Συνωμότησε το Σύμπαν. Οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν και κατέβασαν τη στάθμη των νερών του Αχέροντα για να περάσει στην αντίπερα όχθη ο Σαντιάγο Μπερναμπέου του ελληνικού μπάσκετ. Ανήμερα την 47η επέτειο από την ημέρα που έγινε και επίσημα μέλος της οικογένειας του Παναθηναϊκού και δύο ημέρες μετά την ανάληψη της ηγεσίας της «μητέρας του Πράσινου Λόχου» από τον γιο του στο κλειστό γήπεδο που φέρει το όνομά του, ο Παύλος Γιαννακόπουλος πέρασε στη σφαίρα της πράσινης αθανασίας.
Επί μισό αιώνα υπηρέτησε το Τριφύλλι, στα δύσκολα και στα εύκολα. Μετέτρεψε το τμήμα μπάσκετ σε ένα από τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά brand της Ευρώπης. Στην εποχή της Ευρωλίγκας, από το 2000 ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τα τέσσερα από τα έξι συνολικά ευρωπαϊκά του τρόπαια καθιστώντας τον μαζί με τη Μακάμπι πολυνίκη της διοργάνωσης.
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι θα γινόταν αν το σύνθημα «Παύλε θεέ, πάρε την ΠΑΕ» μετουσιωνόταν σε πραγματικότητα. Ακόμα κι αυτή η εκκρεμότητα αποτελεί μέρος του μύθου του.
Λάθη έκανε. Δείξτε μου έναν που δεν έχει κάνει. Εμμονές είχε. Οπως όλοι όσοι αγαπούν υπερβολικά.
Ο Παύλος όμως έγινε συνώνυμο του Παναθηναϊκού όχι για τα εκατομμύρια που έβαλε από την προσωπική του περιουσία –κι άλλοι μπορεί να ισχυριστούν πως πλήρωσαν πολλά -, αλλά για τη βαθιά αγάπη του για τον σύλλογο.
Για τον Παύλο ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ομάδα, ήταν οικογένεια, το σπίτι του. Ηταν πατέρας και μητέρα μαζί. Ηταν αυτός που φρόντιζε το Τριφύλλι να παραμένει μόνιμα ανθισμένο. Εφερε στα ελληνικά παρκέ κάποιους από τους σπουδαιότερους αθλητές που αγωνίστηκαν ποτέ στην Ευρώπη. Ηταν δυνατός γιατί είχε θέληση και όχι ελπίδα.
Κατέστησε τον Παναθηναϊκό ισάξιο με κολοσσούς όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος αφήνει στους επιγόνους του μια τεράστια αθλητική κληρονομιά και μια βαριά ευθύνη για το μέλλον του συλλόγου.
