To πρωί της 28ης Φεβρουαρίου του 1943, όταν η Ελλάδα στριμωγμένη κάτω από τη γερμανική μπότα αποχαιρετούσε τον Κωστή Παλαμά, ο ομότεχνός του Αγγελος Σκελιανός τον αποχαιρέτησε με ένα ποίημα που έγραψε το προηγούμενο βράδυ και ταιριάζει γάντι στη θλιβερή περίσταση…
ποιον κλει, τι κι αν το πει η δικιά μου γλώσσα;»
Οταν το ντυμένο με την πράσινη σημαία με το Τριφύλλι φέρετρο του Παύλου Γιαννακόπουλου θα πάρει τον δρόμο για την αιώνια κατοικία του, θα συμβεί το ίδιο: πάνω του θα ακουμπάνε ο Παναθηναϊκός, το μπάσκετ κι ολόκληρη η χώρα που θα αποχαιρετήσουν με οδύνη έναν άνθρωπο ο οποίος σημάδεψε ανεξίτηλα το γίγνεσθαι της Ελλάδας τις τελευταίες επτά δεκαετίες…
Οσο μικρός το δέμας ήταν τόσο γίγαντας στα αθλητικά, στα επιχειρηματικά και στα κοινωνικά επιτεύγματά του υπήρξε και σε πείσμα της σπαρτιάτικης καταγωγής του, από την οποία άντλησε το πείσμα και τη λιτότητα στη ζωή του, έσφυζε από γενναιοδωρία στα συναισθήματά του, χώρια το αθεράπευτο μεράκι του για τον αθλητισμό και την παροιμιώδη λατρεία του προς τον Παναθηναϊκό.
Θαρρώ πως ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν θα μείνει στην Ιστορία απλώς ως πρόεδρος, μεγαλομέτοχος, φίλαθλος του Παναθηναϊκού –τέτοιοι άλλωστε υπήρξαν πολλοί στο διάβα της Ιστορίας…
Τολμώ να γράψω πως ο πρωτότοκος γιος τού εκ Σελλασίας ορμώμενου Δημήτρη Γιαννακόπουλου δικαιούται να μνημονεύεται ως μια υπερβατική μορφή, ως ανεξίτηλος θυρεός, ως η εικόνα και το έμβλημα ολόκληρου του συλλόγου.
Είχε απόλυτο δίκιο ο συντάκτης της ανακοίνωσης με την οποία χθες το πρωί η ΚΑΕ Παναθηναϊκός επιβεβαίωνε το θλιβερό μαντάτο που διαχεόταν από νωρίς: πράγματι σε τέτοιες περιπτώσεις, αναζητούνται λέξεις αποχαιρετισμού…
Εκτός από τις λέξεις, αναζητούνται επίσης τα καμώματα της μοίρας που εάν ο ίδιος την είχε διατάξει να κόψει το νήμα της ζωής του, μονάχα μια τέτοια μέρα θα παράγγελνε στον ψυχοπομπό Ερμή να τον περάσει από τον Αχέροντα…
Τέτοια μέρα, 10 Ιουνίου, καμιά άλλη…
Μια τέτοια μέρα το 1971,ο γεννημένος στις 20 Αυγούστου του 1929 Παύλος Γιαννακόπουλος, που έτρεφε παράλληλα μια συμπάθεια για τον Απόλλωνα Αθηνών και τον Φωστήρα, εκλεγόταν μέλος του ΔΣ του τότε ενιαίου και αδιαίρετου (προς τον οποίο μάλιστα ανέκαθεν όμνυε) Παναθηναϊκού. Τότε, οκτώ ημέρες μετά τον τελικό του Γουέμπλεϊ, επισημοποιούσε την ανεπίσημη παραγοντική θητεία του και εγκαινίαζε με βούλες και σφραγίδες τη διοικητική σταδιοδρομία του στον αθλητισμό, που έμελλε να εξελιχθεί στην ίδια τη ζωή του.
Μια τέτοια μέρα επίσης, το 1987, την ώρα που το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας κόχλαζε ενόψει του ημιτελικού του Ευρωμπάσκετ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία, ο Παύλος Γιαννακόπουλος με τη σύμπραξη των αδελφών του έπιανε στα χέρια του τα ηνία του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού και διάνοιγε ένα πεδίον δόξης λαμπρόν.
Το εννοώ αυτό περί της ανεπίσημης παραγοντικής ενασχόλησης, διότι προτού εκλεγεί στη διοίκηση του συλλόγου στον οποίο αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι το αφεντικό της ΒΙΑΝΕΞ εμφανιζόταν πολύ συχνά, αλλά συνήθως ξαφνικά και απροειδοποίητα στα δρώμενα: πότε με ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα, πότε με μια δήλωση στις εφημερίδες, πότε με ένα μεγάλο πριμ έπειτα από μια επιτυχία στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ…
«Ο αόρατος»!
Δεν ήταν τότε ευρέως γνωστός και γι’ αυτό οι δημοσιογράφοι τον είχαν αποκαλέσει «ο αόρατος»!
Ενας αόρατος που έγινε ορατός τα επόμενα χρόνια, όταν στα χέρια του αλλά και στην… τσέπη του είδε τον μπασκετικό Παναθηναϊκό να μεγαλουργεί και να εκτοξεύεται σε δυσθεώρητες σφαίρες.
Οκτώ χρόνια νωρίτερα, το καλοκαίρι του 1979, ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε μείνει την ύστατη στιγμή με το στιλό στο χέρι! Ηταν έτοιμος να αγοράσει τις μετοχές της νεοσύστατης ΠΑΕ Παναθηναϊκός, αλλά πάνω στο νήμα τον πρόλαβαν οι Βαρδινογιάννηδες και του χάλασαν τα σχέδια, που αποπειράθηκε να τα ξαναφτιάξει το 2008 ως μέλος του πολυμετοχικού σχήματος…
Ηταν δεδομένη και διαχρονική η επιθυμία του να ανακατευθεί με την ποδοσφαιρική ομάδα, εξίσου τέτοια υπήρξε και η επιθυμία των φιλάθλων του Παναθηναϊκού οι οποίοι επί σειρά ετών βροντοφώναζαν στα γήπεδα το σύνθημα «Παύλο θεέ, πάρε την ΠΑΕ»!
Κάθε φορά που άκουγε αυτό το σύνθημα ο Παύλος σηκωνόταν από τη θέση του και κουνούσε τα χέρια του προς τα κάτω, ζητώντας από τον κόσμο να σταματήσει για να μην επιτείνεται το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, αλλά την ίδια στιγμή παραδίπλα του ο Θανάσης Γιαννακόπουλος έκανε την ίδια χειρονομία με τις παλάμες προς τα πάνω!
Χρονιά απωλειών
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος αποχώρησε από το προσκήνιο το καλοκαίρι του 2012 και κληροδότησε την πιο χρυσοποίκιλτη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού μαζί με το μνημειώδες legacy της στον μονάκριβο γιο του, Δημήτρη. Τα τελευταία χρόνια λόγω προβλημάτων υγείας απέφευγε τις δημόσιες εμφανίσεις, ωστόσο στις 4 του περασμένου μήνα, μαζί με τον Θανάση έσπευσε να δώσει το στίγμα του με την επιστολή τους προς την Ευρωλίγκα και τη ρητή δήλωσή τους για τα τεκταινόμενα στους κόλπους της διοργάνωσης.
Κατατρεγμένη από μια σκληρή και αναπόδραστη μοίρα, η οικογένεια του μπασκετικού Παναθηναϊκού θρηνεί την τρίτη μεγάλη απώλεια μέσα σε έξι μήνες: έφυγε πρώτος στις 19 Δεκεμβρίου ο Τάσος Στεφάνου, ακολούθησε στις 28 Απριλίου ο Κώστας Γιαννακόπουλος και χθες ήταν η σειρά του αρχηγέτη της δυναστείας.
Ο στρατηγός και πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκολ είχε πει με αρκετή δόση κυνισμού πως «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους», μα στην προκειμένη περίπτωση αυτή η αποφθεγματική ρήση πάσχει και συνάμα σφάλλει…
Για τον Παναθηναϊκό ο Παύλος (θα) είναι αναντικατάστατος!
