Τη Δευτέρα ο Θεοδωράκης μάζεψε καμιά πενηνταριά στελέχη στη Σεβαστουπόλεως.
Η γνώμη του ήταν ότι πρέπει να αποχωρήσουν από το ΚΙΝΑΛ. Ανέπτυξε διάφορους λόγους που μάλλον δεν έγιναν ιδιαίτερα κατανοητοί από το ακροατήριο.
–Αν μείνουμε στο ΚΙΝΑΛ, τελειώνουμε πολιτικά. Κανείς σας δεν θα βγει βουλευτής, ήταν ένα τελευταίο επιχείρημα.
–Ενώ αν φύγουμε, υπάρχει περίπτωση να βγούμε βουλευτές; ακούστηκε από το βάθος της αίθουσας.
Η στιχομυθία ίσως αδικεί την ουσία της συζήτησης. Και ταυτοχρόνως την περιγράφει πλήρως.
Προφανώς μιλάμε για μια ομάδα ανιδιοτελών καλοπροαίρετων ανθρώπων. Αν ψάχνεις για βουλευτιλίκι ή καριέρα, δεν πας στο Ποτάμι.
Από την άλλη πλευρά όμως δείχνει ότι δεν υπάρχουν πια πολλές εναλλακτικές.
Θα πάνε με τον Τσίπρα; Οι περισσότεροι προτιμούν να αυτοκτονήσουν.
Θα πάνε με τον Μητσοτάκη; Δεν νομίζω ότι το θέλουν, αλλά ούτε κι ότι θα χρειαστεί.
Θα πάνε με τη Φώφη; Εως τώρα ήταν η μόνη λύση, αλλά κι αυτή τορπιλίζεται πλέον με αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές.
Ενδεχομένως η συμμετοχή στο ΚΙΝΑΛ στηρίχτηκε στην παρανόηση «να μπολιάσουμε με φρέσκες ιδέες τις παραδοσιακές δυνάμεις του χώρου», όπως λέει ο Σταύρος.
Χρειάζεται ασφαλώς ισχυρή δόση αυτοπεποίθησης για να δηλώνεις στην πολιτική εκπρόσωπος φρέσκων ιδεών.
Αλλά έχουμε δει και χειρότερα. Εδώ ο Κοτζιάς μιλάει σε πρώτο ενικό για την Ιστορία της ανθρωπότητας.
Δεν είναι τυχαίο όμως ότι πέρα από προσωπικές δυσθυμίες ή δυσανεξίες, η σύγκρουση δεν προέκυψε για ιδέες αλλά για ένα ουσιαστικό ζήτημα ταυτότητας.
Εχουμε συχνά σημειώσει πως αφότου συγκροτήθηκε από τον Βενιζέλο η Δημοκρατική Παράταξη μπορεί άλλοτε να χάνει κι άλλοτε να κερδίζει, άλλοτε να στρίβει πιο δεξιά ή πιο αριστερά, αλλά διαθέτει πάντα ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό: είναι βαθιά πατριωτική παράταξη.
Με την έννοια του εθνικού αισθήματος. Οχι της εθνικής καπηλείας.
Κάποιοι άλλοι, ας πούμε, θεωρούν ότι «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα» ή πίστευαν στη «μεγάλη σοσιαλιστική πατρίδα». Δικαίωμά τους.
Αυτό το θεμελιώδες χαρακτηριστικό παρανόησαν, παρερμήνευσαν ή υποτίμησαν όσοι μετείχαν στην προσπάθεια του ΚΙΝΑΛ από άλλους πολιτικούς ορίζοντες και παραδόσεις.
Τα υπόλοιπα κουβεντιάζονται. Εκείνοι όμως που δεν αποδέχτηκαν τη λογική της εθνικής ήττας στη Λωζάννη με κατεστραμμένη Ελλάδα ή στα Δεκεμβριανά όταν δεν μπορούσαν να βγουν από το Κολωνάκι, αποκλείεται να την αποδεχτούν τώρα για τον Τσίπρα.
Δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να συμφωνήσουν –ο Παπανδρέου, ας πούμε, λέει τα δικά του…
Νομίζω όμως ότι είναι όλοι υποχρεωμένοι να το σεβαστούν.
Δεν είναι καπρίτσιο. Ενδεχομένως δεν είναι καν «φρέσκια ιδέα», που λέει κι ο Σταύρος.
Αλλά είναι η ιστορία της παράταξης.
