Ηταν τον Φεβρουάριο του 2014 όταν η σημερινή περιφερειάρχης Αττικής, υποψήφια τότε για το αξίωμα, δήλωνε ότι «αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός». Τέσσερα χρόνια αργότερα, αυτό που βλέπουν οι πολίτες είναι πως δεν μαζεύονται τα σκουπίδια. Βλέπουν να σωρεύονται στους δρόμους σχηματίζοντας λόφους. Βλέπουν, δηλαδή, να απειλείται η υγεία τους.
Η πρωτεύουσα πνίγεται σήμερα στα σκουπίδια. Στα σκουπίδια πνίγηκαν και οι μεγαλόστομες διακηρύξεις εκείνης της εποχής. Και θα πνιγούν τα όποια μεγαλεπήβολα σχέδια εάν οι κυβερνώντες δεν δώσουν την προσοχή που οφείλει να δίνει κάθε κυβέρνηση στη διαχείριση των προβλημάτων της καθημερινότητας. Εκεί εξάλλου κρίνεται μεγάλο μέρος της μάχης: στη μάχη της καθημερινότητας.
Μια κυβέρνηση μπορεί ασφαλώς να κάνει τις πολιτικές της επιλογές, να θέτει τις προτεραιότητές της. Δεν μπορεί όμως να αδιαφορεί για τα προβλήματα που αφορούν τη ζωή των πολιτών και να τα καταχωνιάζει στο τέλος της ατζέντας της. Μια τέτοια επιλογή συνιστά περιφρόνηση απέναντί τους και απέναντι στις ανάγκες τους, για τις οποίες σημειωτέον καταβάλλουν φόρους.
Δεν επιτρέπεται επίσης να αφήνει προβλήματα, όπως είναι η διαχείριση των απορριμμάτων, να χρονίζουν. Προβλήματα που θα έπρεπε να έχουν λυθεί χθες δεν είναι δυνατόν να μετατίθενται για αύριο. Ειδικά αυτά τα προβλήματα είναι σαν τα σκουπίδια: σωρεύονται με αποτέλεσμα να γίνονται εξαιρετικά Δισεπίλυτα –είτε είναι «μνημονιακός» κανείς είτε «αντιμνημονιακός».
