Το όραμα και η πίκρα του Παύλου Γιαννακόπουλου

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος άρχισε να ασχολείται με τα διοικητικά του Παναθηναϊκού στις 10 Ιουνίου του 1972, όταν ανέλαβε για πρώτη φορά μια θέση στο συμβούλιο της ομάδας. Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών χθες, δηλαδή στις 10 Ιουνίου του 2018. Πολλοί μίλησαν για τραγική ειρωνεία –εγώ βρήκα τη σύμπτωση υπέροχη. Σαν η ζωή του να άρχισε και να τελείωσε με τον Παναθηναϊκό του.

Εποχή

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανήκει σε μια εποχή που είχε λίγες ομοιότητες έχει με τη σημερινή. Ο πατέρας του Δημήτρης άνοιξε στην Αθήνα το πρώτο του φαρμακείο το 1924, πριν καν αποκτήσει τα τρία παιδιά του, δηλαδή τον Παύλο, τον Κώστα και τον Θανάση, που είναι πια ο τελευταίος εν ζωή. Τα παιδιά δούλεψαν με τον πατέρα τους μεγαλώνοντας σε μια δύσκολη Αθήνα, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να ωριμάσουν πολύ γρήγορα. Ο Παύλος έγινε επιχειρηματίας μόλις στα 32 του χρόνια: έχοντας πάντα στο πλευρό του τα αδέλφια του ίδρυσε την εταιρεία ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ (Φάρμακα Γιαννακόπουλου), παίρνοντας τις αντιπροσωπείες μεγάλων ξένων φαρμακευτικών εταιρειών όπως η Boots, η Sigma, η Tau, η Alcon κ.τ.λ. Το 1971 η εταιρεία γιγαντώθηκε και έγινε η Βιανέξ. Κι έναν χρόνο αργότερα, ο αυτοδημιούργητος Παύλος, μόλις ένιωσε οικονομικά δυνατός, ασχολήθηκε με το πάθος του, δηλαδή τον Παναθηναϊκό. Για την ακρίβεια ασχολήθηκε με τον ΠΑΟ με πάθος.

Ικανότητα

Αυτή η διαδρομή είναι η πρέπουσα: ο επιχειρηματίας πρέπει να πετύχει στον τομέα του, να αποδείξει τη διοικητική του ικανότητα, να αποκτήσει χρήματα που να του περισσεύουν και να ασχοληθεί με την ομάδα της καρδιάς του έχοντας στο μυαλό του ότι υπηρετώντας την κάνει πραγματικότητα ένα παιδικό του όνειρο. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν ασχολήθηκε ποτέ με τον Παναθηναϊκό για να βγάλει χρήματα: τον έβλεπε σαν μέρος της οικογένειάς του. Κι αυτή την αγάπη την κληροδότησε και στον γιο του Δημήτρη, που ο Παύλος φρόντισε να γεννηθεί και να μεγαλώσει μέσα στον Παναθηναϊκό, ώστε κι αυτός να τον νιώθει σαν οικογενειακό του περιβάλλον.

Δυναστεία

Αν στην Ελλάδα, κατά το σαββοπουλικό συμπέρασμα, «ιστορία γράφουν οι παρέες», στον ελληνικό αθλητισμό δυναστείες δημιουργούν όσοι διοικούν συλλόγους με τον απλό τρόπο που οι οικογένειες συμπορεύονται. Οι ρόλοι είναι διακριτοί. Τα χρήματα πρέπει να τα σέβεσαι γιατί έχουν βγει δύσκολα. Οι διαφωνίες και οι διαφορές μένουν στον στενό κύκλο. Προπονητές, παίκτες, υπάλληλοι πρέπει να νιώθουν τον σύλλογο σαν δική τους οικογένεια και τον ηγέτη του σαν έναν μεγάλο πατέρα. Αν διαβάσετε τις πολλές δηλώσεις που έγιναν από παλιούς αθλητές για τον Παύλο Γιανακόπουλο αυτό θα διαπιστώσετε: όλοι μιλάνε, όχι για ένα πρόεδρο, αλλά για έναν πραγματικό πάτερ φαμίλια. «Ηταν πολύ σημαντικός άνθρωπος για εμένα και την οικογένειά μου, ενώ βρισκόταν συνεχώς δίπλα στους παίκτες ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα. Ηταν πολύ χαρούμενος στις νίκες, αλλά και στις ήττες μάς έδειχνε τη στήριξή του. Μας συμβούλευε, μας στήριζε, ήταν πάντα έτοιμος να συζητήσει για τα προβλήματά μας» έλεγε χθες ο Στόγιαν Βράνκοβιτς. Αν και ξένος, ένιωθε κι αυτός παιδί του –όπως όλοι οι αθλητές του ΠΑΟ. Οχι τυχαία η έκφραση «παιδί μου, παιδί μου» ήταν μια από τις αγαπημένες του Παύλου.

Διοικητής

Το όραμα του Γιαννακόπουλου ήταν απλό: ήθελε να κάνει μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα τον Παναθηναϊκό, σε όλα τα αθλήματα. Τα κατάφερε στο μπάσκετ, που είναι το μόνο από τα τμήματα του ΠΑΟ που αληθινά διηύθυνε. Στον Ερασιτέχνη ήταν για χρόνια πιο πολύ αιμοδότης παρά διοικητής. Στο ποδόσφαιρο δεν μπόρεσε ποτέ να διοικήσει κι αυτό ήταν το μεγάλο του παράπονο. Μια άλλη δυνατή οικογένεια, η οικογένεια Βαρδινογιάννη, δεν του επέτρεψε να εμπλακεί με το ποδόσφαιρο όταν ήθελε. Η δεδομένη απαίτηση του κόσμου, που για χρόνια εκφράστηκε με το σύνθημα «Παύλο, θεέ, πάρε την ΠΑΕ» δημιούργησε για χρόνια μια παράξενη αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο οικογένειες. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος υπήρξε για χρόνια το αποκούμπι των οπαδών του ΠΑΟ –ο άνθρωπός τους. Αυτός που θα αναλάμβανε κάποτε και την ποδοσφαιρική ομάδα για να φέρει τους Ντομινίκ Γουίλκινς, τους Βράνκοβιτς και τους Μποντίρογκα που στο μπάσκετ έκαναν τη διαφορά. Ολο αυτό ενοχλούσε την οικογένεια Βαρδινογιάννη πιο πολύ από την απώλεια κάποιου πρωταθλήματος. Οι οικογένειες στη δημόσια κριτική αντιδρούν: για την ακρίβεια δεν δέχονται κάποιοι άλλοι να πιστεύουν πως κάποιος θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση τους. Ο οικογενειακός τρόπος διοίκησης οδηγεί στο συμπέρασμα ότι διοίκηση μπορεί να ασκήσει η οικογένειά τους και μόνο.

Ευθέως

Το 2008 ο Παύλος Γιαννακόπουλος, βλέποντας ότι δεν μπορεί να αναλάβει την ΠΑΕ, στήριξε το εγχείρημα του Ανδρέα Βγενόπουλου, που αποφάσισε να συγκρουστεί με την οικογένεια Βαρδινογιάννη με τρόπους περισσότερο τεχνοκρατικούς. Ο Γιαννακόπουλος ευθέως ζητούσε την ΠΑΕ –ο Βγενόπουλος απαίτησε απλά να δοθεί η δυνατότητα σε επιφανείς Παναθηναϊκούς να βάλουν χρήματα. Κατά κάποιον τρόπο εγκλώβισε και τις δύο οικογένειες: η οικογένεια Βαρδινογιάννη δεν μπορούσε ν αντέξει την κατηγορία ότι θέλει να διοικεί την ΠΑΕ σαν οικογενειακή επιχείρηση, ο δε Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν υποχρεωμένος να βάλει τα ωραία του λεφτά για να δείξει εμπράκτως ότι ήθελε να δει τον ΠΑΟ να απογειώνεται πιο πολύ από όσο επιθυμούσε να τον διοικήσει. Νομίζω πως για τον παράγοντα Παύλο Γιαννακόπουλο αυτή η διοικητική περιπέτεια πρέπει να υπήρξε η χειρότερη στα χρόνια της εμπλοκής του με τον ΠΑΟ. Πολύ σύντομα κατάλαβε ότι η διοίκηση του πολυμετοχικού ΠΑΟ δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τη δική του αντίληψη για διοίκηση: ένιωσε σύντομα παραμελημένος, μόνος, σχεδόν προσβεβλημένος, καθώς κανείς δεν τον ενημέρωνε για τίποτα. Σύντομα ο μοναδικός του συνομιλητής έγινε η οικογένεια Βαρδινογιάννη, με την οποία μιλούσε την ίδια γλώσσα. Η πρόβλεψή του ότι ο ΠΑΟ θα πληρώσει την κακοδιαχείριση δικαιώθηκε, αλλά ήταν μια δικαίωση που ποτέ δεν επεδίωξε. Η σχέση του με την ΠΑΕ υπήρξε μια σχέση θλίψης, την ώρα μάλιστα που το δικό του τμήμα μπάσκετ μεγαλουργούσε.

Εξαιρετικός

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφυγε από τη ζωή έχοντας πείσει τους πάντες ότι υπήρξε ένας εξαιρετικός οικογενειάρχης, ένας σπουδαίος επιχειρηματίας και ένας μεγάλος παράγοντας. Οχι μόνο γιατί χάρη σε αυτόν το μπάσκετ του ΠΑΟ μεταμορφώθηκε σε ευρωπαϊκή αυτοκρατορία κερδίζοντας τα πάντα. Αλλά και γιατί η παρακμή του ποδοσφαίρου του ΠΑΟ, στο μυαλό των οπαδών της ομάδας, οφείλεται πάντα στη μη δική του εμπλοκή. Στο γεγονός ότι αρχικά δεν τον άφησαν να πάρει την ομάδα και ότι στη συνέχεια τον έδιωξαν…