Πριν από δύο εβδομάδες, ένας 34χρονος στην Αμφισσα πυροβολούσε στα τυφλά εναντίον παρέας Ρομά, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί η 13χρονη Γιαννούλα. Ο δράστης διέφυγε και ύστερα από λίγες μέρες παραδόθηκε. Κατά την προσαγωγή του στο δικαστήριο κάμποσοι κάτοικοι της πόλης τον χειροκροτούσαν, τον επευφημούσαν, φώναζαν «Μπράβο» και «Είμαστε μαζί σου». Πριν από λίγες μέρες, σε ένα σχολείο της Αττικής, γονείς πλακώθηκαν μεταξύ τους στις μπουνιές μπροστά στα παιδιά τους. Ο λόγος; Κάποιοι από αυτούς συνεργάστηκαν για τη διοργάνωση της σχολικής γιορτής με γονείς πακιστανών μαθητών που φοιτούν στο σχολείο. Και αναρωτιέμαι. Ημασταν πάντα τόσο θερμοκέφαλοι ή τώρα το πάθαμε; Φταίει το μεσογειακό ταμπεραμέντο ή είναι ο βαθύς διχασμός που τεχνηέντως έχει καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια. Και ο οποίος κυοφορεί τον ετεροπροσδιορισμό. «Δεν έχει σημασία τι ακριβώς είμαι ή τι πιστεύω εγώ. Σημασία έχει να σου κρεμάσω –εσένα, του αντιπάλου –μια ταμπέλα ώστε να προσδιορίζομαι και να καμαρώνω ως το αντίθετό σου». Και κάπως έτσι οι παρέες, οι ομάδες, οι ιδεολογίες άρχισαν να ξεβάφουν μία απόχρωση που παραπέμπει σε συμμορία. Ή σε σέχτα.

Την περασμένη εβδομάδα έγινε το Athens Pride. Αν εκφραζόσουν υπέρ, ήσουν «λούγκρα», «κρυφή», «τελειωμένη» (πάντα μου έκανε εντύπωση πώς πολλοί καθ’ ομολογία στρέιτ γνωρίζουν τόσο καλά την αργκό των καθ’ ομολογία γκέι). Αν διατύπωνες την ένστασή σου για κάποιες εμφανίσεις ή για το ότι μία κακόγουστη φιγούρα με μούσια και ζαρτιέρες περισσότερο γελοιοποιεί παρά αναδεικνύει το κίνημα ήσουν ομοφοβικός-ή, αντιδαστικός-ή, σεξιστής-στρια. Αν κάνεις κριτική στον Μητσοτάκη, έχεις ξεπουληθεί στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αν επισημάνεις τον καταστροφικό ρόλο της κυβέρνησης είσαι «εθνίκι», «φασίστας», «φιλελές», ανήκεις στο «σαλταρισμένο μέτωπο της λογικής». Αυτοί που δεν βλέπουν Μουντιάλ ειρωνεύονται αυτούς που βλέπουν. Και όσοι δεν ήξεραν τον Αντονι Μπουρντέν, αποκαλούν φλώρους αυτούς που τον ήξεραν. Αυτοί που πίνουν φρέντο περιφρονούν αυτούς που πίνουν φραπέ. Και αυτοί που πάνε διακοπές τον Ιούλιο χλευάζουν αυτούς που συνωστίζονται στις παραλίες τον Αύγουστο. Ο Σταύρος Θεοδωράκης στοχοποιεί ως ιδεολογικό του εχθρό τις γόβες της Κατερίνας Μάρκου και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κατηγορεί για το χουντικό παραλήρημα του Βαρβαρούση τη Νέα Δημοκρατία.

Σαν να παίζουμε ένα παιδικό παιχνίδι με κάρτες που πασάρουμε ο ένας στον άλλον μήπως και περισώσουμε τη δική μας ταυτότητα. Πολύ συχνά ευκαιριακή και συναρτώμενη. Σημασία δεν έχει τι είμαι. Σημασία έχει τι λέω ότι είμαι και τι κατηγορώ ότι είναι ο απέναντι. Και επειδή όταν συμμαζεύουμε το γενικό σε πιο οικείες διαστάσεις συνειδητοποιούμε τη γελοιότητά του, θυμήθηκα έναν πατριώτη μου, συγχωρεμένο εδώ και χρόνια. Ολίγον χουντικός επί χούντας, νεοδημοκράτης μετά, είχε γίνει ΠΑΣΟΚ από το καλοκαίρι του 1981. Οταν λίγο αργότερα επισκέφθηκε το νησί η Μαργαρίτα Παπανδρέου, ως πρόεδρος της ΕΓΕ, πίεζε τη γυναίκα του να πάει «με τις άλλες φεμινίστριες» να την προϋπαντήσουν. Η γυναίκα δεν ήθελε, βαριόταν, είχε δουλειά. Και πάνω στον καβγά ακούστηκε το επικό: «Μωρή ή θα γίνεις φεμινίστρια ή θα σε πλακώσω στα μπουνίδια».

Τελευταία Νέα