Η συνέντευξη Τύπου της περασμένης Δευτέρας, όπου ανακοινώθηκε και αναλύθηκε η νεότευκτη πρωτοβουλία 1-1-4, έμοιαζε με ένα ιδιότυπο reunion. Εδώ ήταν πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σε μια σειρά διεργασιών της Αριστεράς όλα τα τελευταία χρόνια. Που συνέπραξαν στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Που κάποιοι εξ αυτών έφτασαν σε υπουργικούς θώκους κατά τη διακυβέρνηση της πρώτη φορά Αριστεράς, μέχρι δηλαδή τον Αύγουστο του 2015. Και που σήμερα αναζητούν τον τρόπο να αναβιώσουν μια μεγάλη αντιμνημονιακή συμμαχία με έντονα αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά και με αποχρώσεις ως προς το σχέδιο της χώρας (άλλοι μιλούν ανοιχτά για μετάβαση σε άλλο νόμισμα, άλλοι για μια γενικευμένη ανάσχεση της λιτότητας, άλλοι για ένα άλλο κοινωνικοοικονομικό σύστημα). Το βέβαιο είναι πως το κείμενο των 114 –με ευθεία παραπομπή στο ιστορικό δημοκρατικό κίνημα της δεκαετίας του ’60 –ανατάραξε τα νερά στην Aριστερά πέραν του ΣΥΡΙΖΑ. Οι παρουσίες και οι υπογραφές των Μανώλη Γλέζου, Παναγιώτη Λαφαζάνη, Κώστα Λαπαβίτσα, Νάντιας Βαλαβάνη, Αλέκου Αλαβάνου, Μάνιας Παπαδημητρίου και πολλών ακόμη προσώπων της Αριστεράς, ανένταχτων, πολλών σημερινών στελεχών της Λαϊκής Ενότητας, του Κόμματος των Πειρατών και μικρών αντιμνημονιακών σχηματισμών διαμορφώνει μια νέα πίεση στα αριστερά του πολιτικού τόξου και διαμορφώνει όρους ακόμη και μια εκλογική σύμπραξη που δεν έχει ξαναϋπάρξει από την εποχή που συγκροτήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πολλών το μυαλό πήγε σε μια πρότερη εποχή για την Αριστερά, πριν από περίπου δέκα χρόνια, όταν ο Χώρος τότε Διαλόγου και Δράσης με πάμπολλες παρουσίες προσωπικοτήτων, επιτάχυνε την ηγεμόνευση του ΣΥΡΙΖΑ και συνέβαλε στο να εκταμιεύσει το μικρό ακόμη τότε κόμμα της Κουμουνδούρου την αντιμνημονιακή δυσαρέσκεια. Σήμερα, η εν λόγω πρωτοβουλία και τα δέκα σημεία πάλης που ανέπτυξε, είναι δύσκολο να κάνει κάτι αντίστοιχο, δεδομένου πως το κυρίαρχο αφήγημα ήδη μιλά για μια νέα μεταμνημονιακή Ελλάδα. Οπως όμως είπε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στην παρουσίαση, «μια φορά Μνημόνιο πάντα Μνημόνιο». Μια φράση που συμπυκνώνει τη θέση όλων των ανθρώπων και φορέων που υπέγραψαν που δεν θεωρούν πως η Ελλάδα βγαίνει από τα Μνημόνια τον προσεχή Αύγουστο. Αν πάλι κάτι ενώνει τους υπογράφοντες, είναι αυτό που αποσαφηνίζεται σε μια από τις δέκα θέσεις του κειμένου τους: «Συνυπογράφουμε το κείμενο: Οσες και όσοι πιστεύουμε ότι οι αναγκαίες αυτές αλλαγές είναι ασυμβίβαστες με την παραμονή στηνευρωζώνηκαι οδηγούν σερήξημε τηνΕΕ».
ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ. Μια θέση που μοιάζει να ξεκαθαρίζει λογαριασμούς από τη μεριά τους σε σχέση με τα προηγούμενα εγχειρήματα. Αν υπήρχε επίσης μια ακόμη αίσθηση με την πρωτοβουλία των 114, πέραν και της αναφοράς στους Κορυσχάδες και στο Εθνικό Συμβούλιο των Αντιπροσώπων του Ελληνικού Λαού του 1944, ήταν πως εδώ δεν μιλάμε για μια νέα απόπειρα, για έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για μια μετωπική συμπόρευση που θα επιχειρεί να καλύπτει ένα μέρος του κόσμου της εργασίας και των κινημάτων. Υπήρξαν βεβαίως και απουσίες. Κανείς από την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν υπογράφει το κείμενο των 114. Κανείς επίσης από το ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη. Το δεύτερο πάντως σχολίασε την πρωτοβουλία και μάλιστα με επίσημη ανακοίνωση: «Η πρωτοβουλία 1-1-4 είναι ένα ορθό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση που δεν πρέπει να μείνει μετέωρο. Οι δυνάμεις που την απαρτίζουν καλούνται να αποδείξουν την ειλικρίνεια των προθέσεών τους πλαταίνοντας και βαθαίνοντας ένα πραγματικά ευρύ μέτωπο αντίστασης στον ευρωμονόδρομο. Οποιοδήποτε δείγμα αποκλεισμών και μικροκομματικών ισορροπιών θα στείλει για πάντα τους χειμαζόμενους πολίτες στον τόσο βολικό για τους κρατούντες καναπέ», ανέφερε το κόμμα Βαρουφάκη.
