Αναζήτηση
Το αποτέλεσμα της κρίσης
Στα σχεδόν δέκα χρόνια που κρατάει αυτή η ζοφερή κρίση και το μόνιμο φλερτ της χώρας με τη χρεοκοπία, οι λέξεις που αγαπήσαμε να μισούμε είναι «κρίσιμη διαπραγμάτευση», «κρίσιμη συνεδρίαση», «καθοριστική σύνοδος», «η μητέρα όλων των συνόδων» και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια. Και κάθε φορά αποδεικνυόταν ότι αυτό που καθόριζε την κάθε σύνοδο και την κάθε συνεδρίαση δεν ήταν οι όροι που εμείς τους βάζαμε ως πρόθεμα, αλλά οι προτεραιότητες που είχαν οι δανειστές και που με βάση αυτές έδιναν τον τόνο και λαμβάνονταν οι αποφάσεις.
Το παραμύθι για το χρέος…
Κατά τα ειωθότα, η κυβέρνηση, με αφορμή τη σημερινή συνεδρίαση του Eurogroup, παίζει και πάλι τα ρέστα της στην «παπάντζα» και στο παραμύθι, αυτό το αγνό, χαλαρωτικό, pure, όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο, παραμύθι, με το οποίο πορεύθηκε επί τριάμισι χρόνια, αποδεικνύοντας πόσο αξεπέραστη είναι και στους δύο αυτούς τομείς. Το καινούργιο που κυκλοφορεί είναι ότι οι δανειστές, εκστασιασμένοι από τη συμφωνία για το Σκοπιανό, αποφασίζουν να μας διαγράψουν μέρος (μεγάλο μέρος, για την ακρίβεια) του χρέους μας! Χαρακτηρίζω αυθωρεί το παραμύθι ως εφάμιλλο της απάτης που είχε κυκλοφορήσει προεκλογικά το 2015 ότι «άμα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μας χαρίσει τα δάνεια»!
Προφανώς δεν πρόκειται να μας διαγράψουν χρέος οι δανειστές. Αυτό που μπορεί να κάνουν είναι να επιμηκύνουν την αποπληρωμή των δανείων, και ειδικά ενός μεγάλου τμήματός τους, που ανέρχεται σε 130 εκατομμύρια.
Αυτοί –οι δανειστές δηλαδή –είχαν συμφωνήσει το 2012 να επιμηκύνουν τα δάνεια που λήγουν άμεσα, κατά 15 χρόνια, για να μας βοηθήσουν κάποια στιγμή να βγούμε στις αγορές. Η… επιτυχία ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αυτό που τώρα συζητείται κατά κόρον είναι η επιμήκυνση κατά… οκτώ χρόνια!
…και ολιστικές κορδέλες
Το άλλο, «κόκκινη κλωστή δεμένη…» παραμύθι που σέρβιρε η κυβέρνηση το προηγούμενο διάστημα ήταν εκείνο που έλεγε ότι με το τέλος των Μνημονίων υπάρχει έτοιμο προς εφαρμογή ένα «ολιστικό» πρόγραμμα, το οποίο θα φέρει την ανάπτυξη και επιπροσθέτως την ευημερία στη χώρα και στον λαό της. Το «ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης», το οποίο είχε παρουσιαστεί πριν από κανένα μήνα από Δραγασάκη και Τσακαλώτο, δεν υπάρχει!
Κάθισαν οι τύποι και έγραψαν 106 σελίδες, στις οποίες –υποτίθεται –περιγράφονται και καθορίζονται τα βήματα της χώρας μετά τις 20 Αυγούστου, οπότε και τελειώνει το Μνημόνιο, αλλά τώρα αποκαλύπτεται ότι στο σημερινό Eurogroup οι δανειστές θα μας παραδώσουν ένα «Μνημονιάκι» 5-6 σελίδων, που θα περιγράφει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα είναι υποχρεωμένη η χώρα να κινείται μετά τον Αύγουστο. Οτι θα τελεί κάτω από αυστηρή επιτήρηση, με περιορισμούς και με «ποινολόγιο» στην περίπτωση που της έρχεται μια όρεξη να κάνει τίποτα «ολιστικού» χαρακτήρα παροχές.
Ο «ρεπατζής» του Καμμένου
Σε αυτό το σημείο εισηγούμαι προς το σεβαστό ακροατήριο να χαιρετίσουμε αναφανδόν τη χθεσινή διακήρυξη του επικεφαλής ηγέτη Σταύρου Θεοδωράκη σχετικά με τα διακινούμενα ένθεν κακείθεν, ότι είναι έτοιμος να αντικαταστήσει τον Καμμένο αρχηγό στη θέση του ως (συν)εταίρου Τσίπρα.
Οχι, λέει ο επικεφαλής ηγέτης, δεν προτίθεται να κάνει κάτι τέτοιο:
«Δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω τα ρεπό του Καμμένου στην κυβέρνηση. Μετά τις εκλογές, αν υπάρχει κάτι ωφέλιμο για την κοινωνία, θα το στηρίζουμε. Ομως δεν θα αντικαταστήσουμε τον Πάνο Καμμένο».
Να την (καλο)δεχθούμε τη διακήρυξη του επικεφαλής ηγέτη Σταύρου, αλλά πρέπει να σημειώσουμε (μα τι έχω πάθει και χρησιμοποιώ πληθυντικό;!) ότι δεν χρειάζεται να μπει στην κυβέρνηση για να κάνει τον «ρεπατζή» του Καμμένου. Μπορεί να τον κάνει επιτυχώς και εκτός κυβέρνησης, στηρίζοντας την κυβέρνηση με ψήφο ανοχής. Αυτό δεν εννοεί άλλωστε όταν λέει «μετά τις εκλογές, αν υπάρχει κάτι ωφέλιμο για την κοινωνία, θα το στηρίζουμε»; Μπορεί, θα συμπληρώσω, να το κάνει και πριν από τις εκλογές, άφοβα.
Επίσης, ένας άλλος τρόπος να στηρίξει έμμεσα Τσίπρα είναι αυτός που κάνει τώρα –διαλύοντας το ΚΙΝΑΛ. Να μην έχει πού να πάει αυτός που αηδίασε από τα ψέματα Τσίπρα και θέλει να εγκαταλείψει τον ΣΥΡΙΖΑ. Να βρεθεί σε αδιέξοδο και να το ξανασκεφτεί.
Αλυτρωτικά τραγούδια του Σέλτσα
Μου ήρθε κι εμένα στο mail το βιντεάκι που έχει καταγράψει τον βουλευτή Φλώρινας του ΣΥΡΙΖΑ Σέλτσα να χορεύει σε κάποιο από τα καλοκαιρινά πανηγύρια της περιοχής του ένα από εκείνα τα «ντόπια» τραγούδια που χαρακτηρίζονται αλυτρωτικά γιατί μιλούν για τη «Μακεδονία του Αιγαίου», τους σκλαβωμένους «Μακεδόνες» που την κατοικούν και άλλες τέτοιες κουταμάρες που κρύβει το κεφάλι των Σκοπιανών, και όχι όλων.
Γίνεται, σου λέει, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ να χορεύει τέτοιο τραγούδι; Γίνεται, θα απαντήσω. Με «ντόπιους» συμπατριώτες του το χορεύει, μάλλον στη Φλώρινα χορεύει, τι θα χόρευε ας πούμε; Τον «Ικαριώτικο» ή το «Ντάρι, ντάρι, ντάρι, ντάρι, στον γιαλό πετούν οι γλάροι;».
Κι επίσης, μην το κάνουμε μεγάλο θέμα αυτό γιατί θα πω τώρα ένα μυστικό, που δεν είναι και πολύ μυστικό, αλλά τέλος πάντων. Τα καλοκαίρια στην Ηπειρο, στα πανηγύρια, χορεύουν μεταξύ πολλών άλλων και το επενδεδυμένο με κλαρίνο, βαρύ και ασήκωτο, παραδοσιακό τραγούδι υπό τον τίτλο «Δέλβινο και Τσαμουριά», του οποίου οι στίχοι έχουν ως ακολούθως, καταγράφω:
Αϊντε Δέλβινο μωρέ Δέλβινο/
ωρέ Δέλβινο και Τσαμουριά.
Αϊντε Δέλβινο και Τσαμουριά/
ωρέ δεν τα δίνουν τα παιδιά.
Αϊντε δεν τα δι μωρέ δεν τα δι/
ωρέ δεν τα δίνουν τα παιδιά.
Αϊντε δεν τα δίνουν τα παιδιά/
ωρέ στο σουλτάνο βασιλιά.
Αϊντε Δέλβινο μωρέ Δέλβινο/
ωρέ Δέλβινο και Αγιοι Σαράντα.
Αϊντε Δέλβινο και Αγιοι Σαράντα/
ωρέ θα σας πάρουμε για πάντα.
Οσο να πεις, έναν αλυτρωτισμό τον υποκρύπτει, όχι; Και εξ όσων γνωρίζω, ουδέποτε έχει τεθεί θέμα από την Αλβανία επί του συγκεκριμένου.
Και ένα ακόμη «μυστικό»: κι εγώ το ‘χω χορέψει! Στο πανηγύρι του χωριού μου, που γίνεται κάθε χρόνο του «Αϊ-Λιως», τουτέστιν, σε άπταιστα ελληνικά, του Προφήτη Ηλία και στα σκοπιανά του Αγίου… Ιλιντεν!
Διότι «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε – γέλασε», καταπώς έχει δηλώσει από πολλών ετών ο κύριος Διονύσης Σαββόπουλος…
