Χθες το βράδυ ο κόσμος παρακολούθησε το ψυχόδραμα της Αργεντινής που αντιμετώπισε την Κροατία στο πρώτο αληθινά δραματικό ματς του φετινού Μουντιάλ. Σήμερα το μεσημέρι πολλοί θα δουν τους Βραζιλιάνους να αντιμετωπίζουν την Κόστα Ρίκα. Η ομάδα του Κάμπελ, που είχε περάσει το 2014 από τον Ολυμπιακό και είχε κάνει ωραία πράγματα, είναι χειρότερη από ό,τι τέσσερα χρόνια πριν και στην πρεμιέρα έχασε από τους Σέρβους χωρίς να κάνει μια ευκαιρία. Αλλά το πρόβλημα της Βραζιλίας δεν είναι ο αντίπαλος –είναι η χαμένη της σιγουριά, μετά το στραπάτσο από τη Γερμανία στο Μπέλο Οριζόντε πριν από τέσσερα χρόνια. Η Βραζιλία δεν έχει ανάγκη μόνο από βαθμούς που θα της δώσουν την πρόκριση: πολύ περισσότερο κι από το να κερδίσει, χρειάζεται να παίξει καλό ποδόσφαιρο –αυτό είναι η μόνη λύση στα προβλήματά της.
Ραντεβού
Πριν από τέσσερα χρόνια, στο Μουντιάλ που διοργάνωσαν, οι Βραζιλιάνοι έμοιαζαν να έχουν δώσει ραντεβού με την καταστροφή από την έναρξη κιόλας του τουρνουά. Η χώρα, από την πρώτη μέρα που είχε ξεκινήσει το Μουντιάλ, περίμενε τα ματς της Σελεσάο με αισιοδοξία και ανυπομονησία (αν όχι και με σιγουριά) και έπειτα από αυτά, ακόμα κι όταν η ομάδα του Νεϊμάρ κέρδιζε, έπεφτε σε κατάθλιψη. Αυτό που έβλεπε δεν ήταν μια ομάδα που να παίζει καλό ποδόσφαιρο.
Λόμπες
Oταν μιλάμε για Βραζιλιάνους και καλό ποδόσφαιρο ο νους μας πάει πάντα σε τακουνάκια του Πελέ, ντρίμπλες του Ροναλντίνιο και λόμπες του Ζιοβάνι, αλλά οι κάτοικοι της Βραζιλίας και υποστηρικτές της Σελεσάο είναι ευχαριστημένοι με πολύ λιγότερα. Θα ήθελαν π.χ. η ομάδα τους να παίζει στρωτό ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, σαν αυτό που παίζουν η Ρεάλ Μαδρίτης, η Γιουβέντους, η Παρί –ούτε καν αυτό που παίζει η Μπαρτσελόνα, που τους μοιάζει θεαματικό αλλά και πολύπλοκο. Μόνο που το ποδόσφαιρο που έπαιζε η Σελεσάο δεν ήταν ούτε βραζιλιάνικο, ούτε ευρωπαϊκό: ήταν απλά ένα ποδόσφαιρο μονάδων που τους φόβιζε.
Εμφάνιση
Θυμάμαι ότι μετά το πρώτο ματς και τη δύσκολη νίκη επί της Κροατίας είχαν επιστρατευτεί διάφορες δικαιολογίες για τη μετριότητα της εμφάνισης της Βραζιλίας: πολλοί είχαν μιλήσει για το άγχος της πρεμιέρας, την έλλειψη ομοιογένειας, τη σκληράδα της άμυνας των αντιπάλων κτλ. Μετά το δεύτερο ματς, και τη λευκή ισοπαλία με αντίπαλο τους Μεξικάνους, μιλούσαν για σπουδαίο αποτέλεσμα κόντρα σε μια ομάδα που την παρουσίαζαν ως την οργή του Θεού: έλεγαν όλοι τους ότι παίζει στο Μεξικό ο Περάλτα, που τους απέκλεισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ εγώ αναρωτιόμουν ποιος διάβολο είναι ο Περάλτα!
Αναστεναγμός
Οταν απέκλεισαν στους 16 τη μαχητική Χιλή στα πέναλτι, (κι αφού από τον αναστεναγμό της ανακούφισης της χώρας χάλασε ο καιρός…), εμφανίστηκε ο πραγματικός τρόμος: η προοπτική να βρουν απέναντί τους μια ευρωπαϊκή ομάδα ή την Αργεντινή. Ελεγαν ότι οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, ακόμα και οι Βέλγοι είναι γεμάτοι από αστέρια, ενώ τους τρόμαζε η ιδέα να αντιμετωπίσουν την Αργεντινή που είχε τον Μέσι, που στους σχολιαστές τους έμοιαζε όλο και περισσότερο Μαραντόνα. «Αυτός πασάρει στον Ντι Μαρία γιατί έχει μάθει σωστό ποδόσφαιρο –ο Νεϊμάρ θα προσπαθούσε να τους ντριμπλάρει όλους» έλεγε στην τηλεόραση ο Κάρλος Αλμπέρτο μετά τη νίκη της Αργεντινής επί των Βέλγων. Δεν έχει άδικο.
Χάμες
Η Κολομβία με την οποία αγωνίστηκαν στα προημιτελικά στο καμίνι της Φορταλέζα, εκεί όπου ήδη είχαν σκοντάψει με αντίπαλο το Μεξικό, τους φαινόταν εμπόδιο τεράστιο. Η βραζιλιάνικη τηλεόραση είχε ανακαλύψει ένα βίντεο με τις πρώτες συμμετοχές του Χάμες Ροντρίγκες στην Εθνική Παίδων της Κολομβίας και στην τηλεόραση συζητούσαν σοβαρά για την ικανότητα που ο παίκτης είχε στα χτυπήματα κόρνερ από τότε που ήταν 13 χρονών! Ο αργεντινός προπονητής Ντανιέλ Πασαρέλα (που τους ξέρει καλά αφού και ως παίκτης τούς είχε χρόνια αντιπάλους…) έλεγε στην τηλεόραση, θυμάμαι, ότι από την αγωνία τους μήπως βρουν απέναντί τους τον Μέσι, έβλεπαν κάθε φορά έναν Μέσι μπροστά τους: με το Μεξικό ήταν ο Περάλτα, με τη Χιλή ο Σάντσες, με την Κολομβία ο Χάμες Ροντρίγκες. Ο Πασαρέλα είχε δίκιο: η χώρα ήταν στα όριά της. Και με τη Γερμανία κατέρρευσε.
Ελπίδα
Η τελευταία ελπίδα των Βραζιλιάνων ήταν ο Νεϊμάρ. Δυο μέρες πριν από τον προημιτελικό με την Κολομβία είχαν δεχτεί το αίτημά του να τον επισκεφτεί η τότε κοπέλα του –μια ηθοποιός πρωταγωνίστρια σε μια σαπουνόπερα ενός βραζιλιάνικου καναλιού. Κινητοποιήθηκε για χάρη του ο στρατός και η Νεϊμερίνια, με ειδική πτήση που έκανε στρατιωτικό ελικόπτερο, κατέφθασε στο προπονητικό κέντρο σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση: η αποστολή της ήταν να του ανεβάσει το ηθικό και να τον πείσει να σφίξει τα δόντια και να παίξει. Ο Νεϊμάρ ένιωθε ενοχλήσεις και τελικά στο ματς με την Κολομβία τραυματίστηκε: η χώρα πλάνταξε στο κλάμα. Και μετά ήρθαν οι Γερμανοί και ο εφιάλτης που οι Βραζιλιάνοι περίμεναν ότι θα ζήσουν. Το 1-7 ήταν κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία: η καταστροφή που ολόκληρη η Βραζιλία περίμενε να ζήσει.
Εφιάλτης
Στη Ρωσία πήγαν προσπαθώντας να ξορκίσουν εκείνο τον εφιάλτη. Μετά την ήττα στο Μπέλο Οριζόντε και την απόλυση του Σκολάρι άλλαξαν δύο προπονητές. Τον Φιλιπάο, όπως έλεγαν τον Σκολάρι, τον διαδέχτηκε ο σκληρός Κάρλος Ντούνγκα και τον Ντούνγκα ο δάσκαλος Τιτί, που μισεί τον Σκολάρι –όχι πάντως γιατί αυτός έχει μια ομοιότητα με τον αμερικανό ηθοποιό Τζιν Χάκμαν: η κόντρα τους είναι ποδοσφαιρική. Στη Ρωσία έφτασαν με 15 νίκες στα τελευταία 17 ματς, αλλά και με τη δυσπιστία της χώρας που δεν ξέχασε το δράμα του Μπέλο Οριζόντε. Μόλις το 60% των Βραζιλιάνων δηλώνει ότι θα παρακολουθήσει το Μουντιάλ και μόλις το 12% πιστεύει ότι η Σελεσάο θα κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μετά το ματς με την Ελβετία υποθέτω ότι μεγάλωσαν και η απαισιοδοξία και η δυσπιστία. Οχι γιατί η ομάδα δεν κέρδισε, αλλά γιατί πάλι η Σελεσάο έδειξε προβλήματα ταυτότητας: δεν θυμίζει την παλιά Βραζιλία, αλλά ούτε και μια ευρωπαϊκή ομάδα από αυτές που οι Καριόκας θαυμάζουν.
Σάκος
Η Κόστα Ρίκα μοιάζει να προσφέρεται για σάκος του μποξ. Χρειάζεται ωστόσο να την αντιμετωπίσει μια Βραζιλία με διάθεση να καταπλήξει κι όχι μια ομάδα που θα ψάξει μια επαγγελματική νίκη. Διότι μια τέτοια νίκη η Σελεσάο μπορεί να την πάρει, αλλά κερδίζοντας δεν θα καταφέρει παρά να μεγαλώσει τους φόβους της χώρας. Που θα αρχίσει να θυμάται ολοένα και περισσότερο εκείνο το συναίσθημα του τρόμου που έζησε τέσσερα χρόνια πριν, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων…