Πόλεμος

Μουντιάλ. Ενας ειρηνικός «πόλεμος». Χωρίς νεκρούς, αλλά με νικητές και ηττημένους. Ολη η υδρόγειος γύρω από μία μπάλα. Είκοσι δύο ποδοσφαιριστές, κάποιες δεκάδες χιλιάδες θεατές και δισεκατομμύρια τηλεθεατές. Ενα αθώο παιχνίδι που κάνει τζίρο δισ. ευρώ. Ενας παγκόσμιος πόλεμος. Ολοι εναντίον όλων. Χωρίς συμμαχίες και συνασπισμούς. Μέχρι να ξεχωρίσει ο ένας. Ο νικητής που θα σηκώσει το τρόπαιο. Το χρυσό αγαλματάκι. Με συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, με σκοπιμότητες στις «κληρώσεις», με στημένα παιχνίδια κάποιες φορές, με τη διαιτησία ενίοτε να σφάζει και να μαχαιρώνει, αλλά τον βασιλέα των σπορ να παραμένει στον θρόνο του. Δεν μετέχουν ομάδες, όπως στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν πρόκειται για αναμετρήσεις μεταξύ Ευρωπαίων ή Λατινοαμερικανών. Είναι μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια, ο παγκόσμιος ποδοσφαιρικός πόλεμος. Ενας πόλεμος όπου χωράνε όλοι. Δυνατοί και αδύνατοι. Ενας πόλεμος σε λάιβ μετάδοση.

Τεχνική

Με την κάθε ομάδα να καταθέτει τα χαρακτηριστικά της ράτσας που εκπροσωπεί. Η Βραζιλία την ατομική τεχνική. Η Γερμανία την πειθαρχία και την αυταπάρνηση. Η (απούσα αυτή τη φορά) Ιταλία τον ρεαλισμό και την πονηριά. Η Αγγλία το πάθος για το παιχνίδι χωρίς σκοπιμότητες. Η Ισπανία τη φαντασία. Η Γαλλία το μπρίο. Η Αργεντινή τον συνδυασμό τέχνης και σκληράδας. Ο τηλεθεατής, αν δεν μετέχει η δική του ομάδα ή αν έχει αποχωρήσει από τη διοργάνωση, έχει την προτίμησή του. Εχει επιλέξει μία ομάδα και την ακολουθεί. Την υποστηρίζει. Με τη Βραζιλία να έχει φανατικούς οπαδούς σε όλο τον πλανήτη. Κάπως έτσι, προέκυψε το αιώνιο δίλημμα Πελέ (φωτογραφία πάνω) ή Μαραντόνα. Το Μουντιάλ είναι το υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού και διάκρισης. Δεν είναι ο ύμνος της διοργάνωσης, που ακούγεται κάθε φορά, όπως στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά οι εθνικοί ύμνοι των χωρών. Είναι οι μούλτι-μίλιονερ ποδοσφαιριστές, που παίζουν για τη φανέλα με το εθνόσημο.

Γοητεία

Οι σταρ που δεν πάνε διακοπές, για να παίξουν για την πατρίδα. Μουντιάλ είναι η κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι. Μουντιάλ είναι ο πόλεμος που άνοιξε ο Μαραντόνα στη μαφία της FIFA. Μουντιάλ είναι οι απογοητευμένοι άγγλοι οπαδοί. Που κάθε φορά κάνουν κρατήσεις μέχρι και τον τελικό και κάθε φορά γυρίζουν πίσω από νωρίς με κατεβασμένα τα κεφάλια. Μουντιάλ είναι η σφαλιάρα του ποδοσφαίρου στον ρατσισμό. Η ζοχάδα του Λεπέν να βλέπει τους μαύρους, τα παιδιά των αποικιών και των μεταναστών να κάνουν υπερήφανους τους Γάλλους. Οπως η ζωή αλλάζει και εξελίσσεται, το ίδιο συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Το Μουντιάλ παραμένει το Νο 1 ποδοσφαιρικό γεγονός, αλλά δεν είναι αυτό που ήτανε. Δεν έχει να μας πει κάτι καινούργιο. Ολα τα ξέρουμε, όλους τους ξέρουμε, όλους τους έχουμε δει. Παλιά υπήρχε η γοητεία της αναμονής. Να δούμε τη Βραζιλία. Να δούμε την Αργεντινή. Η γοητεία του αγνώστου.

Λάμψη

Το Μουντιάλ μέχρι κάποια στιγμή ήταν το άγνωστο. Ξαφνικά, το 1994, στα γήπεδα της Αμερικής είδαμε τη Βουλγαρία του Στόιτσκοφ. Τη Ρουμανία του Χάτζι. Το 1998 την Κροατία του Σούκερ. Τώρα, τους ξέρουμε όλους. Η ποιότητα του θεάματος δεν είναι τόσο υψηλού επιπέδου, όπως στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ομάδες σαν τη Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα, τη Σίτι, την Μπάγερν, τη Γιουβέντους και σταρ έχουν και (το σημαντικότερο) έχουν φτάσει την τακτική σε πολύ υψηλά επίπεδα. Δεν ήταν η Μπαρτσελόνα που αντέγραψε την Εθνική Ισπανίας. Η Εθνική Ισπανίας ξεπατίκωσε το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα και σήκωσε το χρυσό αγαλματάκι το 2010. Δεν έρχεται, κάθε τέσσερα χρόνια, να προσθέσει κάτι το Μουντιάλ. Παρά ταύτα δεν χάνει ούτε τη λάμψη, ούτε τη γοητεία του. Παραμένει το Νο 1 αθλητικό γεγονός του πλανήτη.

Μύκονος

Είναι το Μουντιάλ. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο (φωτογραφία κάτω) στα 33 του θα είναι εκεί. Στα γήπεδα της Ρωσίας. Η Μύκονος μπορεί να περιμένει. Ο Αντρές Ινιέστα στα 34 θα είναι εκεί. Κι ας μην έχει αφήσει τίποτα από τίτλους στην καριέρα του. Κι ας είναι ταλαιπωρημένοι, από μία ιδιαίτερα επιβαρυμένη σεζόν. Ο Μέσι θα είναι εκεί. Ολοι θα είναι εκεί. Δεν μπορείς να λείπεις από τη γιορτή. Οπως θα ήταν κι ο Μπουφόν στα 40 του, αν δεν είχε αποκλειστεί η Ιταλία από τη Σουηδία στα μπαράζ. Είναι το Μουντιάλ. Είναι η χαρά του παιδιού, που κοιτάει το ρολόι για να αρχίσει το παιχνίδι. Είναι η ψυχαγωγία δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι μπίζνα, που έφτασε στο σημείο να ανατεθεί η διοργάνωση του 2022 στο Κατάρ. Είναι οι αντροπαρέες με τις μπίρες και τις πίτσες. Είναι ο τεράστιος τζίρος στοίχημα. Είναι ο μήνας που όλος ο πλανήτης θα περιστρέφεται γύρω από μία μπάλα. Είναι η ανείπωτη χαρά του νικητή. Είναι τα δάκρυα των ηττημένων. Είναι το παιχνίδι που ξανακάνει τους άντρες παιδιά.

Θαύμα

Είναι το Μουντιάλ. Είναι η σκιά του Πελέ που θα πέφτει πάντα βαριά. Είναι η ιστορία που κουβαλάει η κάθε ποδοσφαιρική υπερδύναμη. Είναι το θαύμα της Βέρνης. Είναι οι ηττημένοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Γερμανοί που πήραν τη ρεβάνς. Κερδίζοντας, το 1954, δέκα χρόνια μετά, τον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό πόλεμο.