Θα το έχουμε ξεχάσει σε δέκα χρόνια, όπως προέβλεπε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης; Ή σε δέκα μήνες; Κάποιος που συνομιλεί μόνο με την Ιστορία θα ευχόταν το πρώτο. Αλλά για κάποιον που έχει μεγαλύτερη σημασία ο πολιτικός και όχι ο ιστορικός χρόνος, εκείνο που έχει σημασία είναι το δεύτερο.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς σε ποια κατηγορία από τις δύο ανήκει ο Αλέξης Τσίπρας. Ο Πρωθυπουργός έχει από πολλές απόψεις μεταλαμπαδεύσει στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής το ειρωνικό σχόλιο του Κέινς για τα απώτερα οικονομικά οφέλη –«μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί». Ο Τσίπρας είναι ακόμη πολιτικά ζωντανός –θα είναι τουλάχιστον όσο κυβερνά. Κι εκείνο που μετράει δεν είναι η υστεροφημία για μια συμφωνία που ούτως ή άλλως κάποιοι θα χαρακτηρίζουν «προδοτική» ακόμη και αν περάσουν δέκα αιώνες. Εκείνο που μετράει, όπως φάνηκε και από τη χθεσινή περφόρμανς Καμμένου, είναι η παραμονή στην εξουσία.
Αλλά πώς συνεχίζει να κρατά κανείς την εξουσία; Σε πιο κανονικές εποχές, ως ηγέτης που σπρώχνει ένα κάρο το οποίο έχει κολλήσει εδώ και χρόνια στον βάλτο –ένα τέτοιο κάρο είναι το Μακεδονικό. Σε λιγότερο κανονικές εποχές, ως παίκτης που, όπως θα έλεγε και ο ίδιος, ξέρει να «ντιλάρει» –αυτός είναι ο φόβος της ΝΔ, ότι ο Τσίπρας έδωσε το όνομα για να πάρει σε αντάλλαγμα ελάφρυνση του χρέους ή παράταση στη μείωση των συντάξεων.
Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας δεν έχει ακόμη τη συμφωνία στα χέρια του, ενώ τίποτε δεν αποκλείει να μη φτάσει αυτή η συμφωνία ποτέ από τα Σκόπια στην Αθήνα. Είναι όμως εκείνος που γράφει την πολιτική ατζέντα. Και δέκα χρόνια μπορεί να μην κερδίσει. Αλλά μπορεί να ελπίζει ότι θα κερδίσει δέκα μήνες.
