Ο Νίκολας Κριστόφ, ο γνωστός αρθρογράφος των «New York Times», έχει επισκεφθεί αρκετές φορές τη Βόρεια Κορέα. Ενα από τα πράγματα που του έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν Το Μεγάφωνο –ένα πραγματικό μεγάφωνο, με το οποίο ήταν εξοπλισμένο κάθε σπίτι, ακόμα και στα μικρότερα χωριά. Καθημερινά, ανελλιπώς, μετέδιδε προπαγάνδα αυτού του τύπου:
«Στην πρώτη του προσπάθεια στο γκολφ, ο ανώτατος ηγέτης έβαλε πέντε μπάλες στην τρύπα με ένα μόνο χτύπημα, λίγο αφότου έφερε ένα τέλειο σκορ 300 πόντων στην πρώτη του απόπειρα στο μπόουλινγκ! Οι λωποδύτες πολεμοκάπηλοι Αμερικανοί διαπράττουν ολοένα και μεγαλύτερα εγκλήματα μαζί με τα ποταπά τσιράκια τους, τα προδοτικά ανδρείκελα στη Νότια Κορέα. Ενα μαγικό λευκό θαλάσσιο αγγούρι ρίχτηκε στο δίχτυ ενός ψαρά για να γιορτάσει τη σώφρονα διακυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος».
Το Μεγάφωνο δεν υπήρχε τη δεκαετία του 1990, την εποχή του μεγάλου λιμού. Η κρατική προπαγάνδα ήταν όμως από τότε ακμαία. Η κρατική τηλεόραση εγκωμίαζε τα οφέλη της δίαιτας, το εθνικό σύνθημα ήταν «Ας τρώμε μόνο δύο γεύματα ημερησίως!» και ένα ντοκιμαντέρ αφηγούνταν την ιστορία ενός άνδρα που έφαγε υπερβολικά πολύ ρύζι –και εξερράγη.
Η πρώτη φορά που επισκέφθηκε ο Κριστόφ την Πιονγκγιάνγκ ήταν το 1989, η τελευταία τον περασμένο Σεπτέμβριο. Εχει ακούσει πολλές ιστορίες για το πώς η αστυνομία κόβει τακτικά το ρεύμα στα κτίρια, κλειδώνοντας έτσι την οποιαδήποτε βιντεοκασέτα ή DVD μέσα στο μηχάνημα. Και το πώς ψάχνει στη συνέχεια πόρτα πόρτα: αν βρει, για παράδειγμα, μια νοτιοκορεατική σαπουνόπερα, τότε ολόκληρη η οικογένεια μπορεί να σταλεί σε στρατόπεδο εργασίας. Κάπου 100.000 άνθρωποι είναι σήμερα κλεισμένοι σε αυτά τα στρατόπεδα θανάτου, ειδικοί θεωρούν πως οι συνθήκες δεν διαφέρουν από εκείνες που επικρατούσαν στα ναζιστικά στρατόπεδα.
Ο Νίκολας Κριστόφ είναι ένας δημοσιογράφος ταγµένος στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά αυτή τη φορά ξέρει, αναγνωρίζει, πως προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στο πυρηνικό ζήτημα. Ξέρει όμως και κάτι ακόμα: ότι συμφωνίες σαν τη χθεσινή έχουν ξαναγίνει. Τέλη της δεκαετίας του 1990, μάλιστα, έπειτα από μια αντίστοιχη συμφωνία, είχε ζητήσει να τοποθετηθεί επικεφαλής του γραφείου των «New York Times» στο Τόκιο θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο θα του δινόταν η ευκαιρία να καλύψει εκ του σύνεγγυς την επερχόμενη, αναπόφευκτη λόγω της άρσης της απομόνωσης κατάρρευση του καθεστώτος. Εκτοτε, έμαθε να αποφεύγει τις προβλέψεις.
Τελευταία Νέα