Μοιάζει με χειρουργική επέμβαση. Ο δημοσιογράφος που καλύπτει το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ο μεγάλος ασθενής που πρέπει να οδηγηθεί στην παγωμένη αίθουσα. Οσο πλησιάζει το Μουντιάλ τόσο αυξάνεται η αγωνία του. Τεράστιος όγκος δουλειάς. Τριάντα δύο ομάδες, τα μυστικά τους, τα αστέρια τους, οι προπονητές τους, οι προσδοκίες τους, οι δυνατότητές τους, οι ιδιαιτερότητές τους, οι τραυματισμοί τους, τα σκάνδαλά τους, τα πριμ τους, οι υποσχέσεις τους, οι προβληματισμοί τους.
Και μετά το Μουντιάλ ο πόνος από την επέμβαση. Οι αναλύσεις, οι πολιτικές προεκτάσεις της νίκης ή της ήττας, τι ενώνει, τι χωρίζει, πόσο θα επηρεάσει την οικονομία της χώρας που αναδείχθηκε νικήτρια, τι κληρονομιά θα αφήσει στους διοργανωτές, τι κέρδη αποκόμισε ο ηγέτης της διοργανώτριας.
Το 1998 η νίκη της Γαλλίας από μια ομάδα που απαρτιζόταν κυρίως από παιδιά μεταναστών οδήγησε στην αλλαγή της πολιτικής ρότας απέναντι στο ευαίσθητο θέμα της μετανάστευσης και έγινε το αγαπημένο θέμα των αναλυτών.
Το 2006 η κουτουλιά του Ζιντάν «διυλίστηκε» από τους «ειδικούς», ξέρετε, αυτούς που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα. Θυμάμαι πως κάποιοι επέμεναν πως η έκρηξη του Ζιζού πάνω στο στήθος του Ματεράτσι οφειλόταν σε ρατσιστική πρόκληση του Ιταλού. Οι πρωταγωνιστές αποκάλυψαν αργότερα πως το μόνο που κρυβόταν ήταν η τιμή της αδελφής του Ζιντάν που έθιξε ο παμπόνηρος Ιταλός ο οποίος σήκωσε τελικά το βαρύτιμο τρόπαιο.
Η «επόμενη ημέρα» των Μουντιάλ είναι το βούτυρο στο ψωμί των δοκησίσοφων. Από ψευτοφιλόσοφους συγγραφείς που νομίζουν πως είναι οι νέοι Γκαλεάνο μέχρι τηλεοπτικούς αστέρες που σαρώνουν τα πάντα όπως το ειδικό χτενάκι για τις ψείρες.
Το καλύτερο κομμάτι είναι η ίδια η διοργάνωση. Η ουσία της υπόθεσης. Η στιγμή που μιλάνε οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, όταν κυλά η μπάλα στο φρεσκοκουρεμένο χορτάρι, τα θεαματικά γκολ, η αγωνία της πρόκρισης, ο εφιάλτης των πέναλτι. Οι εκπλήξεις, οι ανατροπές, η συγκίνηση, το πάθος. Ευτυχώς βρισκόμαστε πια σε αυτή τη φάση του 21ου Μουντιάλ.
