Αναζήτηση
Ο Παναθηναϊκός είχε μόλις εξασφαλίσει την πρόκριση για το πρώτο Φάιναλ Φορ της ιστορίας του έπειτα από τη δεύτερη νίκη του επί της Λιμόζ στη Γλυφάδα, εκείνο το ζεστό βράδυ της 17ης Μαρτίου του 1994.
Το καθιερωμένο πηγαδάκι στο παρκέ με τον ηγέτη των Πρασίνων Παύλο Γιαννακόπουλο ήταν πάντα απολαυστικό.
«Παιδί μου, έχεις παιδιά;» η πρώτη ερώτηση, μετά τα διαδικαστικά για τον αγώνα.
«Οχι πρόεδρε».
«Ευλογία αλλά και τρεχάματα, τα παιδιά, να το θυμάσαι αυτό. Μεγάλη χαρά αλλά και πολλές σκοτούρες πλέον. Μη βιαστείς και θα με θυμηθείς, να προλάβεις να ζήσεις λίγο πιο ανέμελα» έλεγε την ώρα που γύρω του περνούσαν διάφοροι φίλοι του Παναθηναϊκού και ζητούσαν κάποια βοήθεια.
Ο κ. Παύλος είχε έτοιμο ένα πεντοχίλιαρο για τον καθένα.
Σε κάθε ταξίδι που τύχαινε να βρεθείς μαζί του επέμενε να κεράσει κάτι, από καφέ μέχρι κολόνια.
Κάποτε ο καλός συνάδελφος και χρόνια ρεπόρτερ του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού Μανώλης Σαριδάκης του είπε χαριτολογώντας: «Πρόεδρε σε ευχαριστώ δεν θέλω τίποτε, μόνο ένα κολλύριο για την επιπεφυκίτιδα».
Οταν ήρθε έπειτα από λίγες μέρες επίσκεψη στην εφημερίδα μας, «ΤΑ ΝΕΑ», είχε μαζί του ένα κουτί με κολλύρια για τον Μανώλη!
Αυτός ήταν ο δικός μας κ. Παύλος, που όταν περιμέναμε για ρεπορτάζ κάτω από τα γραφεία της Βιανέξ θα μας έστελνε από πορτοκαλάδα μέχρι κάστανα όταν έκανε κρύο!
