Η Αργεντινή θα στηθεί το μεσημέρι στη σέντρα με τους μαχητικούς Ισλανδούς στο δικό της εναρκτήριο ματς του Μουντιάλ, και φυσικά δεν έχει χρόνο να ασχολείται με όσα προηγήθηκαν τις προηγούμενες ημέρες, τα οποία ασφαλώς και διατάραξαν την εσωτερική της ηρεμία. Αξίζει όμως τον κόπο να σταθούμε εμείς λίγο στην άρνηση των παικτών της Αργεντινής να αγωνιστούν στο φιλικό με το Ισραήλ, όχι μόνο γιατί η όλη υπόθεση έμοιαζε με παγίδα στην οποία παραλίγο να πέσουν μέσα, αλλά κυρίως διότι συνέβησαν πράγματα που εξέθεσαν μια ολόκληρη χώρα.

Κατ’ αρχάς το «όχι» των Αργεντινών στη διεξαγωγή του φιλικού δεν έχει κανέναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Μπορεί, σε έναν κόσμο που σπαράσσεται από συνεχείς εθνοτικές διαμάχες και καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αδυνάμων από τους δυνατούς, να θεωρούν πολλοί την απόφαση της ομάδας «επαναστατική» ή να της δίνουν χαρακτήρα πολιτικής νίκης των Παλαιστινίων εναντίον ενός αυταρχικού κράτους, όμως δεν ήταν τίποτε παραπάνω από τη φωνή του αυτονόητου.

Στην πραγματικότητα, ο Μέσι και οι υπόλοιποι Αργεντινοί απλώς θεώρησαν ότι ένα τέτοιο ματς ενείχε κινδύνους για την ασφάλειά τους, αλλά και για το προφίλ και τη δημοφιλία της ομάδας (και κυρίως κάθε αστέρα της ατομικά), πόσω μάλλον λίγες ημέρες πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Προφανώς κανένα από τα τόσα μεγάλα αστέρια της Μπιανκοσελέστε, τα οποία έχουν προσωπικά fan clubs, μεγάλα διαφημιστικά συμβόλαια και συμμετέχουν σε φιλανθρωπικές και κοινωνικές δράσεις διαφόρων οργανισμών, δεν θα ήθελε να λερώσει το όνομα και τη φήμη του, κάνοντας το φερέφωνο του κάθε Νετανιάχου. Πολύ δε περισσότερο όταν στο συγκεκριμένο παιχνίδι είχε φανερά και απροκάλυπτα δοθεί χαρακτήρας «αγώνα επίδειξης» πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος. Το Ισραήλ δεν φρόντισε καν να εφαρμόσει μια προσχηματική διπλωματία στη διοργάνωση του αγώνα: μετέφερε ξαφνικά και εν μέσω τυμπανοκρουσιών τον τόπο διεξαγωγής στην Ιερουσαλήμ με φανερό προπαγανδιστικό στόχο έναντι των Παλαιστινίων, ενώ ο πρωθυπουργός της χώρας θεώρησε σωστό να επικοινωνήσει με τον αργεντινό ομόλογό του για να του θέσει το θέμα, λες και δεν υπάρχει ποδοσφαιρική ομοσπονδία ή αρμόδιος υπουργός στην Αργεντινή.

Τόσο άκομψη και χοντροκομμένη πολιτική χειραγώγηση ενός αθλητικού γεγονότος είχαμε χρόνια να δούμε. Και φυσικά, η κυβέρνηση του Ισραήλ πιάστηκε όχι απλώς αδιάβαστη, αλλά προκλητικά αγνοούσα τον στοιχειώδη σεβασμό απέναντι σε μια ομάδα με παίκτες-προσωπικότητες παγκόσμιας ακτινοβολίας και επιρροής.

(Κυκλοφόρησε ευρέως μια δήλωση που φέρεται να ανήκει στον Μέσι: «Ως πρεσβευτής της UNICEF, δεν μπορώ να αγωνιστώ απέναντι σε ανθρώπους που σκοτώνουν αθώα παιδιά στην Παλαιστίνη. Επρεπε να ακυρώσουμε αυτόν τον αγώνα γιατί πρώτα είμαστε άνθρωποι και μετά ποδοσφαιριστές». Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η συγκεκριμένη δήλωση είναι πραγματική –απόδειξη και αυτό του τρόπου με τον οποίο ένα ματς που πολιτικοποιείται, μοιραία θα γίνει αντικείμενο επικοινωνιακής εκμετάλλευσης και από τις δύο πλευρές.)