Αναζήτηση
Να πάρουμε τα πράματα από την αρχή.
Από τη μία πλευρά, η διακυβέρνηση Τσίπρα φτάνει στο τέλος της.
Λογικό. Ούτως ή άλλως, μέσα στο επόμενο δεκάμηνο θα έχουμε εκλογές και η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων δείχνει να προεξοφλεί πολιτική αλλαγή.
Από την άλλη όμως μια ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων και συμφερόντων ελπίζει ή πασχίζει να πέσει ο Τσίπρας στα μαλακά.
Παράξενη φιλοδοξία αλλά και μάλλον άδικος κόπος –με την έννοια πως μόνο οι ψηφοφόροι κρίνουν τελικά πώς θα πέσει κάποιος…
Ποιοι όμως είναι αυτοί;
Πρώτα οι «χρήσιμοι ηλίθιοι». Σπεύδουν πάντα να στηρίξουν την κυβέρνηση αλλά με εναλλασσόμενες προφάσεις.
Ο κίνδυνος του ευρώ, η ευκαιρία του Σκοπιανού, η έξοδος από το Μνημόνιο, τα προβλήματα που χρειάζονται λύση, η πολιτική και δημοσιονομική σταθερότητα που δεν θέλουν εκλογές, η αποφυγή της πόλωσης και της οξύτητας –τώρα τα θυμήθηκαν!
Αλλά με μια διαφορά. Αν το καλοκαίρι 2015 οι ηλίθιοι αποδείχτηκαν πραγματικά χρήσιμοι για τον Τσίπρα, τώρα ακόμη κι οι ηλίθιοι κινδυνεύουν να αποδειχτούν άχρηστοι. Δεν νομίζω ότι η συνδρομή τους μπορεί να σώσει το παραμικρό –από τις εκλογές έως το Σκοπιανό.
Υστερα οι επιτήδειοι. Αυτοί έχουν πιάσει στασίδι ή έχουν απλώς βολευτεί με το σημερινό καθεστώς και φοβούνται ότι μια ενδεχόμενη αλλαγή θα τους ξεβολέψει.
Τέλος οι ανασφαλείς. Οσοι δηλαδή δεν βλέπουν τη φάτσα τους στη φωτογραφία της επόμενης μέρας αλλά για τους οποίους η φάτσα τους είναι σημαντική για την επόμενη μέρα.
Και γιατί σκοτίζονται να πέσει ο Τσίπρας στα μαλακά;
Διότι και οι τρεις αυτές κατηγορίες έχουν ένα κοινό: θέλουν να υπάρχει κάποιος Τσίπρας την επομένη των εκλογών. Ή μάλλον δεν θέλουν να βρεθούν αντιμέτωποι με ένα ισχυρό μετεκλογικό καθεστώς.
Καμία αντίρρηση και δικαίωμά τους.
Αλλά αυτό ακριβώς το καθεστώς είναι που χρειάζεται η Ελλάδα.
Οχι μια απλή πολιτική αλλαγή αλλά ένα πραγματικό πολιτικό σοκ.
Το οποίο θα ταρακουνήσει βαθιά συσχετισμούς, δεδομένα και βεβαιότητες για να βάλει τη χώρα σε ανορθωτική πορεία.
Τηρουμένων των αναλογιών, ακριβώς όπως η ήττα των κομμουνιστών το 1949 επέτρεψε την εθνική ανοικοδόμηση της δεκαετίας του ’50.
Χωρίς ένα πραγματικό σοκ (στην Κεντροαριστερά το λένε «στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» αλλά δεν θα τσακωθούμε στις λέξεις…) η Ελλάδα θα συνεχίσει να βράζει στο ζουμί της, δέσμια συμβιβασμών και συμψηφισμών με ανερμάτιστες πολιτικές δυνάμεις κι επιζήμιες πολιτικές πρακτικές.
Και γι’ αυτό ακριβώς η στρατηγική του σοκ δεν είναι απλώς επιλογή αλλά εθνικό ζητούμενο.
Για όσους φυσικά θέλουν να επιζήσει η χώρα που μας γέννησε.
