Αναζήτηση
Στον δρόμο της Μαυροματέων στο Πεδίο του Άρεως, Σάββατο βράδυ. Δε συμβαίνουν μόνο άνομες δοσοληψίες μεταξύ χρηστών, εμπόρων και σωμάτων.
Στον δρόμο της ιχνηλατημένης αστικής ζωής, μία γραμμή κτιρίων από τις αρχές του περασμένου αιώνα κρατάνε το σημείο αυτό ενεργό για τους περίεργους πλάνητες της πόλης. Σε ένα από αυτά, στον αριθμό 36, , στον πέμπτο όροφο, μία καρδιά που τη διαπερνά ένα βέλος φεγγοβολά στο σκοτάδι το ροζ νέον φως της. Είναι ένα σημάδι ευδιάκριτο για όσους από τον κόσμο της τέχνης αναζητούν μία εμπειρία εκτός προσδιορισμένης διαδικασίας. Το αστικό διαμέρισμα στην πολυκατοικία που ο αρχιτέκτονας Νικολαϊδης έχτισε το 1924 διαθέτει ένα σαλόνι εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων , ώστε η σύγχρονη τέχνη να καταφύγει στο κτιριακό παρελθόν , προκειμένου να αναδειχθεί.
Δεν μπορείς όμως να κρύβεσαι περισσότερο από επτά χρόνια… Μία φράση αινιγματική , αλλά για την οικοδέσποινα αυτής της ιδέας , πολύ ξεκάθαρη. Η αρχιτέκτονας Δέσποινα Δαμάσκου εξηγεί ότι το αρχιτεκτονικό στούντιο με αυτόν τον ιδιαίτερο τίτλο (youcannothideformorethansevenyears) είναι η ονομασία για ένα δημόσιο χώρο σε έναν προσωπικό χρόνο. Ή πιο απλά ο χώρος για καλλιτέχνες και η ευκαιρία να δείξουν σε «μία μέρα» τη δουλειά τους.
Άλλωστε «Itwaseveningallafternoon»…(έως 7/7).Ο στίχος από το ποίημα του Γουόλας Στήβενς «Δεκατρείς τρόποι για να κοιτάξεις ένα κοτσύφι»προτρέπει να ακολουθήσουμε αυτή τη μία βραδιά στη Μαυροματέων. Εκεί όπου η περίσταση υπήρξε δημιουργικά γόνιμη για να εμφανιστούν τα εκτοπλάσματα. Φτιαγμένα με κερί και φυσητό γυαλί από τη Μαλβίνα Παναγιωτίδη.
Η καλλιτέχνης, η οποία σίγουρα δεν είναι της «μίας μέρας» δούλεψε τα γλυπτά της πάνω στην ιδέα της παραψυχολογίας και της μεταφυσικής των πνευματιστικών συνεδριών. Τότε που στο στάδιο ύπνωσης ο εγκέφαλος δημιουργεί σχήματα και μορφώματα σα να προβάλλει τα εκτοπλάσματα πνευμάτων, ενώ τα χέρια των μέντιουμ βουτηγμένα σε παραφίνη έδιναν συνέχεια σε αυτήν την ακολουθία ανοίκειων συμβάντων .
Και μαζί με τα εκτοπλάσματα ο χώρος αντηχούσε μουσική. Που δεν κυριεύει, αλλά απλώνεται στον αέρα. Διαπερνά τους τοίχους, ανεβαίνει στην ταράτσα αυτού του παράξενα όμορφου, γηρασμένου κτιρίου που ακόμα και στο τελευταίο αυτό όριο του επιφυλάσσει εκπλήξεις στο βλέμμα. Είτε είναι η συστάδα των παλιών φερ φορζέ επίπλων βεράντας, είτε το μικρό διαμέρισμα με τους καμπυλωτούς τοίχους και την κεραμιδωτή σκεπή. Όλα διατεθειμένα να υπάρξουν «σε μία μέρα». Ή περίπου. Γιατί ο χρόνος είναι σχέση και είναι προτιμότερο να τον έχεις με το μέρος σου για να καταλαβαίνεις τα έργα εκείνων που μπαίνουν βαθιά στο μυαλό σουκαι σε αναστατώνουν με την ποιητική τους. Τότε είναι που ζητάνε να βγεις από την ακαμψία της καλλιτεχνικής υπεροψίας. Και να ζεις. Όχι να κρύβεσαι τις περισσότερες ημέρες.
