Είναι τόσο ανατριχιαστικό που μοιάζει με κακό όνειρο. Με εφιάλτη. Εκείνο το ρημάδι το παιχνίδι της μοίρας που το ακούμε παντού και το συζητάμε μεταξύ μας. Αυτό το παιχνίδι της μοίρας εμφανίστηκε μπροστά μας. Τα αφιερώματα σε όλα τα media αφορούσαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Ξημέρωσε η μέρα που ο Παύλος συμπλήρωνε 47 χρόνια σαν παράγοντας του Παναθηναϊκού. Σαν ο μεγαλύτερος παράγοντας του Παναθηναϊκού!
Η 10η Ιουνίου 1971 αποτέλεσε τη μέρα που ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε να αλλάζει. Η 10η Ιουνίου 2018 είναι η μέρα που ο Παναθηναϊκός χάνει τον άνθρωπό του. Ο θάνατος του Παύλου Γιαννακόπουλου είναι ένας “θάνατος” για όλο τον Παναθηναϊκό. Ο Παύλος δεν ήταν ένας ακόμα Παναθηναϊκός που πέρασε από τούτο τον κόσμο. Ο Παύλος ήταν ο ίδιος ο Παναθηναϊκός.
Ο Παύλος ήταν εκείνος που έκανε το αδύνατο να μοιάζει δυνατό. Εκείνος που μας έκανε να κλαίμε από χαρά. Να βγαίνουμε στους δρόμους. Να ταξιδεύουμε μεταφορικά και κυριολεκτικά. Να ταξιδεύουμε σε όνειρα, που λίγο αργότερα τα βλέπαμε να γίνονται πραγματικότητα. Να ταξιδεύουμε σε όλη την Ευρώπη και να νιώθουμε οι καλύτεροι όλων.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος θα είναι για πάντα ο Παύλος. Όπως ο Θανάσης. Όπως ο Δημήτρης. Έτσι τους μάθαμε. Με τα μικρά τους ονόματα. Όπως τον φίλο σου. Όπως έναν δικό σου άνθρωπο. Ένας από εμάς. Το απογευματινό παιχνίδι είναι η ευκαιρία όλων μας να τον αποχαιρετήσουμε όπως πρέπει. Όπως του αρμόζει. Όλοι εκεί. Όλοι στο ΟΑΚΑ. Τούτη τη φορά όχι για το μπάσκετ. Όχι για το αποτέλεσμα. Όχι για το πρωτάθλημα. Τούτη τη μέρα για τον Παύλο. Για τον δικό μας Παύλο. Για το “αντίο” σε έναν μεγάλο. Στον μεγαλύτερο όλων…
Αντίο τεράστιε…
