Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της συμφωνίας με την οποία η ΠΓΔΜ αναγνωρίζεται ως Βόρεια Μακεδονία. Παράλληλα όμως ανέλαβε και μια ιστορική ευθύνη: να ολοκληρωθεί η συμφωνία με έναν τρόπο που δεν θα αποδειχθεί κενό γράμμα για τη δική μας χώρα και συγχρόνως πηγή τετελεσμένων για τη γειτονική μας. Αυτό σημαίνει ότι στον έναν και πλέον χρόνο που θα μεσολαβήσει έως την επικύρωση της συμφωνίας, θα πρέπει να επιδειχθεί η μέγιστη προσοχή στην τήρηση των συμφωνηθέντων όρων.
Με την εκκρεμότητα του ονόματος να βασανίζει τις δύο πλευρές εδώ και πολλές δεκαετίες, γίνεται σαφές ότι η συμφωνία αποκτά ένα ειδικό βάρος που ξεπερνά τα όρια μιας οποιασδήποτε διεθνούς συμφωνίας. Οι σκόπελοι που πρέπει να ξεπεραστούν ώς την τελική επικύρωση, άγνωστοι εν πολλοίς, μαρτυρούν ότι η συμφωνία είναι στην ουσία μια πλεύση σε αχαρτογράφητα νερά. Στα αχαρτογράφητα νερά ο κίνδυνος να μετατραπεί η όποια συμφωνία σε εθνική ήττα είναι πάντα υπαρκτός. Να γιατί σε αυτή τη συγκυρία οι πρόωροι πανηγυρισμοί μπορεί να αποδειχθούν ολέθριοι. Και να γιατί η σύνεση, η ψυχραιμία και η εγρήγορση είναι οι μόνοι ενδεδειγμένοι σύμβουλοι στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων.
Ο συμβιβασμός είναι μια διαδικασία δούναι και λαβείν. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποτιμήσει το ισοζύγιο με την πολυτέλεια που προσφέρει η απόσταση του χρόνου. Εως τότε θα πρέπει να κρατά κανείς στο μυαλό του ότι συμβιβασμοί χωρίς παραχωρήσεις δεν υπάρχουν. Κι ότι κάθε συμβιβασμός, όσο επώδυνος και να είναι, μπορεί να γίνει ανεκτός. Αρκεί να είναι έντιμος.
