Είναι η επίγνωση της αποστολής που αναλαμβάνει. Αυτό το μαγικό φίλτρο που έχουν ανακαλύψει οι ισπανοί ποδοσφαιροδίφες.
Είναι η τάση που δημιουργείται συστηματικά από το 2008, αλλά συνεχίζει να αγνοείται από το σύνολο του ποδοσφαίρου.
Η Ρεάλ Μαδρίτης παραδίδει τη σκυτάλη που έριξε ο Ζινεντίν Ζιντάν στον Γιουλέν Λοπετέγκι. Εναν άνθρωπο που δεν θα χρειαστεί να ενεργοποιήσει το GPS για να βρει τον δρόμο προς το προπονητικό κέντρο της νέας του ομάδας. Που ξέρει από πρώτο χέρι το βάρος της λευκής φανέλας. Τι σημαίνει νίκη, αλλά κυρίως ήττα στο clasico. Τη σημασία να υπάρχουν πολλά ισπανικά ονόματα στην ομάδα. Η κορυφή.
Η επιλογή προπονητών με βιογραφικό που συνδέεται με την ομάδα εξελίσσεται στην πιο επιτυχημένη συνταγή της δεκαετίας στην Ισπανία. Οχι πως στο παρελθόν δεν υπήρχαν αντίστοιχες περιπτώσεις. Οι επιδόσεις του Κρόιφ στην Μπαρτσελόνα, του Αραγονιές στην Ατλέτικο και των Μουνιόθ – Ντελ Μπόσκε στη Ρεάλ είναι εκεί για να μας το θυμίζουν.
Πρώτη η Μπαρτσελόνα το 1998 αποφάσισε να επενδύσει συστηματικά σ’ αυτήν τη συνταγή με τον Πεπ Γκουαρντιόλα. Σε ένα διάλειμμα που έκανε για να ικανοποιήσει το καπρίτσιο του Μέσι, προσλαμβάνοντας τον Χεράρδο Μαρτίνο, η Μπάρτσα κατάλαβε ακόμα περισσότερο πού πρέπει να επιστρέψει. Το μπλαουγκράνα DNA των Λουίς Ενρίκε και Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν αρκετό για να τους ανοίξει ξανά την πόρτα του Καμπ Νου κι αυτοί να το γεμίσουν με τρόπαια.
Η Ρεάλ αντιλήφθηκε γρήγορα το μυστικό της επιτυχίας και επένδυσε στον Ζιζού. Στην προπονητική σκακιέρα έμενε πάντοτε μετεξεταστέος, αλλά, όπως αποδείχθηκε, σ’ αυτές τις ομάδες το σημαντικό είναι η διαχείριση των εγωισμών. Τώρα στράφηκε σε έναν ακόμα γνωστό της από το παρελθόν, τον Λοπετέγκι.
Η Ατλέτικο επιμένει εδώ και επτά χρόνια στον Ντιέγκο Σιμεόνε. Δικό της παιδί, με επιτυχίες ως ποδοσφαιριστής στους Ροχιμπλάνκος.
Μην αναρωτηθείτε λοιπόν αν οι ευρωπαϊκές κούπες θα καταλήξουν ξανά σε ισπανικά χέρια τον Μάιο.
