Λένε πως ο Μαρξ επιστρέφει στις ημέρες μας με το ζήτημα της αξιοπρέπειας για τη μεσαία και την κατώτερη κοινωνική τάξη. Το «Τραγούδι του Χιλμπίλη» του Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς (εκδ. Δώμα, μετάφραση Αριστείδης Μαλλιαρός) δεν έχει κοινωνιολογικές αξιώσεις, αλλά δίνει με τον τρόπο του μια – σκληρή – απάντηση. Ως η δραματική προσωπική ιστορία ενός παιδιού που γίνεται άντρας. Ως το χρονικό μιας διαλυμένης οικογένειας. Και ως ψυχογραφία μιας παραγνωρισμένης κοινωνικής τάξης, που με διαφορετική μορφή μπορούμε να την εντοπίσουμε σχεδόν σε κάθε χώρα. Στην Αμερική τούς λένε χιλμπίληδες, «λευκά σκουπίδια». Είναι όμως και ένα ελπιδοφόρο ανάγνωσμα για «κολασμένους», που κόντρα στα προγνωστικά κατάφεραν να μείνουν όρθιοι.
