Οι στιγμές αφήνουν το αποτύπωμά τους βαθιά, αλλά όσο προχωρά ο χρόνος τόσο καλύτερη γίνεται η αποτίμηση. Το μέγεθος και η προσφορά του Παύλου Γιαννακόπουλου στον Παναθηναϊκό, αλλά και γενικότερα στον ελληνικό αθλητισμό φαίνονται σημαντικότερα τώρα, λες και η προβολή γίνεται μέσω μεγεθυντικού φακού. Οταν έμπαινε στα κοινά του Τριφυλλιού, όταν έδινε βροχή τα εκατομμύρια, όταν έφερνε παικταράδες και προπονητές – ονόματα για το μπάσκετ, οι περισσότεροι ναι μεν τον παραδέχονταν, αλλά ενίοτε πρόσθεταν το «λεφτάς είναι, μπορεί και το κάνει». Και ξεπερνούσαν έτσι το προφανές: πως ο επικεφαλής της διοίκησης του Παναθηναϊκού ξόδευε χωρίς φειδώ, πάντα κρατούσε ψηλά το μπάτζετ, κάθε χρόνο είχε το μάτι στην ευρωπαϊκή διάκριση και όχι μόνο στην πορεία εντός των συνόρων. Ισως δεν ήταν από μικρός φίλος του μπάσκετ –το ποδόσφαιρο του άρεσε στη γειτονιά του Βοτανικού. Λάτρεψε τον μεγάλο ΠΑΟ και αγάπησε τον μικρό ΠΑΟ, τον Ρουφ, έδωσε χορηγίες και μάλιστα το γήπεδο κοντά στον Αγιο Βασίλη πήρε το όνομά του. Βλέποντας τα χθεσινά αφιερώματα, ξεφυλλίζοντας λίγο το άλμπουμ των αναμνήσεων, μένεις άναυδος με την Ιστορία που παρελαύνει μπροστά από τα μάτια σου. Εβγαλε φωτογραφίες με όλους τους μπασκετικούς αστέρες της εποχής. Ετρεχε έμπλεος αγνών αισθημάτων να φωτογραφιστεί με τρόπαια, παίρνοντας θέση δίπλα στους πρωταγωνιστές. Οχι για να τους κλέψει τη δόξα –αλίμονο. Δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος. Αλλά ένιωθε κι ο ίδιος πρωταθλητής, χαιρόταν με τις χαρές τους και τις επιτυχίες της ομάδας που έχτισε λιθαράκι λιθαράκι. Στα αποδυτήρια έμπαινε πρώτος, πάντα κοντά στους παίκτες, στάθηκε δίπλα τους με αγάπη και για τον λόγο αυτόν όλοι τον παραδέχονταν και αναγνώριζαν τη στήριξή του. Και δεν το έκαναν επειδή τους χρύσωσε με εκατομμύρια.
Το σπουδαιότερο όλων; Ανάγκασε τους φανατικούς όλων των ομάδων να αποχωριστούν όταν τον αντίκριζαν τις οπαδικές τους παρωπίδες. Τον παραδέχονταν. Αναγνώριζαν το πάθος του, τον γλυκύτατο έρωτά του με τον Παναθηναϊκό, το γεγονός ότι δεν προκαλούσε και ξόδευε συνεχώς δίχως να αναμένει ανταπόδοση. Οσοι αναφέρονταν στον Παύλο Γιαννακόπουλο το έκαναν με ειλικρινή σεβασμό. Το διαπιστώσαμε και χθες στα συνήθως ξύλινα συλλυπητήρια. Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα στην αθλητική ζωή του αξέχαστου παράγοντα. Λογικό να τον αποθεώνουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού γιατί το τμήμα μπάσκετ τούς κράτησε σε εποχές δύσκολες. Αλλά να τον έχουν ψηλά στην εκτίμησή τους οι φίλοι των άλλων ισχυρών, ξεπερνά τις οπαδικές γραμμές. Και λέει τα πάντα για τη στόφα του Παύλου Γιαννακόπουλου, του επικεφαλής μιας δυναστείας που σφράγισε αθλητισμό και καθημερινή ζωή με την ανιδιοτελή προσφορά του σε όλα τα επίπεδα.
