τη Γερμανία.

Σφαγές

Το 2002 σε Κορέα – Ιαπωνία έγιναν από τη διαιτησία οι σφαγές του Δράμαλη. Με την Κορέα να μετατρέπεται σε υπερδύναμη και να καθαρίζει Ιταλία, Ισπανία. Το 2006 στη Γερμανία το σηκώνει η τελευταία μεγάλη Ιταλία (Μπουφόν, Καναβάρο, Ντελ Πιέρο) του Μαρσέλο Λίπι. Στον τελικό του Βερολίνου, μένει στην ιστορία η κεφαλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι (φωτογραφία αριστερά). Το 2010 στη Νότια Αφρική, η Ισπανία ξεκινάει το τουρνουά με ήττα από την Παραγουάη. Στην πορεία η ομάδα των Τσάβι – Ινιέστα γίνεται Ιταλία και με διαδοχικά 1-0 φτάνει στον τελικό με την Ολλανδία και το σηκώνει. Με την Ελλάδα του Φερνάντο Σάντος να φτάνει στους 16 αλλά όχι στους 8 για το χαμένο πέναλτι του Φάνη Γκέκα. Πριν από τέσσερα χρόνια ήταν η γερμανική μηχανή που έκανε την κηδεία της Βραζιλίας μέσα στο σπίτι της. Με το ανεπανάληπτο 7-1 στον ημιτελικό του Μπέλο Οριζόντε. Στον τελικό με την Αργεντινή το σήκωσε πιο εύκολα απ’ ό,τι λέει το 1-0.

Προσωπικότητα

Αν μιλήσουμε για τη μία και μοναδική προσωπικότητα του θεσμού, δεν μπορεί να είναι άλλη από τον Φραντς Μπεκενμπάουερ. Ο πολύς κόσμος ξέρει τους δύο τελικούς που κέρδισε ως ποδοσφαιριστής και ως προπονητής. Υπάρχουν όμως οι άλλοι δύο τελικοί που έχασε ως ποδοσφαιριστής και προπονητής. Τέσσερις τελικοί σύνολο (ανά δύο) είναι κάτι το μοναδικό.