Στις 18 Ιουνίου 2015, στο Σύνταγμα, διοργανώθηκε μια πρωτοφανής σε όγκο συγκέντρωση, ουσιαστικά από το τίποτα. Μια μικρή ομάδα πολιτών, άγνωστοι στο ευρύ κοινό, πολλοί και μεταξύ τους, ασφαλώς με πολιτική ταυτότητα, οργανώθηκαν και συντονίστηκαν, κυρίως μέσω του Διαδικτύου, προκειμένου να δείξουν ότι οι τότε μεθοδεύσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (λίγες μέρες μετά προκηρύχτηκε το δημοψήφισμα που οδήγησε στο «περήφανο Οχι», στην κωλοτούμπα και στο τρίτο Μνημόνιο) δεν είναι μονόδρομος.
Η πρώτη συγκέντρωση οργανώθηκε σε τέσσερις μέρες. Υπήρξε πρόνοια μόνο για τα στοιχειώδη: να εξασφαλιστούν οι άδειες και να υπάρξει ουσιαστική περιφρούρηση, με ενήμερη την Αστυνομία, ώστε να αποτραπούν επεισόδια. Στόχος ήταν όχι μόνο να εκφρασθεί η αγωνία πολλών για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, αλλά και να φανεί με μια μαζική συγκέντρωση σε όλο τον κόσμο, και στους δανειστές, ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ήταν αποφασισμένο να υπερασπισθεί τις κατακτήσεις σαράντα τόσων χρόνων. Επίσης έπρεπε να γίνει σαφές ότι οι Μένουμε Ευρώπη δεν ήσαν οι νέοι Αγανακτισμένοι κι ότι πίστευαν ότι η όποια διέξοδος υπήρχε θα προέκυπτε από το πολιτικό σύστημα –το απαξιωμένο, αναποτελεσματικό, απωθητικό για πολλούς πολιτικό σύστημα.
Η κυβέρνηση χρέωσε αμέσως τις κινητοποιήσεις στα κόμματα, μάλιστα προσπάθησε εκμεταλλευόμενη την παρουσία στις συγκεντρώσεις προσώπων όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης ή ο Μάκης Βορίδης να παρουσιάσει την κίνηση ως ακροδεξιά –είναι σύνηθες για την Αριστερά να ψάχνει ακροδεξιά φαντάσματα για να αντιμετωπίσει τις επικρίσεις στις πολιτικές επιλογές της. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι με εξαίρεση κάποιους μεμονωμένους πολιτικούς από τα ευρωπαϊστικά κόμματα (σε αυτούς, ας συμπεριλάβουμε τον γενναίο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη), τα ίδια τα κόμματα αντιμετώπισαν με καχυποψία εκδηλώσεις που δεν μπορούσαν να τις ελέγξουν. Απ’ όσο θυμάμαι, η ΝΔ αντιμετώπισε τις κινητοποιήσεις χλιαρά, το ΠΑΣΟΚ είχε τα δικά του ενώ το Ποτάμι έβγαλε ανακοίνωση ότι δεν είχε σχέση. Τα κόμματα αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τις κινητοποιήσεις και να συμμετάσχουν σε αυτές συρμένα από τους οπαδούς τους.
Τι απέμεινε σήμερα από εκείνο το αυθόρμητο κίνημα; Η αίσθηση ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν γίνει κι αλλιώς. Η συνειδητοποίηση ότι τα κόμματα αποδείχτηκαν λιγότερα από ό,τι επέβαλαν οι περιστάσεις. Αλλά και η βεβαιότητα ότι τα βασικά αιτήματα εκείνων των κινητοποιήσεων, η πρόοδος και η πλουραλιστική δημοκρατία, μια ορθολογική κοινωνία της γνώσης και της αλληλεγγύης, παραμένουν ισχυρά.
