Οσο αποκαλύπτονται λεπτομέρειες από την απόκρυφη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ τόσο τα πράγματα χειροτερεύουν.
Και λέω «απόκρυφη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ» διότι προς το παρόν δεν είναι τίποτα περισσότερο.
Ουδείς τη γνώριζε, ουδείς τη συζήτησε, ουδείς την ψήφισε, ουδείς την ενέκρινε, κανένα θεσμικό όργανο ή άλλο εκλογικό σώμα.
«Τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε, με τον Καπετανάκη που ‘χει ντούγκλα το μουστάκι»!
Αποτέλεσμα; Αν δεν απατώμαι, έχουμε την πρώτη παγκοσμίως διαπραγμάτευση όπου η μια πλευρά πήρε ό,τι ήθελε έναντι υποσχετικής. Ούτε έπειτα από πόλεμο δεν έχουν προκύψει τέτοιοι διακανονισμοί!
Μόνο που εξ όσων γνωρίζω δεν χάσαμε κανένα πόλεμο.
Η Ελλάδα παραμένει μια μεγάλη και ανεπτυγμένη χώρα. Αξιοσέβαστη και αξιοπρεπής. Τμήμα του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα και μέλος ισχυρών συμμαχιών.
Δεν είναι η υποτελής Γερμανία του Χόνεκερ. Ούτε η ανερμάτιστη Βενεζουέλα του Τσάβες.
Δεν είναι «παίξε – γέλασε» στα Βαλκάνια. Ούτε παραδίδεται επειδή κάποιοι νόμισαν ότι «είναι ευκαιρία».
Και το πρόβλημα δεν είναι ιδεολογικό –που προσωπικά δεν με αφορά… Είναι καθαρά πολιτικό. Τι δίνεις, τι παίρνεις.
Χειρότερο όμως κι από το αποτέλεσμα είναι η αιτία.
Ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς προσέγγισαν την υπόθεση με την κουτοπονηριά, ίσως και την ασυνειδησία των ανθρώπων που στήνουν ένα κόλπο για να ρεφάρουν.
Με μια παροιμιώδη έλλειψη ιστορικής ευαισθησίας. Και σίγουρα με την απαιδευσία και την ασέβεια των φανφαρόνων.
Ακόμη και την επομένη ενός δύσκολου συμβιβασμού (για να χρησιμοποιήσω μια επιεική έκφραση) ο Πρωθυπουργός δεν δίσταζε να κομπάζει ότι «αισθάνομαι σαν τον σκακιστή που παίζει ταυτοχρόνως σε δύο σκακιέρες».
Σιγά τον Κασπάροφ!
Η χώρα δυστυχώς ηττήθηκε διότι εξαρχής διαπραγματεύτηκε ως ηττημένη. Με την ανομολόγητη παραδοχή ότι έχει άδικο, ότι δεν μπορεί να πετύχει πολλά κι ότι χρωστάει στα Σκόπια μια επανόρθωση της αδικίας.
Να θυμίσω ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος πήγε στη Λωζάννη μετά τη μεγαλύτερη καταστροφή της σύγχρονης Ιστορίας μας. Με ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες. Χωρίς Στρατό.
Κι ούτε στιγμή δεν δέχτηκε τον ρόλο του ηττημένου. Μιλούσε πάντα από θέση (ακόμη και αμφιλεγόμενης) ισχύος.
Σήμερα αντιθέτως το Μαξίμου ανακοινώνει χωρίς ίχνος ντροπής ότι «η Ελλάδα παίρνει πίσω την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας». Μπα; Πότε μας την είχαν πάρει και δεν το ξέραμε; Και από πότε περιμέναμε να συμφωνήσει ο Ζάεφ να την επιστρέψει;
Προφανώς η κυβέρνηση θα το πληρώσει. Η συμφωνία (;) δεν θα της φέρει ούτε μία ψήφο. Ενώ θα χάσει πολλές.
Η ήττα όμως είναι ήττα. Αύριο ενδεχομένως δεν θα υπάρχει ούτε Τσίπρας ούτε Κοτζιάς. Αλλά θα μας συνοδεύουν τα πεπραγμένα τους.
Πολιτικά. Και ηθικά.
