Το χέρι του Θεού, το κλάμα του 17χρονου Πελέ, το σκυμμένο κεφάλι του Μπάτζιο, τα τεντωμένα φασιστικά χέρια των Ιταλών, τα εκατομμύρια χαρτάκια στον ουρανό του Μπουένος Αϊρες, η χαρά του Σάντρο Περτίνι, ο πανηγυρισμός του Γκίτζια.
Η Ιστορία του Μουντιάλ είναι στιγμές. Ανεξίτηλες σαν το μελάνι, γεμάτες λυρισμό και ένταση, φοιβόληπτες, μοιάζουν να είναι βγαλμένες από ποδοσφαιρική Ιλιάδα. Σαν να τις έχει γράψει οιστρηλατημένος ποιητής. Οι ηρωισμοί γίνονται πιο ηρωικοί, τα κατορθώματα μεγάλα, οι συναισθηματικές εκρήξεις ίδια ισλανδικά γκέιζερ, εξημμένα πάθη.
Για το 21ο Παγκόσμιο Κύπελλο, αυτή η στιγμή, μέχρι φυσικά την επόμενη, ήρθε πολύ νωρίς. Μόλις στο δεύτερο παιχνίδι.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο αποκάλυψε τη δύναμή του. Σαν τα θαύματα του Χριστού.
Ενα γκολ, η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου, παραμέρισε τη φύση. Την ανάγκασε να υποκλιθεί μπροστά του. Να υποβάλει τα σέβη της.
Ο Οσκαρ Ταμπάρες διαγνώσθηκε πριν από δύο χρόνια με το σύνδρομο Guillain-Barre, μια εκφυλιστική ασθένεια που επιτίθεται στο νευρικό σύστημα, με αποτέλεσμα ο ασθενής να παρουσιάζει παράλυση και μούδιασμα. Ολοι περίμεναν πως η επόμενη κίνησή του θα ήταν να παραιτηθεί από ομοσπονδιακός προπονητής της Ουρουγουάης. «Δεν θα αφήσω τον πόνο να με νικήσει» είπε σε όσους περίμεναν την αποχώρησή του.
Ο Ταμπάρες κινείται συνήθως με ηλεκτρικό αμαξίδιο. Στη Ρωσία εμφανίστηκε με μια πατερίτσα και οι κινήσεις του υποβοηθούνταν από τους συνεργάτες του.
Στο πρώτο παιχνίδι της Σελέστε κάθισε στον πάγκο με μεγάλη δυσκολία. Η κάμερα άγρυπνος φρουρός του. Στις φάσεις παρέμενε απαθής. Μέχρι τη μεγάλη στιγμή του γκολ. Η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα της Αιγύπτου και αυτός σαν από θαύμα πετάγεται από τον πάγκο του και πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί. Ενα γκολ που νίκησε τον πόνο, την αρρώστια, μια ανάσα της ίδιας της ζωής. Οποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί τι εστί ποδόσφαιρο, ένα όνομα πια αρκεί: Ταμπάρες.
