Αναζήτηση
Η γυναίκα τύλιξε με μια σακούλα το κεφάλι της για να πεθάνει από ασφυξία. Ο θάνατος δεν ήταν ακαριαίος, αντιθέτως τα λίγα δευτερόλεπτα που απαιτήθηκαν για να επέλθει, ήταν βασανιστικά.
Η γυναίκα είχε παιδιά όμως ήθελε οπωσδήποτε να πεθάνει, να εξαλείψει κάθε ελπίδα αποτυχίας της απόπειρας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι διάλεξε αυτόν τον τρόπο θανάτου για να τιμωρήσει τον εαυτό της, για πράγματα που έκανε ή δεν έκανε και την οδήγησαν στο απροχώρητο.
Διάλεξε να κόψει μονομιάς την ανάσα της για να γλιτώσει από την δεινή θέση στην οποία ωθήθηκε και έτσι να εκδημήσει διασφαλίζοντας πως δεν θα γλιτώσει βαριά τραυματισμένη στην περίπτωση που η απόπειρα αποτύχει και αναγκαστεί να βιώνει βαριά τραυματισμένη έναν παράλληλο αέναο θάνατο.
Στις αρχές αυτού του μήνα, το φως που εξέπεμπε στο σπίτι όπου ζούσε η 50χρονη γυναίκα, έσβησε. Συνέβη το αντίστοιχο με έναν μεγαλύτερο σε ηλικία άνθρωπο στη Φθιώτιδα, που αποτραβήχτηκε πίσω από την πόρτα και έκοψε το νήμα της ζωής του. Διαφορετικοί ήταν λόγοι που του όπλισαν το χέρι. Ενιωθε ότι ήταν βάρος στην οικογένειά του, στα παιδιά που μεγάλωσε και στα δικά τους παιδιά.
Το ίδιο χρονικό διάστημα, αρνήθηκαν να δώσουν τη μάχη επιβίωσης πολλοί ακόμη άνθρωποι στην Ελλάδα. Ενα παιδί στην τελευταία τάξη του Λυκείου αυτοπυροβολήθηκε. Λυτρώθηκε απ΄όσα τον έπνιγαν ή πίστευε πως τον πνίγουν και άφησε παρακαταθήκη τον πόνο στους γονείς και τα αδέρφια του.
Τρία χρόνια μεγαλύτερος ήταν στην Καλαμάτα ο άνθρωπος που κρεμάστηκε. Με τον ίδιο τρόπο πέθανε και ένας άλλος άνθρωπος πίσω από τα παλιά δικαστήρια στη Θεσσαλονίκη. Τρία ανήλικα παιδιά στην Κρήτη, βλέπουν άδειο το σπίτι τους, τη μάνα να κραυγάζει και την μορφή του πατέρα να αρνείται πεισματικά να εμφανιστεί στο κατώφλι.
Ο νεαρός άνδρας, ηλικίας μόλις 41 χρόνων, ωθήθηκε στην αυτοκτονία από λόγους που πιθανώς ήταν εν γνώσει των οικείων του. Η κατάσταση ζυγίστηκε πριν αποφασίσει. Από τη μία τρία μικρά παιδιά , η προοπτική να γεράσεις βλέποντάς τα να μεγαλώνουν, να κάνουν τα δικά τους παιδιά, να σε φροντίζουν όπως εσύ εκείνα.
Από την άλλη, μία ξαφνική συσσώρευση βασάνων, που εκτιμάς ότι είναι αδύνατο να αποφύγεις, που δεν είναι μία μπόρα αλλά σκοτεινός και ατέλειωτος κυκλώνας που εξαλείφει κάθε ικμάδα ζωής μέσα σου και προτιμάς να φύγεις γνωρίζοντας πως στο επέκεινα δεν θα έχεις μαζί σου καμία μνήμη. Πεθαίνεις, νεκρώνονται οι νευρώνες του εγκεφάλου, παύει να υφίσταται συνείδηση, ενσυναίσθηση, ταυτίζεσαι με το μηδέν, χωρίς μνήμη, χωρίς τύψεις, σα να μην υπήρχες ποτέ.
Στα χρόνια που η Ελλάδα πήρε την κάτω βόλτα, και χιλιάδες άνθρωποι βίωσαν δραματική μείωση των εισοδημάτων τους και επιδείνωση του τρόπου ζωής τους, ο αριθμός των αυτοκτονιών αυξήθηκε. Ειδικά το 2018, κάθε μέρα μαθαίνουμε πως ένας άνθρωπος βάζει τέλος στη ζωή του και βυθίζει στον πόνο περισσότερους.
Αναζητώντας τους λόγους που συμβαίνουν αυτά, και έχοντας ως ερμηνευτικό εργαλείο συσσωρευμένες γνώσεις από τα πεδία κοινωνιολογικών επιστημών και επιστημών που άπτονται της ψυχικής υγείας, ορισμένοι ειδικοί διαπιστώνουν ότι πολλοί άνθρωποι, εμφανίζονται να έχουν απολέσει στοιχειώδεις μηχανισμούς άμυνας απέναντι σε δυσκολίες οικονομικής φύσης και προβλημάτων υγείας μέσα στην οικογένεια.
«Οι αυτοκτονίες παιδιών σε ηλικία κάτω των 20 ετών, οφείλονται σε λόγους εν πολλοίς που έχουν να κάνουν με τους γονείς. Να χτίσεις την ψυχή του παιδιού είναι δύσκολο πράγμα. Πρέπει οι γονείς να είναι από πάνω. Δεν τελειώνουν οι ευθύνες τους όταν τα παιδιά τελειώσουν το σχολείο. Η ανατροφή είναι ένα γενικός όρος που εγκολπώνει όλους τους επιμολυντικούς παράγοντες που φθείρουν την προσωπικότητα του παιδιού. Αν φροντίσεις το παιδί, θα μείνει όρθιο».
Από ένα σημείο και μετά οι αριθμοί δεν έχουν σημασία. Αν είναι 400, 500 ή 600 τον χρόνο. Αν είναι περισσότεροι οι άντρες από τις γυναίκες.
Είναι κάθε μέρα τουλάχιστον ένας άνθρωπος. Ομως αυτό δεν φαίνεται να ενδιαφέρει εκείνους που θα έπρεπε. Είναι ακόμη μια πληγή που τσακίζει κύτταρα της οικογένειας. Η οικογένεια είναι ο συνεκτικός δεσμός μιας κοινωνίας – στο παρόν στάδιο της εξέλιξης – πάνω στο οποίο πατά το οικοδόμημα.
Η έλλειψη στήριξης διαδραματίζει και αυτή το ρόλο της όταν αναζητώνται τα αίτια για τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Συνοψίζουν όσοι διερευνούν την αφηρημένη εξίσωση. «Χωρίς αποκούμπι, οικονομική αδυναμία εκπλήρωσης υποχρεώσεων, αχνοφέγγουν στο λυκόφως σχέδια και προοπτικές για το μέλλον, παρασύρεσαι σε ένα τέλμα μαζί με ό,τι είχες φτιάξει από το οποίο όσο και να προσπαθήσεις να σηκώσεις το κεφάλι δεν βλέπεις ή δεν διαισθάνεσαι το λυκαυγές, ανισορροπείς με το ένα πόδι έξω από τη ζωή, ό,τι φτιάχνεις, ό,τι κερδίζεις δεν σου ανήκει.
Οι λαμπερές επιγραφές τα βράδια επικαλύπτουν την απουσία φωτός σε σπίτια που έχασαν τους ενοίκους τους. Σβήνει σιγά σιγά μία φεραυγής κουκίδα στο νυχτερινό χάρτη της πόλης. Μένει κενό αλλά δυστυχώς η φύση αντιθέτως με τη λαϊκή σοφία, λατρεύει το κενό.
