Το Παγκόσμιο Κύπελλο ξεκίνησε την Πέμπτη, αλλά η σημερινή μέρα του είναι η πρώτη αληθινά σημαντική: το βράδυ θα ξεκινήσει μια ακόμα προσπάθεια για να το κατακτήσει ο Λιονέλ Μέσι, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του καιρού μας, που κινδυνεύει να περάσει στην ποδοσφαιρική ιστορία που συγγράφει το λαϊκό υποσυνείδητο ως ένας μεγάλος looser. Μόνο και μόνο γιατί μπορεί να μην καταφέρει να κατακτήσει το Μουντιάλ, όπως έκανε κάποτε ο άνθρωπος που στοιχειώνει τα όνειρά του, δηλαδή ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Προκάλεσαν
Πέρα από αγωνιστικές ομοιότητες, που κι αυτές λίγες είναι, ο Μέσι και ο Μαραντόνα έχουν ένα κοινό: καθόρισαν την ιστορία όλων των Παγκοσμίων Κυπέλλων με τις συζητήσεις που προκάλεσαν. Ο Μαραντόνα δεν ήταν στην αποστολή της Εθνικής Αργεντινής το 1978, ενώ όλος ο κόσμος περίμενε να δει τον Pippe D’ oro της Λατινικής Αμερικής. Το 1982 απέτυχε παταγωδώς στην Ισπανία προκαλώντας ερωτηματικά για τη συμπεριφορά του: έμοιαζε ένα χαρισματικό νευρόσπαστο παιδί. Το 1986 θριάμβευσε, κάνοντας τον κόσμο να μιλάει για τα θαύματά του. Το 1990 τρέλανε τη γη αποκλείοντας τους Ιταλούς στη δική του Νάπολι –η ήττα της φτωχής σε ποιότητα Αργεντινής στον τελικό από τη Γερμανία έκανε κόσμο να κλάψει μαζί του. Το 1994 η καριέρα του τελείωσε, όταν μια νοσοκόμα τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε στο αντιντόπινγκ κοντρόλ μετά το ματς της Αργεντινής με τη Νιγηρία. Για δεκαέξι χρόνια, σε κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο, ήταν θέμα συζήτησης.
Γερμανοί
Το ίδιο περίπου και ο Μέσι. Το 2006 έκανε ντεμπούτο στη Γερμανία: Οι Αργεντίνοι, που δεν τον είχαν δει να αγωνίζεται στη χώρα τους, δεν τον εμπιστεύθηκαν όσο θα ‘πρεπε και αποκλείστηκαν από τους Γερμανούς. Το 2010 προπονητής του ήταν ο Μαραντόνα: η συνύπαρξη των δυο έμοιαζε με σκυταλοδρομία σκηνοθετημένη και οργανωμένη από τη μοίρα –η Αργεντινή κουβαλούσε αυτή την καταπληκτική ιστορία, αλλά δεν ήταν ομάδα. Αποκλείστηκε από τους Γερμανούς νωρίς και όχι άδικα. Το 2014, οι ίδιοι Γερμανοί που έχασαν και κέρδισαν έναν τελικό από τον Μαραντόνα, έκαναν στον Μέσι το χειρότερο σκέρτσο.
Εγιναν η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που κέρδισε το τρόπαιο στη Λατινική Αμερική επικρατώντας στον τελικό με αντίπαλο την Αργεντινή: ο κατάκοπος Μέσι, στόχος των βραζιλιάνων οπαδών από την πρώτη μέρα που το τουρνουά άρχισε, στο Μαρακανά δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά, παρόλο που η απόδοσή του δεν ήταν κακή. Δεν βρήκε όμως τους Μπουρουσάγα και τους Βαλντάνο που η περίσταση απαιτούσε.
Ζημιά
Η συνεχής παρουσία σε ρόλο πρωταγωνιστή στα Μουντιάλ είναι η μόνη ομοιότητα των δυο –καμία άλλη. Ο Μαραντόνα μετέτρεπε τα Παγκόσμια Κύπελλα σε προσωπικό παλκοσένικο. Ο Μέσι, εκτός από την προσοχή της ανθρωπότητας, έχει και τον σταυρό του μαρτυρίου της σύγκρισης με τον θαυματοποιό Ντιέγκο, πρόβλημα μεγαλύτερο και από τους Γερμανούς, που έχουν κάνει ζημιά στην Αργεντινή του σε τρία Μουντιάλ στη σειρά. Η σύγκριση με τον Μαραντόνα είναι σίγουρο ό,τι του έχει προκαλέσει ένα τεράστιο άγχος: κυρίως γιατί η ιστορία απέδειξε ότι είναι μια λάθος σύγκριση.
Σενάρια
Περισσότερο και από ποδόσφαιρο το πράγμα μοιάζει με κινηματογραφική ταινία, όπου ένας καλός ηθοποιός επιλέγεται να παίξει τον ρόλο ενός άλλου ηθοποιού χωρίς να το θέλει. Οι Αργεντίνοι δεν είχαν απλά ανάγκη να βρουν τον νέο Μαραντόνα, αλλά είχαν πάντα ανάγκη τον ίδιο τον Μαραντόνα, από τον οποίο ζητάνε να γυρίσει, ενώ αυτά δεν γίνονται. Ετσι βλέπουν για χρόνια τον νέο Μαραντόνα στα πρόσωπα πολλών χαρισματικών πιτσιρικάδων που σταυρώνονται: τον σταυρό του μαρτυρίου σήκωσαν ο Ορτέγκα, ο Κλάουντιο Λόπεζ, ο Αϊμάρ κι ένα σωρό άλλοι, που στο τέλος κατηγορούνται ως ανάξιοι για τον ρόλο, λες και τον ζήτησαν. Οταν εμφανίστηκε ο Μέσι, οι Αργεντίνοι αναθάρρησαν. Είχε πολλά από αυτά που χρειάζονται για να διαδεχθεί στον ρόλο του Μαραντόνα τον Μαραντόνα, αλλά έχει και μια τρομερή διαφορά: η αντίληψή του για το ποδόσφαιρο είναι ολότελα διαφορετική από αυτή του Ντιέγκο. Κι επειδή στο ποδόσφαιρο, αντίθετα από το σινεμά, σενάρια δεν υπάρχουν, όλα έγιναν χειρότερα.
Ραντεβού
Ο Μαραντόνα χρησιμοποιούσε το ποδόσφαιρο για να προκαλέσει, να καταγγείλει, να επιβληθεί ως προσωπικότητα. Η καριέρα του υπήρξε μικρή, αφού στην ηλικία που είναι σήμερα ο Μέσι αυτός έχει σταματήσει. Αλλά το προσωπικό του σόου, στο οποίο ο ίδιος πρωταγωνιστεί αλλάζοντας ρόλους κατά περίσταση, υπήρξε τεράστιο. Ηταν ο γοητευτικός λατίνος αλήτης που διέλυσε τον τελικό του Coppa del Rey παίζοντας ξύλο, ήταν ο σταρ που έστηνε τον Πάπα στα ραντεβού, ήταν ο επαναστάτης ποπολάρος της Νάπολι, ήταν ο άνθρωπος που σκόραρε με το χέρι και δεν είχε πρόβλημα να το δείξει. Τι από όλα αυτά θα μπορούσε να κάνει ο Μέσι; Τίποτα.
Αγιος
Χρόνια τώρα όλοι κάνουμε το ίδιο λάθος: συγκρίνουμε τον Μέσι με τον Μαραντόνα εστιάζοντας στα αγωνιστικά τους χαρακτηριστικά και ξεχνάμε ότι είναι πρώτα από όλα δυο ατελείωτα διαφορετικοί (και αταίριαστοι) άνθρωποι. Ο Μέσι δεν τραβά την προσοχή παρά μόνο για τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα. Δεν θα δίχαζε ποτέ του την Ιταλία με δηλώσεις, δεν θα έκανε ποτέ επίθεση στη FIFA, δεν θα θεωρούσε ένα ματς με τους Αγγλους ευκαιρία εκδίκησης για την κατάληψη των Νήσων Φόκλαντ, δεν θα σκεφτόταν ποτέ να σκοράρει με το χέρι.
Χέρι
Παρά την καλή δουλειά όσων ασχολούνται με το image του ο Μέσι δεν είναι άγιος: και φοροφυγάς είναι και προπονητές έδιωξε από την Μπαρτσελόνα και νάζια και καπρίτσια στην Εθνική έχει κάνει ουκ ολίγα. Ομως αυτός την αγωνιστικότητά του, την όποια μαχητικότητά του και σίγουρα την ίδια την επιτυχία του, τη βασίζει πάνω στο κέφι του για να παίζει ποδόσφαιρο. Αυτό το κέφι για δημιουργία και διάκριση είναι η βενζίνη του, η ενέργειά του. Στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα αυτό διδάχτηκε: να χαίρεται το ποδόσφαιρο και να διασκεδάζει και τον κόσμο παίζοντας με κέφι. Ο Μαραντόνα αντίθετα διασκέδαζε προκαλώντας, ζούσε για να χαλάει τις μέρες των εχθρών του. Οταν πριν από τέσσερα χρόνια άκουγα τους Βραζιλιάνους να βρίζουν τον Μέσι στο Μαρακανά, σκεφτόμουν πως ο Μαραντόνα θα πλήρωνε για μια τέτοια εμπειρία. Και πίστευα ότι ακόμα και χρησιμοποιώντας το χέρι του θα κέρδιζε εκείνο το καταραμένο ματς.
Διάβολος
Λένε ότι ο Μέσι είναι χειρότερος. Δεν είναι. Είναι απλά διαφορετικός. Και χαίρομαι για τις πίκρες του στα Μουντιάλ και τον αγαπώ πιο πολύ. Γιατί είναι αποδείξεις ότι δεν μιλάμε για έναν Σούπερμαν, τέτοιος είναι μόνο στα σκίτσα της Εφης Ξένου. Κατά τα άλλα είναι άνθρωπος κανονικός. Οχι διάβολος σαν τον Μαραντόνα.