Διαβάζεις. «Οι μακάβριοι πανηγυρισμοί, στους οποίους ξέσπασαν οι πάμπολλοι υποστηρικτές της απέλασης όλων των υποψηφίων για άσυλο, κάλυψαν σε κάθε περίπτωση τις κραυγές διαμαρτυρίας, τα κλάματα, τα ουρλιαχτά και τις προσευχές των χιλιάδων Εβραίων που, είτε είχαν είτε δεν είχαν συγγενείς στο πλοίο, ήλπιζαν σε μία ευτυχή έκβαση εκείνης της ερεβώδους μηχανορραφίας, που η σκληρότητά της την έκανε σχεδόν απίστευτη. Ούτε σε αυτούς που πίστευαν πως ήταν νικητές ούτε σε όσους ένιωθαν ηττημένοι δεν διέφευγε το τι σήμαινε στην πραγματικότητα για τους επιβάτες του “Σεντ Λούις” εκείνη η στροφή 180 μοιρών» (Λεονάρδο Παδούρα, «Αιρετικοί», εκδ. Καστανιώτη).
Τον Μάιο του 1939, περισσότεροι από 900 Εβραίοι εγκατέλειψαν τη Γερμανία πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο, το «Σεντ Λούις». Ηλπιζαν να φτάσουν στην Κούβα κι έπειτα να ταξιδέψουν στις ΗΠΑ –απωθήθηκαν ωστόσο στην Αβάνα και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Ευρώπη. Περισσότεροι από 250 δολοφονήθηκαν από τους Ναζί.
Βλέπεις. Επτά ημέρες διήρκεσε η οδύσσεια του «Aquarius» με τους 629 διασωθέντες αφρικανούς μετανάστες στη Μεσόγειο μετά την άρνηση του νέου, ακροδεξιού υπουργού Εσωτερικών της Ιταλίας να τους δεχθεί. «Δεν μπορεί να αποφασίζουν αυτοί πότε ξεκινάει και πότε τελειώνει η κρουαζιέρα» αναφώνησε κάποια στιγμή ο Ματέο Σαλβίνι, ενόσω το πλοίο θαλασσοδερνόταν εν πλω προς τη Βαλένθια. Κι αν δεν ήθελε ο νέος ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ να επιβληθεί στην ευρωπαϊκή σκηνή και να βελτιώσει την εικόνα της χώρας του, που αμαυρώθηκε από την καταλανική κρίση, ένα από τα χειρότερα κομμάτια της Ιστορίας ίσως να είχε ξαναγραφτεί. Ενα 59% των Ιταλών συμφωνεί με την απόφαση Σαλβίνι. Ενα 56% των Γάλλων κρίνει πως η Γαλλία ορθώς δεν προσέφερε ασφαλές λιμάνι στο «Aquarius». Ενα 90% των Γερμανών θέλει περισσότερες απελάσεις.
Ακούς. Αν αντέξεις: το ηχητικό ντοκουμέντο που εξασφάλισε ο ιστότοπος ProPublica μέσα από κάποιο από τα αυτοσχέδια κέντρα κράτησης, όπου έχουν μεταφερθεί τα 2.350 και πλέον παιδιά μεταναστών που έχει χωρίσει η πολιτική Τραμπ από τους γονείς τους στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικό. Παιδιά τα οποία κλαίνε τόσο δυνατά που μετά βίας αναπνέουν, φωνάζοντας συνεχώς δύο λέξεις, «Mami» και «Papá». Και έναν αρμόδιο να λέει μισογελώντας: «Ορχήστρα έχουμε εδώ. Ενας μαέστρος λείπει».
«Κάψτε αυτό το άρθρο μόλις το διαβάσετε» έγραφε τις προάλλες στη «Stampa» ο Ρικάρντο Μπαρέντζι, πρώην διευθυντής της κομμουνιστικής εφημερίδας «Il Manifesto», αλλά «αυτή τη φορά ο Σαλβίνι έχει δίκιο». Πράγματι. Εδώ φτάσαμε. Να ομολογούμε μέσα από τα δόντια ότι ο Σαλβίνι έχει δίκιο. Ευτυχώς μπορούμε ακόμα να αναθεματίζουμε το Απόλυτο Κακό, τον Ντόναλντ Τραμπ.
