Ποιος αμφιβάλλει ότι τώρα αρχίζει το αληθινό Μουντιάλ; Ο λόγος, εξαιρετικά απλός και προφανής: μπαίνουν στο παιχνίδι τα άρματα μάχης! Από Γαλλία και Γερμανία, έως Βραζιλία και Αργεντινή. Δηλαδή, η πλειονότητα των διεκδικητών του τροπαίου.
Ωστόσο, το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι μόνο οι χλιδάτοι ποδοσφαιριστές της σύγχρονης βιομηχανίας αστέρων, αλλά και οι άγνωστοι. Ακόμα κι αν μιλάμε για τις ημέρες της παγκοσμιοποίησης, του Internet και της πληροφορίας που ταξιδεύει με ταχύτητα φωτός, μπορούμε να ανακαλύψουμε ορισμένους λιγότερο διαφημισμένους. Το μάτι πέφτει στο Περού. Θα παρακολουθήσω, χωρίς δεύτερη σκέψη, το ματς με τη Δανία. Ισως προκύψει ντέρμπι πρόκρισης. Ποιoς ξέρει… Το Περού στο μυαλό μου πάντα είχε μια ανεξερεύνητη γοητεία. Να είναι λόγω της τόσο ονομαστής, αλλά ελάχιστα οικείας, οροσειράς των Ανδεων; Ενεκα παικτών που υπήρξαν –σύμφωνα με τους μύθους –εφάμιλλοι άσων της εποχής τους; Το Περού, με τη φανέλα που φέρει τη διαγώνια κόκκινη ρίγα ως σήμα κατατεθέν, έχει να αγωνιστεί από τα τελικά του ’82 σε Μουντιάλ. Ακριβώς 36 χρόνια. Στην Ισπανία δεν ξεχώρισε, αλλά τέσσερα χρόνια νωρίτερα άφησε το στίγμα του στα γήπεδα της Αργεντινής. Οι Περουβιανοί δεν είναι τόσο τεχνίτες όσο οι Βραζιλιάνοι, δεν σημαδεύουν με δύναμη τα πόδια όπως οι Ουρουγουανοί, δεν δείχνουν ορμητικοί σαν τους Αργεντινούς στην καλή τους ημέρα. Τι είναι τότε; Αυτό θέλω να θυμηθώ! Να τους ξαναδώ. Να μετρήσω το ταλέντο τους, γιατί είναι αλήθεια, πέρα από τον Γκερέρο και τον Φαρφάν, ελάχιστα γνωρίζω για αυτούς. Το ’78 το Περού διέθετε μια έκδοση ομάδας πολύ ενδιαφέρουσα. Ο Τεόφιλο Κουμπίλιας διαφημιζόταν από τα έντυπα της εποχής ως ο «Πελέ των Ανδεων»! Υπερβολή. Ηταν όμως βιρτουόζος και ταυτόχρονα εξαιρετικός σκόρερ. Πρώτος στην πατρίδα του με 26 γκολ σε 81 ματς. Υπασπιστές του, ακόμη τους θυμάμαι, ο Τσούμπιτας και ο Ομπλιτας. Εκανε καλή πορεία στους ομίλους, αλλά μάζεψε εννέα γκολ στη συνέχεια το Περού και παραδόθηκε αμαχητί. Κυριολεκτικά, γιατί ήταν βαρύ το 0-3 από τη Βραζιλία και ακόμα βαρύτερο το 0-6 από την Αργεντινή. Βλέπετε, οι γηπεδούχοι ζητούσαν παντί τρόπω την πρόκριση, άρα τα πολλά γκολ, το καθεστώς του δικτάτορα Βιντέλα δεν θα άντεχε αποκλεισμό, οπότε προέκυψε ένα αποτέλεσμα πολύ συζητήσιμο ακόμα και στις δικές μας ημέρες. Το Περού των προσδοκιών και των υποσχέσεων, το Περού του αχαρτογράφητου ταλέντου, δεν συνέχισε. Και με εξαίρεση την πρόκριση στα γήπεδα της Ισπανίας τέσσερα χρόνια μετά, έκανε καιρό να συνέλθει. Πίσω από τις παραδοσιακές δυνάμεις της Νότιας Αμερικής, αλλά στα δικά μου μάτια πάντα ισχυρό και απρόβλεπτο. Αν το άγνωστο γοητεύει, τα ραντεβού των παιδιών του Κουμπίλιας δεν θα τα χάσω!
Τελευταία Νέα