Η δύναμη του ποδοσφαίρου (και γενικότερα του αθλητισμού) είναι τεράστια παγκοσμίως με απήχηση σε δισεκατομμύρια κόσμο σε όλο τον πλανήτη. Δεν είναι τυχαία το λαοφιλέστερο άθλημα, που σε μια τέτοια περίπτωση όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι κρατά καθηλωμένους στις οθόνες της τηλεόρασης ή και στις εξέδρες το μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου!

Δυστυχώς, ως φυσικό επακόλουθο αυτού είναι το γεγονός ότι η πολιτική πολλές φορές μπαίνει στο παιχνίδι και δηλητηριάζει ό,τι πιο όμορφο.

Ανέκαθεν στα Παγκόσμια Κύπελλα είχαμε την ανάμειξη της πολιτικής άλλοτε χωρίς να επηρεάσει ιδιαίτερα. Οπως το 1982 στα γήπεδα της Ισπανίας, όταν ο πρίγκιπας Φαχντ Αλ Γιαμπέρ του Κουβέιτ που ήταν και πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας κατέβηκε στο γήπεδο και διέταξε την ομάδα να αποχωρήσει διαμαρτυρόμενος για το τέταρτο γκολ της Γαλλίας που θεώρησε οφσάιντ.

Ο σοβιετικός ρέφερι Μιροσλάφ Στούπαρ, μπροστά στο ενδεχόμενο αποχώρησης, τελικά το ακύρωσε (!) αλλά στο 90′ ο Μποσίς έβαλε το 4ο γκολ της Γαλλίας (4-1). Ή όπως το 1986 στο Μεξικό όπου δόθηκε πολιτική χρειά στον αξέχαστο προημιτελικό Αργεντινής – Αγγλίας λόγω των Νησιών Φόκλαντ για τα οποία είχαν διαμάχη οι δύο χώρες αλλά λίγο αργότερα όλος ο πλανήτης –και φυσικά και στα κράτη των δύο μονομάχων –όλοι μιλούσαν για τα γκολ του Μαραντόνα. Αυτό του… Θεού (με το χέρι) και αυτό του αιώνα.

Η προπαγάνδα του Μουσολίνι

Αλλες φορές όμως η ανάμειξη της πολιτικής ήταν πολύ πιο έντονη και βίαιη και ιδιαίτερα τα δικτατορικά καθεστώτα επισκίασαν ακόμα και την ίδια τη διοργάνωση.

Ο Μπενίτο Μουσολίνι είδε τη δεύτερη διοργάνωση στην ιστορία (1934 Ιταλία) ως την απόλυτη ευκαιρία για προπαγάνδα και προβολή του φασιστικού του καθεστώτος. Εχτισε νέα γήπεδα (που τουλάχιστον έμειναν για χρόνια όπως το Σαν Σίρο του Μιλάνου, το Κομουνάλε της Μπολόνια και το Κομουνάλε του Τορίνο όπως και της Φλωρεντίας), περιέφερε κάθε τρεις και λίγο την Εθνική Ιταλίας στους δρόμους της Ρώμης σε φιέστες που οργάνωνε για την προβολή του. Και προχώρησε σε πολλές προσθήκες “ομογενών” με κορυφαία την περίπτωση Λουίς Μόντι που είχε παίξει με την Αργεντινή στον πρώτο τελικό (1930) και τώρα με την Ιταλία…

Από εκεί και πέρα είχαμε και άλλα παρατράγουδα, όπως στον προημιτελικό με τη Ισπανία όπου το τελικό 1-1 υποχρέωσε τις δύο ομάδες να παίξουν την άλλη μέρα ξανά (δεν υπήρχαν πέναλτι), με τον ισπανό τεχνικό Γκαρθία Σαλαζάρ να αλλάζει τη μισή ομάδα βγάζοντας μεταξύ άλλων και τον θρυλικό τερματοφύλακά του τον Ζαμόρα (!) και την Ιταλία να φτάνει άνετα στη νίκη – πρόκριση (1-0 από το 11′).

Στον ημιτελικό με την Αυστρία το γκολ του… Αργεντίνου Γκουαΐτα έδωσε τη νίκη – πρόκριση στην Ιταλία (1-0) αλλά ο Μεάτσα είχε κάνει φάουλ στον τερματοφύλακα Πλάτσερ.

Η Γερμανία που πήρε την τρίτη θέση παρέλασε με τη σημαία με τη σβάστικα του Γ’ Ράιχ, με τον Μουσολίνι να είναι απόλυτα ικανοποιημένος.

Πολιτικό τάνγκο

Στην Αργεντινή το 1978 την ώρα που ο Μάριο Κέμπες και η παρέα του σήκωναν το τρόπαιο χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι υπέφεραν υπό το καθεστώς του δικτάτορα στρατηγού Χόρχε Βιντέλα που πήρε με στρατιωτικό πραξικόπημα την εξουσία από την Ισαβέλα Περόν.

Η Αργεντινή ήθελε νίκη με 4 γκολ διαφορά στον τελευταίο της αγώνα για να υπερκεράσει τη Βραζιλία στον τελικό όμιλο καθώς η πρώτη ομάδα προκρινόταν απευθείας στον τελικό.

Η εξαιρετική ομάδα του Περού με τον έμπειρο τερματοφύλακα (αργεντίνικης καταγωγής) Ραμόν Κιρόγα σε πολύ κακό βράδυ έχασε με 6-0 (!) σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα παιχνίδια στην ιστορία. Ο λαός της Αργεντινής πανηγύρισε έξαλλα το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο γιατί είχε ανάγκη να ξεφύγει από τη θλίψη και την πίεση από τη δικτατορία, αλλά μαζί πανηγύρισε και ο Βιντέλα που είχε κάνει την καλύτερη προπαγάνδα!

Το πλάνο του Πούτιν

Η τρίτη επανεκλογή του Βλαντίμιρ Πούτιν το 2012 σήμανε μια νέα εποχή για τη Ρωσία, που ο ηγέτης της θέλει να τη δείχνει ως υπερδύναμη. Η διοργάνωση των Χειμερινών Ολυμπιακών στο Σότσι (2014), και τώρα του Μουντιάλ, ήταν σε αυτό το πλάνο

Τελευταία Νέα