Η κυβέρνηση πήρε μια συμφωνία και είναι δεδομένο ότι θα πανηγυρίσει γι’ αυτή. Με τη συμφωνία αυτή θα προσπαθήσει να πείσει τους πολίτες ότι τα βάσανα της χώρας τελειώνουν κι ότι οσονούπω θα αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τα οφέλη της «καθαρής εξόδου». Πίσω από τους πανηγυρισμούς, όμως, η πραγματική ουσία είναι ότι η χώρα θα βρίσκεται εφεξής σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας. Η λήξη του τρίτου Μνημονίου θα φέρει ένα τέταρτο, ένα διαρκές «Μνημόνιο» και συνεχή εποπτεία. Η υποχρέωση της χώρας να παράγει ετησίως υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα είναι μια θηλιά στον λαιμό των παραγωγικών τάξεων της χώρας. Η χώρα θα πρέπει να τα καταφέρει μόνη της ώς το 2032, οπότε οι εταίροι μας προβλέπεται να ξαναδούν το θέμα του ελληνικού χρέους. Με άλλα λόγια, οι εταίροι μας λένε «κόψτε τον λαιμό σας», ενώ από τη νέα χρονιά μειώνονται οι συντάξεις και επίσης μειώνεται δραματικά το αφορολόγητο.
Βεβαίως, η κυβέρνηση πέτυχε δεκαετή επιμήκυνση στην αποπληρωμή του χρέους της, πέτυχε δηλαδή την, κατά Βαγγέλη Βενιζέλο, «πανηγυρική αλλά ταπεινωτική, καθυστερημένη και δυστυχώς ατελή προσχώρησή της στην πολιτική του PSI» –την οποία έχουν συστηματικά καθυβρίσει. Αυτή η επιμήκυνση, πάντως, είναι η αιτία των πανηγυρισμών του Πρωθυπουργού και των συνεργατών του, αυτή θα προσπαθήσει όσο μπορεί να κεφαλαιοποιήσει. Κυρίως επικοινωνιακά, επειδή η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ζοφερή για να κρυφτεί πίσω από χαμόγελα και θριαμβολογίες.
Ο Πρωθυπουργός θριαμβολογεί επειδή νομίζει ότι απευθύνεται σε αμοιβάδες. Αλλά ακόμα κι αν είχε καταστραφεί η μνήμη όλων μας, δυστυχώς για εκείνον υπάρχουν τα χαρτιά και τα βίντεο. Ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά είχε αναλάβει την κατασυκοφάντηση της επιμήκυνσης του χρέους που είχαν αναλάβει οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Το 2012, ο νυν Πρωθυπουργός είχε αρχίσει τις επικρίσεις κατά της κυβέρνησης Σαμαρά, που προσπαθούσε να εξασφαλίσει επιμήκυνση του χρέους, λέγοντας ότι «η επιμήκυνση είναι ένα μακρύτερο σκοινί για να κρεμαστούμε». Τα ίδια έλεγε ο Πάνος Σκουρλέτης, ενώ ο Δημήτρης Βίτσας διακήρυσσε ότι «η επιμήκυνση δεν είναι διαγραφή του χρέους αλλά πολιτική επιτήρηση». Επειδή μάλιστα οι επαναστάτες της φακής ήταν εναντίον κάθε επιτήρησης, ξεκαθάριζαν ότι θέλουν διαγραφή μέρους του χρέους, όχι μόνο του δικού μας, αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών του Νότου. Ανέκαθεν ο Τσίπρας ήταν χουβαρντάς. Και έτοιμος πάντα να σκίσει τα Μνημόνια. Τελικά, έσκισε τον λαό που τον πίστεψε.
Με ψέματα ανήλθαν στην εξουσία οι πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακοί» ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με ψέματα συνεχίζουν να κυβερνούν. Στο όνομα μιας ιδεολογίας την οποία φρόντισαν να λασπώσουν, όπως και οτιδήποτε άλλο χειρίστηκαν ως επιχείρημα για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων.
Γι’ αυτό θέλω να κλείσω με δύο στίχους του «ποιητή της ήττας» Μανόλη Αναγνωστάκη, ο οποίος πρόσφατα με πρωτοβουλία του Προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση έγινε προσπάθεια να έρθει στα μέτρα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Προέρχονται από το ποίημα «Επιτύμβιον», που δημοσιεύτηκε στη συλλογή «Ομως γιατί ξαναγυρίζουμε κάθε φορά χωρίς σκοπό στον ίδιο τόπο» (Eρμής, 2000):
«[…] A, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν, / Tι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα […]».
Στον ρόλο του Λαυρέντη, ο Αλέξης Τσίπρας.
