Eκείνο το κυριακάτικο πρωινό της 3ης Νοεμβρίου του 1968 που αναπαύθηκε στην τελευταία κατοικία του ο Γεώργιος Παπανδρέου, το Α’ Νεκροταφείο μετατράπηκε στο θέατρο της πρώτης μαζικής διαδήλωσης κατά της δικτατορίας και έπειτα από μισό αιώνα η εξόδιος ακολουθία του Παύλου Γιαννακόπουλου στην Ιερά Μητρόπολη έμοιαζε με συλλαλητήριο κατά του οπαδισμού και του διχασμού!
Το μόνο που δεν έκαναν οι αναρίθμητοι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού όταν η νεκρώσιμη πομπή με το φέρετρο κατευθυνόταν προς το Α’ Νεκροταφείο ήταν να βροντοφωνάξουν κι ελόγου τους το σύνθημα που δόνησε την ατμόσφαιρα πριν από πενήντα χρόνια…
Σήκω (όχι Γέρο, όπως τότε, αλλά) Παύλο να μας δεις!
Ο Παύλος δεν σηκώθηκε, αλλά τους έβλεπε και αγαλλίαζε. Εβλεπε ταξιδεύοντας προς τον ουρανό γνώριμες κι αγαπημένες φιγούρες, αλλά ακόμη και βιωματικούς αντιπάλους που συνέρρεαν από το πρωί στον Ναό Θεοτόκου Γοργοεπηκόου και Αγίου Ελευθερίου για να αποτίσουν φόρο τιμής στον αρχηγέτη της δυναστείας του Παναθηναϊκού.
Και ποιος ήταν αυτός που έσυρε από τους πρώτους τις ατέλειωτες ουρές για το λαϊκό προσκύνημα; Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς που ήλθε στην Αθήνα προχθές το βράδυ, έπραξε το στοιχειώδες χρέος του και επέστρεψε αμέσως στην Κωνσταντινούπολη για να κοουτσάρει τη Φενέρμπαχτσε στον τελευταίο τελικό του τουρκικού πρωταθλήματος με την Τόφας και μάλιστα μετά τα πρωινά δάκρυα της θλίψης, σειρά πήραν τα επινίκια για την κατάκτηση του τίτλου…
Ηταν πολλοί επώνυμοι και ακόμη περισσότεροι ανώνυμοι, οι οποίοι κατέκλυσαν τον προαύλιο χώρο της Μητρόπολης και τους γύρω δρόμους και αποχαιρέτησαν τον Πατριάρχη της οικογένειας του Παναθηναϊκού, τραγουδώντας τον ύμνο του συλλόγου και φωνάζοντας «Αθάνατος» και «Παύλο ζεις εσύ μας οδηγείς».
Πολλές οι ηχηρές παρουσίες, κάμποσες και οι ηχηρές απουσίες και μάλιστα ανθρώπων που ευεργετήθηκαν από την οικογένεια Γιαννακόπουλου και δημιούργησαν περιουσίες ακόμη και για τα δισέγγονά τους!
Η σύζυγός του, η ξαγρυπνισμένη Δέσποινα. Ο μονάκριβος γιος και συνεχιστής της κληρονομιάς του, Δημήτρης. Και σαν φιγούρα βγαλμένη από αρχαία ελληνική τραγωδία ο αδελφός του Θανάσης, που μέσα σε δυο χρόνια έχασε και τα τρία αδέλφια του: τον Ιούνιο του 2016 τη Βασιλική Παναγούλια, στις 28 Απριλίου τον Κώστα και την Κυριακή τον Παύλο με τον οποίο ήταν σαν Σιαμαίοι…
Ολοι παρόντες
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, που κάποτε «σκοτωνόταν» μαζί του για τα συνθήματα «Παύλο θεέ πάρε την ΠΑΕ» και για την πολυμετοχικότητα. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Ο Μίμης Δομάζος και ο Αντώνης Αντωνιάδης, σαν τους Διόσκουρους…
Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής, ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Κατρούγκαλος, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Αδωνις Γεωργιάδης, η Φώφη Γεννηματά, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος…
Κι από το μπάσκετ ων ουκ έστιν αριθμός: ολόκληρη η ομάδα με επικεφαλής τον πρόεδρο (και πνευματικό παιδί του εκλιπόντος) Μάνο Παπαδόπουλο και τον προπονητή Τσάβι Πασκουάλ, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, ο Ντορόν Τζάμσι, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, Γιάννης Μπουρούσης, ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο Σωτήρης Μανωλόπουλος, ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Γιώργος Καλαϊτζής.
Ηταν επίσης εκεί ο Τζόρντι Μπερτομέου με τον οποίο ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος βρίσκεται εδώ και καιρό στα χαρακώματα, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, που παραβίασε τη συνήθειά του να μην πηγαίνει ποτέ σε κηδείες και ως εκπρόσωποι της ΚΑΕ Ολυμπιακός ο Χρήστος Σταυρόπουλος και ο Χρήστος Μπαφές…
Κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι, μεταξύ των οποίων πάνω από 500 υπάλληλοι της ΒΙΑΝΕΞ θρηνώντας γοερά την απώλεια όχι του γαλαντόμου εργοδότη τους, αλλά ενός ανθρώπου που τους στεκόταν σαν δεύτερος πατέρας…
«Και για εμάς, για όλους τους παίκτες φερόταν σαν να ήταν πατέρας μας» υπερθεμάτισε ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα. «Σπουδαίος άνθρωπος με μεγάλη καρδιά και ασυναγώνιστος ως πρόεδρος, δεν δημιούργησε απλώς μια κορυφαία ομάδα, αλλά μια αληθινή οικογένεια.
Οσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα τον ξεχάσω και όσο ζω θα θεωρώ μέγιστη τιμή που τον γνώρισα, αγωνίσθηκα στην ομάδα του και μαζί με τους συμπαίκτες μου του προσφέραμε τόσες χαρές» συμπλήρωσε ο σέρβος φόργουορντ, ο οποίος αγωνίσθηκε επί τέσσερις σεζόν στον Παναθηναϊκό.
O «Φράνκι»
Αμ’ ο Αλβέρτης; Το 1990 ο Παύλος Γιαννακόπουλος αποφάσισε να θυσιάσει την ομάδα του γουότερ πόλο στέλνοντας στη Γλυφάδα τον Δημήτρη Σελετόπουλο για να πάρει τον τότε 16χρονο «Φράνκι», που από τότε δεν έφυγε ποτέ από τον Παναθηναϊκό!
«Αποτελεί και θα διαιωνίζεται ως ένα τεράστιο κεφάλαιο για τον αθλητισμό και την κοινωνία μας» σχολίασε ο νυν μάνατζερ των Πρασίνων. «Αυτό αποδεικνύεται από την παρουσία τόσου κόσμου και από την αγάπη που του δείχνει, αναγνωρίζοντας την απλότητα, την τιμιότητα, τη δικαιοσύνη και τον ανδρισμό του».
Ηταν όλοι τους παιδιά του, καταπώς θα έγραφε και ο Αρθουρ Μίλερ. Και από εκεί που βρίσκεται πια από τα χαράματα της περασμένης Κυριακής ο κύριος Παύλος θα τους κοίταζε συγκινημένος, θα τους έγνεφε και θα έλεγε –και όπως πάντα θα την εννοούσε κιόλας –τη συνηθισμένη φράση του…
Παιδιά μου, παιδιά μου…
