Το ταμπού είναι ξεπερασμένο, αλλά στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη κατάλοιπά του. Στην άτυπη ιεραρχία των σπορ, το ποδόσφαιρο γυναικών δεν έχει τη θέση που του αξίζει. Υστερεί επί παραδείγματι σε προβολή έναντι του βόλεϊ και του πόλο, με την απουσία των λαοφιλών ομάδων του κέντρου από τον χάρτη του να αποτελεί μια εξήγηση.
Οι παίκτριες πάντως τυγχάνουν αποδοχής από το κοινωνικό περιβάλλον. Δεν ξενίζει πλέον η επιλογή τους. «Το ποδόσφαιρο είναι και γυναικεία υπόθεση», όπως επισημαίνει στα «ΝΕΑ» η 21χρονη σέντερ φορ του Αρη και της Εθνικής Αναστασία Σπυριδωνίδου. Η δεύτερη σκόρερ του τελευταίου πρωταθλήματος της Α’ Κατηγορίας (εκτόξευσε τις επιδόσεις της με την κίτρινη φανέλα σημειώνοντας 25 γκολ σε 22 αγώνες) εξηγεί πώς προέκυψε η «στρογγυλή θεά» στη ζωή της και ψηφίζει Κριστιάνο Ρονάλντο (και) στο Μουντιάλ 2018.
Πώς προέκυψε η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο;
«Κόλλησα το μικρόβιο του ποδοσφαίρου από τον πατέρα μου, τον Γιώργο. Ως ποδοσφαιριστής έπαιξε και στην Α’ Εθνική με τη Βέροια. Πέρασε και από τη Νίκη Βόλου. Μετά έγινε προπονητής και τον κυνηγούσα από πίσω στα γήπεδα. Πλέον είναι ο κόουτς μου στον Αρη. Αγωνίζομαι υπό την καθοδήγησή του. Ο αδερφός μου ο Ανέστης –που εργάζεται πλέον στην Ελβετία –έπαιξε μέχρι τη Γ’ Εθνική με τα Λευκάδια. Εχω όμως και μια θεία –ξαδέρφη του πατέρα μου –που ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο παλαιότερα, όταν δεν ήταν και τόσο διαδεδομένο το γυναικείο».
Γιατί, κατά τη γνώμη σου, οι περισσότερες γυναίκες δεν τρέφουν συμπάθεια για το ποδόσφαιρο;
«Κάθε γυναίκα έχει την άποψή της. Προσωπικά μεγάλωσα στα γήπεδα, έχω δεθεί με το ποδόσφαιρο. Είναι απαραίτητο για μένα. Οι άλλες γυναίκες ίσως το θεωρούν ανδρικό σπορ. Διαφωνώ όμως με αυτή την πεποίθηση. Πιστεύω ότι μια γυναίκα μπορεί να αντεπεξέλθει και στο ποδόσφαιρο».
Πώς αντιδρούν οι γύρω σου όταν ακούν για πρώτη φορά ότι ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο; Νιώθεις ότι υπάρχει κάποιο ταμπού;
«Ισως να υπήρχε κάποιο ταμπού κατά το παρελθόν. Τώρα θεωρώ ότι είναι ξεπερασμένο. Σχεδόν κάθε περιοχή έχει πλέον τη δική της γυναικεία ομάδα. Παρότι τα ΜΜΕ ασχολούνται ελάχιστα, ο κόσμος μαθαίνει και ενημερώνεται. Εχει πάρει γεύση από το γυναικείο ποδόσφαιρο. Δεν θεωρείται πλέον μη φυσιολογικό να παίζει ποδόσφαιρο μια γυναίκα. Εχει αλλάξει αυτό».
Τι σου λένε οι φίλες σου εκτός ποδοσφαίρου;
«Με στηρίζουν, επειδή βλέπουν ότι με γεμίζει αυτό που κάνω. Θα καθίσουν μαζί μου να δουν και αγώνα ποδοσφαίρου, έστω και αν δεν έχουν την ίδια προσήλωση με μένα στην οθόνη. Εχουν μάθει πάντως και το οφσάιντ».
Σε έχουν χαρακτηρίσει ποτέ «αγοροκόριτσο»;
«Οχι. Κι ας έπαιζα ποδόσφαιρο στο σχολείο μαζί με τα αγόρια. Είχαμε φτάσει μάλιστα και στον τελικό σχολικού πρωταθλήματος. Ηταν πάνω – κάτω τα ίδια παιδιά που έβλεπα στις προπονήσεις και όταν εντάχθηκα στην ακαδημία Αγιος Γεώργιος Βέροιας σε ηλικία 8 ετών. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με την αποδοχή».
Πόσο σκληρό είναι το γυναικείο ποδόσφαιρο;
«Εντάξει, θα… φας και την κλωτσιά. Υπάρχει δύναμη, αλλά υπάρχει συνάμα και ταλέντο. Χρειάζεται ηρεμία για να μη βγαίνεις εκτός εαυτού. Στην Α’ Εθνική είναι ανταγωνιστικό πλέον το πρωτάθλημα. Εχει ανέβει το επίπεδο. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε τον τίτλο, αλλά μέχρι τέλους ήμασταν τρεις διεκδικητές. Δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φτάσει το πρωτάθλημα, αλλά έχει εξελιχθεί, έχει αναπτυχθεί».
Παρακολουθείς το Μουντιάλ;
«Αυτό περιμένουμε ανά τέσσερα χρόνια… Βλέπω αγώνες είτε με τον πατέρα μου είτε με φιλικά πρόσωπα. Με συμπαίκτριες είναι δύσκολο, γιατί μένουν Θεσσαλονίκη και εγώ στη Βέροια».
Ποια χώρα θεωρείς φαβορί;
«Καλό είναι να ολοκληρωθεί η φάση των ομίλων για να βγάλουμε πιο ασφαλή συμπεράσματα. Αλλες ομάδες ξεχώρισαν στο ξεκίνημα, αλλά εμφανίστηκαν μουδιασμένες. Θα φανεί στην πορεία της διοργάνωσης».
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ποδοσφαιριστής;
«Ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Τον προτιμώ από τον Μέσι και δεν τους κρίνω με βάση τους… κοιλιακούς, την εξωτερική εμφάνιση ή το ντύσιμο. Μιλάω με αγωνιστικά κριτήρια. Ο καθένας έχει βέβαια το δικό του χάρισμα. Μου αρέσει και ο Μέσι, αλλά προτιμώ τον Κριστιάνο για τον τρόπο παιχνιδιού του. Εχει ισχυρά ατού το σουτ, την ντρίμπλα, την ταχύτητα, απειλεί εντός και εκτός περιοχής, είναι διαρκώς κοντά στο γκολ, παρότι έκλεισε τα 33. Είναι πρότυπο».
Πόσο διαφέρει το γυναικείο από το ανδρικό ποδόσφαιρο;
«Η πιο σημαντική διαφορά είναι στην προβολή. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι θα βοηθήσει πολύ αν τελικά δημιουργήσουν γυναικείες ομάδες –όπως ακούγεται –οι μεγάλοι σύλλογοι του κέντρου. Ηδη η διεκδίκηση του πρωταθλήματος από Αρη και ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη αύξησε το ενδιαφέρον του κόσμου. Σκεφτείτε να υπάρχουν ακόμη Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ. Θα τονωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου. Από κει και πέρα οι διαφορές με το ποδόσφαιρο ανδρών είναι οι ίδιες που ισχύουν σε κάθε σπορ. Εντοπίζονται ξεκάθαρα στη δύναμη και την ταχύτητα. Δεν υστερούμε σε τεχνική. Αυτό εξαρτάται από τη δουλειά, όχι από τη φύση μας».
Ποιοι είναι οι στόχοι σου;
«Θέλω να κατακτήσω ένα πρωτάθλημα με τον Αρη και να αγωνιστώ σε ομάδα του εξωτερικού. Χρωστάω τα βήματα προόδου που έκανα στον επικεφαλής του γυναικείου τμήματος του Αρη, τον Βαγγέλη Βουτσά. Με πήρε το 2015 στην ομάδα από τον Αγροτικό Αστέρα Αγίας Βαρβάρας και κάθε χρόνο βλέπω βελτίωση στον εαυτό μου. Πέρυσι πέτυχα 12 γκολ, φέτος έφτασα στα 25».
Η Εθνική Γυναικών θα καταφέρει να προκριθεί στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης;
«Θεωρώ ότι έχει κάνει τεράστια βήματα μπροστά η Εθνική και θα έρθουν στο μέλλον οι επιτυχίες».
Υψηλός ανταγωνισμός
Στο γυναικείο ποδόσφαιρο θα φας και την κλωτσιά. Υπάρχει δύναμη, αλλά υπάρχει συνάμα και ταλέντο. Στην Α’ Εθνική είναι ανταγωνιστικό πλέον το πρωτάθλημα. Εχει ανέβει το επίπεδο. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε τον τίτλο, αλλά μέχρι τέλους ήμασταν τρεις διεκδικητές.
«Δεν με νοιάζει το… πεντικιούρ»
Την ώρα που η πλειονότητα των γυναικών καταφεύγει σε ινστιτούτα ομορφιάς και φροντίζει για την τελευταία παρανυχίδα, οι παίκτριες του ποδοσφαίρου βάζουν τα πόδια τους και στη… φωτιά αν το επιβάλλουν οι συνθήκες του αγώνα. Υπό αυτό το πρίσμα η Αναστασία Σπυριδωνίδου παραδέχεται ότι «δεν με νοιάζει το πεντικιούρ. Δεν το συνηθίζω. Δεν θα ασχοληθώ ιδιαίτερα με τα νύχια».
Διευκρινίζει όμως ότι «ως γυναίκες προσπαθούμε να περιποιούμαστε τον εαυτό μας, κοιτάζουμε την εμφάνισή μας και μπορεί να γίνει ενίοτε και το πεντικιούρ. Από κει και πέρα όμως έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα προκύψουν μελανιές, γδαρσίματα και πόνοι στα πόδια από τα χτυπήματα. Για να είμαι πάντως ειλικρινής δεν έχει τύχει να συζητήσω με συμπαίκτριές μου πόσο συχνά κάνουν πεντικιούρ. Προσωπικά δεν το απορρίπτω, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το συνηθίζω».
