Οι Αθηναίοι εμποροβιομήχανοι είναι τυχεροί, θα πάνε καλύτερα οι δουλειές τους μετά τη συμφωνία της Πρέσπας: «εφόσον τηρηθεί η σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes, θα υπάρξουν θετικές προεκτάσεις στην οικονομία μας» δηλώνει ο Κωνσταντίνος Μίχαλος, πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών. Αντιθέτως, οι Πειραιώτες εμποροβιομήχανοι θα έχουν μεγάλο πρόβλημα: «η εν λόγω συμφωνία, εκτός από τα μείζονα εθνικά θέματα που δημιουργεί, δεν δίνει στην ελληνική πλευρά ούτε οικονομικά, ούτε επιχειρηματικά κάποια προστιθέμενη αξία, αλλά αντιθέτως αφαιρεί», δήλωσε ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιώς Βασίλειος Κορκίδης.

Συνεπείς κυβερνητικοί μαρξιστές θα βρουν σίγουρα οικονομική ερμηνεία για τη διαφορά: η Αθήνα στηρίζεται στις χερσαίες μεταφορές και επομένως … ο Πειραιάς στις θαλάσσιες μεταφορές και επομένως… Υποθέτω το συμπέρασμα θα είναι του τύπου «ο Μίχαλος εκπροσωπεί την καλή εθνική αστική τάξη και στηρίζει την κυβέρνηση, ενώ ο Κορκίδης είναι εκπρόσωπος της κομπραδόρικης και είναι εναντίον της». Αλλά όσοι ξέρουν πρόσωπα και πράγματα απαντούν αμέσως: «μα ο Μίχαλος είναι του Καραμανλή και ο Κορκίδης του Μητσοτάκη!». Ο πρώτος διορίστηκε σε σημαντικές κρατικές θέσεις την περίοδο 2004-2009, ο δεύτερος ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ το 2014 και στήριξε τον νυν πρόεδρο της στον αγώνα του εναντίον του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Και μάθαμε πως υπάρχει ουσιώδης διαφορά στο πώς προσεγγίζουν Καραμανλής – Μητσοτάκης τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ητοι, οι κατεξοχήν εκπρόσωποι της αγοράς τοποθετούνται όχι με βάση τα συμφέροντα της αγοράς αλλά με βάση τις πολιτικές τους δεσμεύσεις. Σιγά την είδηση, θα πει κανείς· δεν είναι αυτονόητο; Αυτονόητο είναι στην υπερπολιτικοποιημένη χώρα μας όπου όλα όσα λέγονται περί «νεοφιλελευθερισμού» και περί πολιτικών που εκπροσωπούν το «μεγάλο κεφάλαιο» είναι φερετζές που κρύβει ότι οι κεφαλαιούχοι είναι υπό τον έλεγχο των πολιτικών. Αυτό το ονομάζουμε «κρατισμό» αλλά είναι ευωνυμία για κάτι πολύ χειρότερο: την πλήρη κυριαρχία των πολιτικών ελίτ σε κάθε έκφανση της κοινωνίας, ακόμη και στην οικονομία.

Και δεν μπορώ να μη θυμηθώ ξανά πως μετά τις εκλογές που προκήρυξε και έχασε η Τερίζα Μέι πέρυσι -και κανείς δεν ήξερε αν και ποια κυβέρνηση θα υπάρχει στη Βρετανία –οι εργοδοτικές οργανώσεις απαίτησαν σοβαρότητα και πολιτική σταθερότητα, με τον βρετανικό ΣΕΒ να δηλώνει ότι επείγει «οι πολιτικοί να βάλουν τάξη σπίτι τους, να σχηματίσουν λειτουργική κυβέρνηση, να καθησυχάσουν τις αγορές, να προστατεύσουν την οικονομία μας». Εδώ οι εργοδοτικές οργανώσεις υπάρχουν για να στηρίζουν πολιτικούς και όχι την οικονομία –και αν μαθαίνουμε πως οι Αθηναίοι εργοδότες θα ευτυχήσουν ενώ οι Πειραιώτες θα δυστυχήσουν, είναι επειδή προέχει η ευτυχία των πολιτικών πατρώνων.

Τελευταία Νέα