Δεν ξέρει κανείς πώς θα γίνει ο τρίτος ο παγκόσμιος πόλεμος. Αλλά εάν ο πρώτος εμπορικός πόλεμος του 21ου αιώνα γίνει με φωτογραφίες, τότε μπορεί να ελπίζει ότι τουλάχιστον ο τέταρτος δεν θα γίνει με πέτρες. Τα tweets δεν αλλάζουν και πολύ την εικόνα. Ο Τραμπ γράφει πιο γρήγορα και από τη σκιά του –αλλά άλλοτε θα πυροβολούσε. Ακόμη και η πιο εμβληματική φωτογραφία της ρήξης, αυτή με τη Μέρκελ που κοιτάζει τον Τραμπ με «προτεσταντικό» ύφος, δεν είναι μια φωτογραφία εχθρών, δεν είναι καν μια φωτογραφία φίλων που έγιναν εχθροί. Είναι η φωτογραφία ενός οικογενειακού καβγά, είναι ένα μητριαρχικό στιγμιότυπο ανάμεσα σε μια αυστηρή φιγούρα του σογιού και ένα παλαβό του μέλος.
Οι οικογενειακοί καβγάδες δεν κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Αλλά δεν τον κάνουν και πολύ πολύ χειρότερο. Αντίθετα, μπορούν να τον υποβάλουν σε μικρές διορθώσεις. Μπορεί, ας πούμε, η Ευρώπη να βρει στο πρόσωπο του Τραμπ τη συγκολλητική ουσία που της έλειπε. Μπορεί να καλύψει το κενό που αφήνει ο αμερικανικός απομονωτισμός. Και η Αμερική μπορεί να αποδείξει ότι δεν ήταν ο Μπαράκ Ομπάμα η παρένθεση στην πολιτική της Ιστορία, όπως φοβάται πλέον ακόμη και ο ίδιος, αλλά ο Τραμπ. Μια παρένθεση επιζήμια αλλά τροχιοδεικτική για το μέλλον: στο εξής ξέρει τι πρέπει να αποφεύγει κανείς.
Και οι δασμοί του Τραμπ στον χάλυβα και το αλουμίνιο; Τα αντίποινα που προανήγγειλε η Μέρκελ; Με όρους σοσιαλιστικού ρεαλισμού, το ατσάλι θα συνεχίσει να δένεται. Με όρους καπιταλιστικού, απλώς θα ακριβαίνει. Κάτι που δεν κάνει τον κόσμο καλύτερο. Αλλά τουλάχιστον δεν τον κάνει να τσακώνεται με πέτρες.
Τελευταία Νέα