Τώρα που πέρασαν τέσσερις ημέρες από τον θρίαμβο του Ολυμπιακού στη Γένοβα και αρχίζει να κατακάθεται σιγά σιγά ο κουρνιαχτός, καιρός λοιπόν για να λογαριαστούμε, καταπώς λέει κι ο Ρέμος!
Βασικά είναι καιρός για να λογαριάσουμε τις αναρίθμητες επιτυχίες του ελληνικού γουότερ πόλο σε όλα τα επίπεδα, σε όλα τα φύλα και σε όλες τις ηλικίες και να το εκτιμήσουμε δεόντως.
Οντας εξ απαλών ονύχων φανατικός φίλος του αθλήματος δεν τραβάω κανένα ζόρι για να του βάλουμε σώνει και καλά την ετικέτα του εθνικού σπορ, η οποία μπορεί να είναι και ψευδεπίγραφη. Αλλες είναι οι αγωνίες μου…
Το ζήτημα ξεφεύγει από τους τύπους και αφορά την ουσία και το πώς η ελληνική υδατοσφαίριση θα ξεφύγει από τα στενά όρια ενός κλειστού (αλλά όχι ελιτίστικου) κλαμπ, θα αβγατίσει τη δημοτικότητά της και θα συνεγείρει περισσότερες συνειδήσεις: τις συνεγείρει όταν παίζονται οι τελικοί, λόγω της μόνιμης παρουσίας του Ολυμπιακού που αντλεί κόσμο από τις δεξαμενές των οπαδών του, αλλά πέραν τούτου ουδέν.
Υπάρχει βεβαίως και ο αντίλογος, διότι το γουότερ πόλο έχει κάποια ενδογενή προβλήματα που δεν του επιτρέπουν να είναι… πρώτη μούρη στο Καβούρι: σε σχέση με άλλα αθλήματα ευδοκιμεί σε λιγότερες χώρες, έχει δύσκολους κανονισμούς, δεν είναι ελκυστικό από τηλεοπτική άποψη, δεν πλασάρει επαρκώς τους σταρ του, πάσχει σε προβολή και ειδικότερα στα καθ’ ημάς υπάρχει η αίσθηση ότι καπελώνεται από τις κυρίαρχες ομάδες (τον Εθνικό στο παρελθόν και εδώ και μια εικοσιπενταετία τον Ολυμπιακό), με αποτέλεσμα να διολισθαίνουν η ανταγωνιστικότητα και το ενδιαφέρον του εθνικού πρωταθλήματος.
Εχει όμως, ιστορία, παράδοση και ανθρώπους με όραμα που του είναι ταγμένοι ψυχή τε και σώματι. Εχει επίσης τόσες επιτυχίες που, διάβολε, δεν γίνεται να περνάνε στο ντούκου και να εξατμίζονται προτού καν βράσουν!
Τελευταία Νέα