Αν μη τι άλλο, είναι λαϊκοί τύποι αυτοί εκεί στους ΑΝΕΛ. «Ακριβοπληρωμένη η μεταγραφή, κουτσός ο παίχτης», τουιτάρισε ο αρχηγός, προφανώς επηρεασμένος από το Μουντιάλ, λίγο μετά την προδοσία του συνεπωνύμου του. «Δεν ήθελα να ρίξω ζαριά για τη Μακεδονία», δικαιολόγησε τη στάση του ο προδότης.

Να λοιπόν που σε όλο αυτό το ρεσιτάλ κυνισμού και θράσους αυτού του κόμματος βρέθηκε κι ένας συνεπής. Ο Δημήτρης Καμμένος δεν έκρυβε ποτέ τα αισθήματά του: απεχθάνεται τους ομοφυλόφιλους, τους Εβραίους, τους Γερμανούς και τους ξένους εν γένει. Οσο οι απόψεις του αυτές έρχονταν σε αντίθεση με το «κοινό λαϊκό αίσθημα» έπρεπε να προσέχει. Στην ανάγκη έριχνε και μια συγγνώμη. Αλλά αυτή τη φορά ήξερε ότι μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα. Ηταν πιαmainstream. Υποστήριζε τα ίδια με τη μετριοπαθή αξιωματική αντιπολίτευση. Είχε και τον Θεό με το μέρος του. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, όλα δικά του.

Πού τον οδηγεί αυτή η επιλογή; Φυσιολογικά στη Νέα Δημοκρατία, αν και όχι αμέσως, για να μην υποστούν νέο σοκ οι κεντρώοι ψηφοφόροι της. Εκεί προσβλέπει και η πρώην εκπρόσωπος Μανταλένα Παπαδοπούλου, θύμα κι αυτή μιας ισχυρής συνειδησιακής σύγκρουσης. Ο Πάνος Καμμένος βλέπει τα στελέχη του ένα ένα να αποχωρούν και το κόμμα να φυλλορροεί. Είναι η εκδίκηση της Ιστορίας: χάρις σ’ αυτόν υπεγράφη χθες μια συμφωνία την οποία σιχαίνεται. Και μια από τις ευεργετικές συνέπειες αυτής της συμφωνίας θα είναι η διάλυση του κόμματος που τόσο πολύ, και για τόσο πολύ, προσέβαλλε τις ευαισθησίες, τη νοημοσύνη, τη μνήμη και την αισθητική τόσο πολλών.

Πολλών, αλλά όχι όλων. Αυτό το κόμμα, κι αυτός ο αρχηγός, ξεπλύθηκε στο καζάνι της ελληνικής δήθεν ριζοσπαστικής Αριστεράς. Εγκωμιάστηκε, και εξακολουθεί να εγκωμιάζεται, από εκείνους που ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν τους αντίθετους στόχους, που προπαγανδίζουν τις αντίθετες αξίες, που λατρεύουν τα αντίθετα εικονίσματα.OΑλέξης Τσίπρας, που προέβη χθες σε μια ευρωπαϊκή πράξη και γι’ αυτό χειροκροτήθηκε από τους ευρωπαίους αξιωματούχους που ήταν παρόντες, κυβερνά χάρις στον αντιευρωπαίο και εθνικιστή Πάνο Καμμένο. Ποτέ δεν θα μπορέσει να απαλλαγεί από αυτό το στίγμα. Ποτέ δεν θα συγχωρηθεί γι’ αυτήν την επιλογή. Και όχι μόνο γι’ αυτήν, φυσικά.

Οσο για τον ίδιο τον αρχηγό των ΑΝΕΛ, αν τον ενδιέφερε οτιδήποτε άλλο εκτός από την καρέκλα, αν ήθελε να αναγνωρίσει η Ιστορία κάποια δικαιολογητικά στη στάση του, αν μπορούσε να αντιληφθεί τι σημαίνει η λέξη αυτοκριτική και, κυρίως, αν είχε στοιχειώδες χιούμορ, θα ζητούσε να είναι παρών στις Πρέσπες. Θα έσφιγγε τα χέρια των ανθρώπων που όλο το υπόλοιπο διάστημα καταγγέλλει, θα χειροκροτούσε μαζί τους, ίσως και να εκφωνούσε μια ομιλία για τη φιλία των λαών. Και το βράδυ θα ανακοίνωνε την παραίτησή του. Κάνοντας τον σταυρό του φυσικά.

Τελευταία Νέα