Η αλήθεια είναι ότι ποτέ στο παρελθόν δεν είχε φτάσει τόσο κοντά στην επίλυσή του το ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ. Συγχρόνως όμως η λύση είναι ακόμη μακριά. Είναι μακριά στο μέτρο που πρέπει να ξεπεραστούν μια σειρά από προβλήματα, να αποφευχθούν μια σειρά από σκόπελοι. Με άλλα λόγια, τα μέτωπα που παραμένουν ανοικτά είναι πολλά. Και είναι πολλά και από τις δύο πλευρές των συνόρων.
Στη γειτονική μας χώρα, για παράδειγμα, η εθνικιστική αντιπολίτευση δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λέξη, ενώ και η κυβέρνηση φαίνεται να διχάζεται στο ζήτημα του erga ommes, της ισχύος δηλαδή της συμφωνίας έναντι όλων. Η κυβέρνηση της δικής μας χώρας έκανε το λάθος στην αρχή της διαπραγμάτευσης να χρησιμοποιήσει την εκκρεμότητα για να διχάσει την αντιπολίτευση παρά για να την προσεταιριστεί στη δύσκολη αυτή υπόθεση. Την ίδια ώρα, η πλειονότητα της κοινής γνώμης δεν φαίνεται διατεθειμένη να εκχωρήσει τον όρο «Μακεδονία», ενώ οι θέσεις των δύο κυβερνητικών εταίρων είναι εκ διαμέτρου αντίθετες.
Ολα αυτά είναι υλικά ενός εν δυνάμει εκρηκτικού μείγματος, στο οποίο ασφαλώς θα πρέπει να συνυπολογιστεί και ο ρόλος του ξένου παράγοντα. Γι’ αυτό απαιτείται τα επόμενα βήματα να γίνουν προσεκτικά και σε ένα πνεύμα που πόρρω θα απέχει από τις συνήθεις πολιτικές αντεγκλήσεις, οι οποίες μπορεί να εξυπηρετούν το κομματικό συμφέρον αλλά υπονομεύουν ευθέως το εθνικό.
