Σε αυτά τα οκτώ και πλέον χρόνια της κρίσης η ελληνική κοινωνία έχει προσγειωθεί πολλές φορές απότομα στην πραγματικότητα πληρώνοντας δυστυχώς πολύ ακριβό τίμημα. Είναι μια πτώση από τα σύννεφα, για την οποία η ίδια φέρει το μικρότερο μέρος της ευθύνης: η ευθύνη ανήκει σε μεγάλο βαθμό σε μια πολιτική τάξη που παραπλάνησε συνειδητά τους πολίτες, άλλοτε λιγότερο και πολύ συχνά περισσότερο, για να υφαρπάξει την ψήφο τους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν είναι η πρώτη που κατέφυγε σε αυτήν την τακτική. Αλλά θα πρέπει να είναι η τελευταία. Οι ψευδαισθήσεις, το ξέρουμε πια, κοστίζουν πολύ ακριβά. Θα ήταν λοιπόν ολέθριο λάθος να καλλιεργηθεί η ψευδαίσθηση ότι το τέλος του προγράμματος τον ερχόμενο Αύγουστο σημαίνει επιστροφή στην κανονικότητα, δηλαδή στην προ των Μνημονίων εποχή. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό από κόμματα και πολίτες ότι αυτό που ακολουθεί είναι μια αυστηρή εποπτεία –που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει άλλη χώρα στη μεταμνημονιακή της περίοδο –ανεξάρτητα από την όποια ρύθμιση του χρέους.
Μόνο η συνεχής επαφή με την πραγματικότητα μπορεί να μας προφυλάξει από δυσάρεστες εκπλήξεις και νέες απότομες προσγειώσεις. Μόνο η επίγνωση ότι δεν βρισκόμαστε στο τέλος της περιπέτειας, ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει, ότι πατάμε σε ένα τεντωμένο σκοινί και ότι απαιτούνται πολύ προσεκτικά βήματα. Στους έλληνες πολίτες δεν αξίζει να ζήσουν άλλη μια διάψευση όπως εκείνη που έζησαν το καλοκαίρι του 2015. Και στις κυβερνήσεις δεν επιτρέπεται να κυβερνούν με ψευδαισθήσεις.
