Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;
(ένας ξεχασμένος έλληνας γραφικός κόντες και ποιητής,
εραστής του Ελληνισμού και μάστορας του Ελληνα Λόγου,
που έζησε, κάπου, μέχρι τα μέσα του 19ου αι.)
Ναι, είναι λάθος ετούτη η συμφωνία! Αλήθεια, εχαρίσαμε πολλά στα Σκόπια ισχυριζόμενοι πως «ελάβαμε καλά δοσίματα» κι εμείς από αυτά! Εδώσαμε λοιπόν πρώτιστα τη γλώσσα, που τηνε βαφτίσαμε «μακεδονική» προσπαθώντας να βρούμε δικαιολογία σε ανύπαρκτες δήθεν «αβλεψίες» των προηγουμένων «φαύλων κυβερνήσεων» και προσποιούμενοι πως αγνοούσαμε ότι «οι προσδιορισμοί που χρησιμοποιούνται και η παρουσίαση του υλικού σε αυτήν την έκδοση (UN TERM) δεν υπονοούν την έκφραση οποιασδήποτε άποψης από πλευράς της Γραμματείας των Ηνωμένων Εθνών αναφορικά με το νομικό καθεστώς οποιασδήποτε χώρας, επικράτειας, πόλης, περιοχής ή των Αρχών του ή αναφορικά με την οριοθέτηση των συνόρων ή των ορίων του». Το υπομνηματίσαμε όμως τούτο το δόσιμο, με την επισήμανση ότι είναι σλαβικής προελεύσεως και δεν έχει σχέση με τα αρχαία ελληνικά. Λες και ο σκοπιανός ψευδοαλυτρωτισμός μπορούσε να βασισθεί σοβαρά εις το αρχαιοβαρβαροσκυθίζον καρακιτσαριό του υποδίκου πλέον και εξοντωθέντος πολιτικά Γκρούεφσκι αγνοώντας τις βιβλιοθήκες της Οξφόρδης, της Κανταβρυγίας, της Σορβόννης, του Βατικανού, της Χαϊδελβέργης… Χωρίς ούτε καν να διανοούμεθα ότι ο 19ος αιώνας και ο 20ός είναι εκείνοι επί των οποίων βασίζεται ο γεωπολιτικώς θεμελιωμένος βουλγαροτιτοϊκόσταλινικός ψευδοαλυτρωτισμός, μαζί με την αιώνια γερμανική βούληση για προβολή οικονομικής ισχύος στον άξονα Αξιού – Μοράβα – Δούναβη, την συγκρουομένη καθέτως με την αγγλοσαξονική Περίμετρο (Rimland / Spykman). Ούτε ότι ο κλειδόλιθος κάθε, «αφηγηματικής» ή μη, κρατογένεσης δεν είναι παρά η γλώσσα! (Αλήθεια, τι γίνανε εκείνοι οι criticals της Σχολής της Φρανκφούρτης; Θα τη μελετήσουν αυτήν τη χρυσή case study των Σκοπίων;). Δεν ελάβαμε υπόψη ούτε καν την επιστημονική διαφορά ανάμεσα σ’ ένα βουλγαροσερβικό ιδίωμα και σε μια αναβαθμισμένη μορφή προφορικού λόγου όπως η γλώσσα. Υστερα, φοβούμενοι μην τυχόν και δεν μπορέσουν να την εξασφαλίσουν ήδη με το προσφερθέν «κιμπάρικα» φοβερό όπλο της ψευδομακεδονικής γλώσσας, τους εχαρίσαμε από πάνω και τη «μακεδονική εθνότητα» αλλά –προς Θεού! –προβλέψαμε στα σκοπιανά διαβατήρια μια επισήμανση για «πολίτη της Βόρειας Μακεδονίας»! Λες και θα κυκλοφορούν με το διαβατήριο ανοικτό στα δόντια… Λες και δεν θα λένε και δεν θα γράφουν… «σορο-δόν» (sic) χιλιάδες τόμους «Μακεδονικής πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής πολεμικής ιστορίας των Νέων Χρόνων» φίσκα στην ανθελληνική προπαγάνδα, αλλά τούτη τη φορά με το μολυβδόβουλο της Ελλάδας… Κατά τρίτον, τους προσφέραμε το όνομα: Βόρεια Μακεδονία, κι εμείς εγίναμε μαζί με τα προϊόντα μας και τα brand names μας προφανώς… «Νοτιομακεδ[ό]νες / ονικά»! Λιποτακτήσαμε επίσης από «την εθνική στάση» διά της οποίας είχαμε εξασφαλίσει ομόφωνη απόφαση του ΝΑΤΟ ότι η πρόσκλησις προς τα Σκόπια θα γίνει μόνο μετά την επίλυση του Ονοματολογικού.
Για να επιλυθεί όµως αυτό θα πρέπει συμφώνως προς τα ανακοινωθέντα η συμφωνία αυτή να τύχει αναγνωρίσεως από το διεξαχθησόμενο δημοψήφισμα και ακόμη να ολοκληρωθούν και οι δέουσες συνταγματικές αλλαγές. Εμείς όμως θα έχομε προσφέρει πραγματικά δοσίματα –και σήμερα –αναμένοντας… μελλοντικά υπεσχημένα (!) από τους «άκρως αξιόπιστους», θου Κύριε, και πολιτικά ασταθείς γείτονές μας! Διότι όταν τα Σκόπια λάβουν την πρόσκληση για το ΝΑΤΟ και δεν υλοποιήσουν το μέρος ή το όλον των υποσχέσεών τους, τότε το τότε ελληνικό Κοινοβούλιο και η τότε τάλαινα ελληνική κυβέρνηση, και όχι η όποια σκοπιανή, θα είναι εκείνη η οποία θα δεχθεί τις τρομακτικότερες των πιέσεων για να προβεί σε περαιτέρω υποχωρήσεις! Και άλλα δοσίματα… και άλλες υποχωρήσεις…
Και κάτι ακόμη: γιατί άραγε ενώ όλο το φαύλο παρελθόν των προηγούμενων κυβερνήσεων ετούτη η κυβέρνηση θέλει να το ανατρέψει και να το θεραπεύσει, γιατί αλήθεια νιώθει την ανάγκη να «νομιμοποιηθεί» βαπτιζόμενη στα λασπόνερα της «θολής φαυλότητας» των προηγούμενων και μάλιστα, ειδικά για να προσδιορίσει την «εθνική γραμμή της», σε ένα τόσο μεγάλης σημασίας εθνικό θέμα; Και τον λαό της, που στο 72% του δεν θέλει ούτε καν το όνομα «Μακεδονία» για την ονομασία της Bαρντάρσκα Μπανοβίνα, γιατί τον περιφρονεί; Γιατί δεν τον αφουγκράζεται; Γιατί δεν τονε σέβεται; Κι ετούτος ο καημένος ο λαός… που δεν του έχει μείνει τίποτε πέρα από τη δόλια την ψυχή του, την τελευταία ανάσα του, την αξιοπρέπειά του να κατεβαίνει στις πλατείες κατά μιλιούνια διατρανώνοντας την αγάπη του και τον καημό του, την αγωνία του για τούτη την πατρίδα… και παροτρύνει την κυβέρνηση μην κάμει λάθος… Αλλά και η κυβέρνηση που ‘χασε την εμπιστοσύνη της σε τούτο τον λαό της, που ‘γινε λέει ένα ετερόκλητο πλήθος που φωνασκεί… Κι εδώ θυμήθηκα τον Ποιητή, εκείνο τον γνωστό ακροδεξιό**, που τραγουδά με σαρκασμό κάτι στροφές που λένε πως αφού «ο λαός έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης / και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει παρά με πολύ μόχθο / σάμπως δε θάταν πιο απλό, / η κυβέρνηση να διαλύσει το λαό / και να εκλέξει έναν άλλον;».
Αντε με το καλό…
* Φράσις ειπωθείσα από τον Joseph Fouché, μέλλοντα δούκα του Οτραντο, τότε υπουργού Αστυνομίας του Ναπολέοντος, μετά τη δολοφονία του δουκός d’ Enghien την 21η Μαρτίου 1804.
** Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η Λύση.
Ο Ιωάννης Θ. Μάζης είναι καθηγητής Γεωπολιτικής, ΕΚΠΑ
