Ο μεγάλος νικητής της βραδιάς, η μουσική παράσταση «The Band’s Visit» του Ντέιβιντ Γιάζμπεκ, που στα 72α Βραβεία Τόνι κέρδισε δέκα στην κατηγορία της (όπως εκείνο για το καλύτερο μιούζικαλ, την καλύτερη μουσική, την καλύτερη ανδρική και γυναικεία ερμηνεία πρωταγωνιστικού ρόλου, αλλά και τον καλύτερο φωτισμό και σκηνοθεσία, την οποία υπέγραψε ο Ντέιβιντ Κρόμερ), δεν είναι ακριβώς γνωστή στα μέρη μας. Το θέμα της όμως ξεπερνάει τα σύνορα: μια μικρή αιγυπτιακή ορχήστρα φτάνει κατά λάθος σε μια απόμακρη ισραηλινή πόλη, «σε μια μικρή ιστορία για Αραβες και Ισραηλινούς που καταφέρνουν να συνυπάρξουν», έλεγε στην δική του βράβευση (για ερμηνεία σε «εξέχοντα» ρόλο), ο ηθοποιός Αρι Ελ Στάτσελ.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι παρόμοιο έμοιαζε να συμβαίνει και σε άλλες βραβεύσεις μιας τελετής που έλαβε χώρα προχθές, στο Radio City Music Hall της Νέας Υόρκης: ο έτερος μεγάλος νικητής, η θεατρική εκδοχή του «Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί» (που έφυγε με τα βραβεία καλύτερης θεατρικής παράστασης, αλλά και καλύτερου σκηνικού, φωτισμού, κοστουμιών και σκηνοθεσίας, την οποία είχε αναλάβει ο Τζον Τίφανι), σαν να κατήγαγε μια θεατρική νίκη για λογαριασμό της παγκόσμιας ποπ κουλτούρας. Αντιστοίχως, ο Αντριου Γκάρφιλντ, γνωστός και από τον «Σπάιντερμαν» και τον «Φανταστικό κόσμο του δρος Παρνάσους», κράτησε το Τόνι καλύτερης πρωταγωνιστικής ερμηνείας για τον ρόλο του στο «Aγγελοι στην Αμερική», που παρεμπιπτόντως τιμήθηκε ως «καλύτερη αναβίωση». Ο ηθοποιός αφιέρωσε το βραβείο του στο «πνεύμα της ΛΟΑΤ κοινότητας», ενώ μια ακόμα σύνδεση με την επικαιρότητα έκανε και ο, παρών στην τελετή, συγγραφέας του έργου: «Μένουν 21 βδομάδες μέχρι τις ενδιάμεσες εκλογές», είπε ο Τόνι Κούσνερ, «μέχρι να εξασφαλίσουμε ότι το δικαίωμα των πολιτών να ψηφίζουν προστατεύεται και ασκείται».
Ο ΝΤΕ ΝΙΡΟ. Δεν ήταν η μόνη πολιτική νότα της βραδιάς: ο Τόνι Σαλούμπ, πρωταγωνιστής του «The Band’s Visit» (και γνωστός στα καθ’ ημάς από τη σειρά «Ντετέκτιβ Μονκ»), παρέλαβε το βραβείο για την ερμηνεία του, ενθυμούμενος τον λιβανέζο πατέρα του που έφτασε στην Αμερική με μια βάρκα· το βραβείο θεατρικής εκπαίδευσης δόθηκε στη Μέλοντι Χέρτσφελντ, τη δραματολόγο που διέσωσε 65 μαθητές από το πρόσφατο μακελειό σε λύκειο της Φλόριντα· η πιο τολμηρή κίνηση ωστόσο, ανήκε στον Ρόμπερτ ντε Νίρο: «Ενα έχω να πω, να πάει να γαμηθεί ο Τραμπ» δήλωσε λίγο πριν καλωσορίσει επί σκηνής τον Μπρους Σπρίνγκστιν.
Ηταν λοιπόν, τα 72α Βραβεία Τόνι, εκείνα που, πριμοδοτώντας θέματα, έργα και πρωταγωνιστές διεθνούς ενδιαφέροντος, επιχείρησαν να υπογραμμίσουν την παγκόσμια απεύθυνση του θεσμού; Αν κανείς προσθέσει στην εξίσωση τη βράβευση των σκηνικών του «Μπομπ Σφουγγαράκης –Το μιούζικαλ», τις υποψηφιότητες των μουσικοθεατρικών εκδοχών του «Frozen» και του «Mean Girls», αλλά και των αναβιώσεων του «Ωραία μου κυρία» και «Καρουζέλ», η απάντηση είναι μάλλον θετική. Για τους παλιότερους θεατρόφιλους ωστόσο, την παράσταση ίσως έκλεψε η 82χρονη Γκλέντα Τζάκσον, που κράτησε το πρώτο της Τόνι για την ερμηνεία της στο «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Εντουαρντ Αλμπι.
