Κρίση

Το Ποτάμι, λέει, θα αποφασίσει στη ΜΕΣΥΑ τον Ιούλιο αν θα φύγει ή όχι από το Κίνημα Αλλαγής. Ο ΓΑΠ διά της πλαγίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς εύχεται «στην κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ την επιτυχή ολοκλήρωση κάθε απαραίτητου σταδίου που θα οδηγήσει στην εφαρμογή αυτής της συμφωνίας και ενθαρρύνουμε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις να σταθούν αλληλέγγυες σε αυτή την προσπάθεια για ανάπτυξη και σταθερότητα στην περιοχή των Βαλκανίων». Κι οι συριζαίοι πανηγυρίζουν για την επίδραση του Μακεδονικού στον νέο κεντροαριστερό φορέα, ευελπιστώντας σε μια διάσπαση που θα άφηνε κομματικά άστεγους ψηφοφόρους τους οποίους επιθυμούν να προσηλυτίσουν ξανά στις επόμενες εκλογές. Εντάξει, για να είμαστε δίκαιοι όλα έδειχναν πως μια κρίση σαν κι αυτή που περνά το Κίνημα Αλλαγής ήταν θέμα χρόνου. Από τον αριθμό των επίδοξων αρχηγών μέχρι τον ναρκισσισμό των προσώπων. Ή από την πολιτική απόσταση που χωρίζει τους εμπλεκόμενους ώς τη συνειδητή επιλογή να μην υπάρχουν εκλεγμένα όργανα –για να αποφευχθούν οι ανταγωνισμοί, όπως ήταν το επίσημο επιχείρημα προ ιδρυτικού συνεδρίου.

Κουκουνάρια

Το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς είχε φανεί από νωρίς πως δεν θα είναι βόλτα στο πάρκο. Τελικά, όμως, τι πραγματικά φταίει και συνεχώς ξεσπά μια τρικυμία σε νεροπότηρο; Ποια είναι, δηλαδή, η βαθύτερη αιτία που το Κίνημα Αλλαγής δεν μπορεί να γίνει ένα κόμμα αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων παραμένει συνασπισμός κομμάτων, κινήσεων και μονάδων; Η πρώτη αντίδραση έμπειρου στελέχους, που συμμετέχει στον νέο φορέα, στα παραπάνω ερωτήματα είναι «πρόβλημα ταυτότητας». Αν, όμως, ρωτήσει κανείς έναν από τους άσπονδους φίλους του χώρου, θα λάβει την απάντηση «δεν μπορείς να κάνεις σαλάτα με κουκουνάρια και ντομάτες». Αυτό που εννοεί είναι πως «οι συμμετέχοντες έχουν διαφορετικές ιδέες και αντιλήψεις για τη χώρα και την πολιτική». Ταυτόχρονα, «δεν έχει και θέσεις να μοιράσει, οι περισσότερες είναι κλεισμένες. Και ως γνωστόν στην πολιτική οι άνθρωποι έχουν προσωπικές φιλοδοξίες». Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, «δεν έχει τίποτα νέο να παρουσιάσει, υπό την έννοια ότι δύσκολα εφαρμόζεις σοσιαλδημοκρατική ατζέντα σε μια χώρα που μέχρι το 2060 θα έχει Μνημόνια».