Το μπικίνι –«μαγιό δύο τεμαχίων, που η επιφάνειά του περιορίζεται στο ελάχιστο» –εμφανίστηκε στο Παρίσι στις 5 Ιουλίου 1946 χάρη στον γάλλο πρώην μηχανικό αυτοκινήτων Λουί Ρεάρ, του οποίου η οικογένεια δραστηριοποιείτο στο εμπόριο εσωρούχων. Το φορούσε το μανεκέν Μισελίν Μπερναρντί. Κρατούσε και ένα σπιρτόκουτο για να δείξει ότι το νέο «μικροσκοπικό» μαγιό μπορούσε να χωρέσει άνετα σε τόσο περιορισμένες διαστάσεις.
Η εμφάνισή του και η επικράτησή του πήρε καιρό και ανατάραξε συνειδήσεις. Ο επαναστατικός του χαρακτήρας έδωσε τροφή για ιδεολογικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των φεμινιστριών της νέας εποχής. Μάλιστα ο ερχομός του μπικίνι στην ελληνική επικράτεια έγινε μέσο ταχείας προπόνησης προς τον εκδημοκρατισμό των κοινωνικών αντιλήψεων. Είναι η άποψη που διαπερνά το δοκίμιο για το μπικίνι στο βιβλίο «Η δημοκρατία στην παραλία» του Ηλία Καφάογλου που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόρτες.
Η ελίτ του μοντερνισμού στην Ελλάδα εκφράστηκε στην αρχιτεκτονική παραγωγή της δεκαετίας του ’30. Στα τέλη του ’50 και του ’60 διευρύνθηκε με το πρόγραμμα των ξενοδοχείων Ξενία του ΕΟΤ αρχικά και στη συνέχεια με τις μεγάλες μονάδες του Αστέρα στη Βουλιαγμένη, τα Αστέρια στη Γλυφάδα, το ξενοδοχείο Χίλτον στο κέντρο της Αθήνας αλλά και το άνοιγμα της παραλιακής οδού Αθηνών – Σουνίου. Ετσι το καθαρό και διάφανο ύφος του μοντέρνου τρόπου ζωής έγινε η κορυφή της επιθυμίας που στο εξής έπρεπε να κατακτήσουν όλοι όσοι συνέρχονταν από τα τραύματα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και ανακτούσαν τις αισθήσεις τους ξαναβρίσκοντας την επιθυμία της απόλαυσης και καταναλώνοντας εμπειρίες στη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου τους.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα στον Τύπο της δεκαετίας του ’50 και του ’60 το μπικίνι –όπως άλλωστε και το μίνι –παρουσιάζονται ως μιαρά και σκανδαλιστικά συστατικά του μοντέρνου τρόπου ζωής. Γι’ αυτό και το μπικίνι ναι μεν κάνει τη διαφορά φέρνοντας επανάσταση στη θέαση του σώματος, όμως κυκλοφορεί εντός του επιβεβλημένου μοντερνιστικού πλαισίου του Αστέρα Βουλιαγμένης, στις πισίνες νεόκτιστων ξενοδοχειακών θερέτρων, σε επίλεκτα μέρη υποδοχής τουριστών όπως το Club Mediteranee στην Κέρκυρα, στην περιοχή της Δασιάς. Σε αυτά τα σημεία ελεύθερης κυκλοφορίας του μπικίνι και της πρόσμειξης με τόπλες εμφανίσεις συμβαίνει η ένωσή μας με τη Δύση και την πρόοδο. Οι υπόλοιποι φοράνε ολόσωμο κρύβοντας το σώμα και καθυστερώντας το από τη διεκδίκηση της απόλαυσης κάθε νέου, γρήγορου, αλλαγμένου, ηδονικού τρόπου ζωής.
Ωστόσο η κυκλοφορία των περιοδικών και οι εικόνες τους είναι το κατεξοχήν επιμορφωτικό μέσο του θηλυκού πληθυσμού. Τα εξώφυλλα με τις πρωταγωνίστριες του Χόλιγουντ ή τα μοντέλα – δάνεια ξένων περιοδικών έδιναν την κατεύθυνση από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 προς την αναζήτηση της σεξουαλικότητας υπερπροβάλλοντας το γυμνό σώμα με το «σχεδόν τίποτα» του μπικίνι. Αλλά και με τα κοινωνικά θέματα, τα σύγχρονης αντίληψης, που παρουσιάζουν νέα φαινόμενα . Οπως τη συμπεριφορά των θαμώνων στις πλαζ ή τους τρόπους ζωής στη διάρκεια του καλοκαιριού. Αλλωστε απέναντι στην ελληνική συντηρητική κοινωνία της επταετίας 1967-1974 όπου η χούντα δεν θριαμβολογεί υπέρ της νεωτερικότητας συνέβη το εξής αντιφατικό. Το χουντικό καθεστώς στήριξε την τουριστική ανάπτυξη, κρατώντας ανοιχτή τη χώρα στα κύματα των ξένων επισκεπτών. Εδειξε επίσης ανοχή ακόμη και στην νέα μόδα των χίπις. Μεγάλη μερίδα των οποίων ήδη είχαν εποικίσει τα Μάταλα στην Κρήτη από το 1965. Γι’ αυτό και η επαναστατικότητα του μπίκινι, συμβόλου της νεανικής αμφισβήτησης και της σωματικής απελευθέρωσης, διέβρωσε τα τείχη της συντηρητικής αντίληψης.
