Σε τούτο τον μάταιο κόσμο τον οποίο εγκατέλειψε προχθές τα ξημερώματα έχοντας δώσει μια δύσκολη και γενναία μάχη, και όπου κάθε άνθρωπος έχει τα κλισέ του, ο Κώστας Πολίτης δεν αποτελούσε την εξαίρεση στον κανόνα.
Απλώς το δικό του κλισέ, που το λανσάρισε στις αρχές το 1982 όταν κάθισε για πρώτη φορά στον πάγκο της ομάδας η οποία έπειτα από μια πενταετία έμελλε να βαπτισθεί «επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων», ήταν διαφορετικό από τα συνηθισμένα, εξού και ένα τρίτο παρατσούκλι που αποκόμισε.
Στα νιάτα του (επειδή ήταν ψηλός πλέι μέικερ για τα δεδομένα της εποχής και ευθυτενής) τον είχαν βγάλει «Τσολιά», μετά το έπος του ’87 βαπτίστηκε «Ευρωκόουτς», αλλά η δημοσιογραφική φάρα μου τον αποκαλούσε «λειτουργό»!
Τι ‘ν’ τούτο πάλι; Από την πρώτη στιγμή ο Πολίτης έλεγε νυχθημερόν μια κουβέντα που τότε δεν είχε μεγάλη πέραση: μέσα στην περιρρέουσα χαβαλετζίδικη ατμόσφαιρα του αθλητισμού και γενικότερα της ελληνικής κοινωνίας, η ατάκα «πρέπει να λειτουργήσουμε» ακουγόταν σαν ανέκδοτο!
Το έλεγε και το εννοούσε ότι όλες οι εθνικές ομάδες, το παγκοσμίως πρωτοποριακό αναπτυξιακό πρόγραμμα και συλλήβδην η μπασκετική διαστρωμάτωση, έπρεπε να λειτουργήσουν επί τη βάσει ενός οράματος που θα έπαιρνε σάρκα και οστά και θα υλοποιούνταν ως συγκεκριμένο σχέδιο. Εκτός από τις προπονήσεις, καθόταν με τις ώρες και επιδιδόταν σε ασκήσεις επί χάρτου που με σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή αξιώθηκε να τις δει να του βγαίνουν και επί του παρκέ.
Ο ιταλός άλλοτε προπονητής της εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης Σάντρο Καμπάνια είχε πει ότι «θα ήθελα να με θυμάστε ως τον άνθρωπο που σας οδήγησε όχι στο μετάλλιο, αλλά στο μέλλον» και αυτό ακριβώς πέτυχε ο Πολίτης: τον θυμόμαστε και τον μακαρίζουμε διότι, πέρα από τον θρίαμβο, έβαλε σε λειτουργία το GPS του ελληνικού μπάσκετ.
