Ο 15χρονος Ευάγγελος απομακρύνθηκε από την παρέα του για να απολαύσει τις δικές του στιγμές. Ο 8χρονος Λάμπρος δεν σταμάτησε να έχει τα χέρια του ψηλά και με το σώμα του ν’ ακολουθεί τον ρυθμό της μουσικής. Ζευγάρια όλων των ηλικιών, κορίτσια που στροβιλίζονταν στα χέρια των αγοριών τους, μπαμπάδες με τα μωρά στην αγκαλιά τους. Αυτό το πάρτι ήταν όπως το είχε υποσχεθεί ο οικοδεσπότης του: για όλους. Και τελικά εκείνος ήταν που χάρηκε περισσότερο αυτή την πρώτη, «παρά θίν’ αλός» όπως τη χαρακτήρισε, συναυλία του.
Η γιορτή του Κωστή Μαραβέγια στην Πλατεία Νερού τού έδωσε από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής του, όπως είπε. Και οι περισσότεροι από 13.000 κόσμου που έσπευσαν να τον ακούσουν τού το ανταπέδωσαν. Είναι ίσως μια πειστική απάντηση σε όσους κατατάσσουν τη μουσική του στην «αναγκαστική χαρά» από τον εύθυμο τόνο των τραγουδιών του με τη στήριξη των εξαίρετων μουσικών του και φίλων καρδιακών όπως τους αποκαλεί –Νίκος Αγγλούπας (ηλεκτρική κιθάρα, ηλεκτρικό μπάσο), Αγγελος Αγγελίδης (ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα), Jim Staridas (τρομπόνι), Χρήστος Καλκάνης (κλαρινέτο) και Κρίτωνας Μπελλώνιας (κρουστά, τύμπανα).
Η όμορφη ελαφρότητα του Κωστή Μαραβέγια έχει βάσεις γερές στην παιδεία και την αισθητική του. Το ευγενές σύμπαν του το έχτισε με τις σπουδές του στις θετικές επιστήμες, τη μουσική στην Ιταλία και την Ελλάδα αλλά κυρίως με το πάθος του για δημιουργία μέσα από το δικό του φίλτρο. Ακόμη και αν πολλές φορές η θέση του έχει χαρακτηριστεί ως απολιτίκ και έχει δεχθεί μπούλινγκ.
Είναι γνωστή η ιστορία με την «Παρεξήγηση του Faust», όταν πήγε στην ομώνυμη μουσική σκηνή για ν’ ακούσει τους φίλους του να παίζουν. «Κάποια στιγμή έρχεται η σερβιτόρα και με παρακαλεί να πάρω το ποτό μου από τον πάγκο, διότι ήταν κλεισμένος από έναν κύριο ο οποίος δεν συμφωνούσε με τα πολιτικά μου φρονήματα. Τον ρωτάω από πού γνωρίζει γι’ αυτά και δεν γύρισε καν να με κοιτάξει. Ακοματίκ είμαι απολιτίκ όχι, μην τα μπερδεύουμε. Με βασανίζουν ερωτήματα υπαρξιακά, «to be or not to be» και άλλα». Η αφήγηση της μικρής αυτής ιστορίας δημόσιου μπούλινγκ που δέχθηκε –που τον έστειλε στον ψυχαναλυτή όπως είπε –ήταν η εισαγωγή για το τραγούδι.
Η δημιουργία του είναι ντυμένη από τις εμπειρίες του, στα τραγούδια του κλείνει την παρατήρηση του κόσμου, τις αγωνίες του και το πώς θέλει να ζει. Και αν κάποιος τον κατηγορήσει για υπερβάλλοντα λυρισμό ίσως θα πρέπει να γυρίσει το βλέμμα του στην πορεία του δημοφιλούς τραγουδοποιού, ο οποίος διατηρεί με συνέπεια και σεβασμό τις «κλωστές» που τον δένουν με το παρελθόν του.
Το set list του είναι παζλ από κομμάτια της προσωπικής τους δημιουργίας –όπως εκείνο που τον έβγαλε στ’ ανοιχτά της ελληνικής δισκογραφίας, «Δεν ζητάω πολλά», αλλά κι εκείνα που κέρδισε από τις συνεργασίες – παράσημα που είχε. Σαν εκείνη με τον Διονύση Σαββόπουλο στις παραστάσεις του στο Ηρώδειο «Τραγούδια για νέους κανταδόρους». Εκεί γνώρισε τον αδελφό του, όπως τον αποκάλεσε, Πάνο Μουζουράκη, λίγο πριν τον καλέσει στην σκηνή άρτι αφιχθέντα από το Λος Αντζελες, για να πουν την επιτυχία που τους ενώνει το «Φίλα με ακόμα».
Λίγο νωρίτερα είχε φωνάξει στη σκηνή τους Imam Baildi όπου ο Κωστής Μαραβέγιας μαζί με τη Ρένα Μόρφη –το κορίτσι που έκανε υπέροχο άνοιγμα στη συναυλία του –είπαν το πειραγμένο «Τα ζηλιάρικά σου μάτια» φτάνοντας το πάρτι στην κορύφωσή του. Ηταν ένα βράδυ με δώρα που του πετούσαν οι φαν του στη σκηνή (μαγιό και καραβάκι) και με εκείνες τις τρυφερές μελωδίες που έπαιξε μόνος του στο πιάνο. Ενα βράδυ ακραίων συναισθηματικών φαινομένων σαν αυτά που έχει η ζωή. To be Κωστή, to be…
