Αντιπολιτευτικό πάθος και πολιτική άνοια

Το αντιπολιτευτικό σύστημα κάνει αυτό με το οποίο εκπαιδεύτηκε: «Να πέσουν» και να τους φορτώσουμε τις πομπές μας. Το αντιπολιτευτικό σύστημα «καθαρίζει» και μηδενίζει το κοντέρ, διά της ήττας τού εκάστοτε κυβερνώντος. Η αντίθεση στη συμφωνία για το Σκοπιανό, πρωτίστως διά της παραποιήσεως, είναι μια τυπική διαδικασία (και μία ακόμα προσπάθεια) ανακατάληψης της απολεσθείσας εξουσίας.

Να βλαφτεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τι τίμημα; Να χαθεί η ευκαιρία επίλυσης και να παγιωθεί μια εξαιρετικά αρνητική κατάσταση για τα ελληνικά συμφέροντα. Η επί πολλές δεκαετίες μη συμφωνία παράγει έννομα αποτελέσματα: εθιμική εγκατάσταση ενός πρωτόγονου και ανιστορικού αλυτρωτισμού.

Το χειρότερο είναι η αντιπολιτευτική διαχείριση του προβλήματος με διχοτομική γλώσσα, με ένα εμφυλιοπολεμικό πάθος. Μία ακόμα προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα κίνημα «δεξιών αγανακτισμένων», οι «παραιτηθείτε» σε μια πιο αρχαϊκή και επιθετική εκδοχή: «είστε προδότες». Με το Μακεδονικό αναμοχλεύεται η ίδια κοινωνική ύλη με το Προσφυγικό. Ο αμυντισμός και η κόπωση εξελίσσονται σε έναν ριζοσπαστικό εθνολαϊκισμό. Εκρηκτικό μείγμα, ιδίως στη σκοτεινή περίοδο του Βίσεγκραντ με τις εξαιρετικά συντηρητικές κυβερνήσεις, την αναπότρεπτη ιδεολογική εξάπλωση, τη μοιραία επέκταση του φράχτη στα ευρωπαϊκά σύνορα, τα θαλάσσια ή μη. Θριαμβεύτρια κουλτούρα διχοτομήσεων και φραγών. Αυτό έρχεται.

Αλλά ας πούμε ότι η επαγγελματική πολιτική έχει τη βουλιμία στο κύτταρό της. Θέλει να πέσεις την επόμενη μέρα της δικής του πτώσης. Να βρεθείς στη θέση όπου βρέθηκε. Να αδικηθείς όπως αδικήθηκε. Αλλά η παραγωγή πολιτικής βρίσκεται στη λύση και όχι στα συμπλέγματα που τη διαχειρίζονται.

Αρθρογράφοι που για πολλά χρόνια ήταν τολμηρά θετικοί στην επίλυση της διακρατικής εκκρεμότητας, σήμερα περιορίζονται σε σχόλια «κουζίνας». «Πήγε ο Τσίπρας να ντριμπλάρει, αλλά του έκανε τάκλιν ο Μητσοτάκης». Το θέμα λοιπόν είναι η ευκαιρία επίλυσης ή η βλάβη του εσωτερικού αντιπάλου;

Σε τι προσπαθεί να απαντήσει η συμφωνία; Στην «ντε φάκτο» διεθνή αναγνώριση με τον όρο «σκέτο» Μακεδονία, με σύγχρονη ύπαρξη συνταγματικών, εκπαιδευτικών, ρητορικών αλυτρωτικών ισχυρισμών. Εναντι του υφιστάμενου και απαράδεκτου τετελεσμένου, επιτυγχάνει μια σημαντική βελτίωση. Αλήθεια, ποιο είναι το ζητούμενο των αντιδρώντων; Να ισχύσουν ως λύση τα τετελεσμένα;

Στις διάφορες φάσεις διαπραγματεύσεων και των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ οι συνομιλητές πλησίαζαν σε κάποιο προσδιοριστικό, στο οποίο διαφωνούσε είτε η ελληνική είτε η σκοπιανή πλευρά. Νέα, Ανω, Ορεινή, Βόρεια κ.λπ. Σε καμία περίπτωση δεν γινόταν αποδεκτό από τη σκοπιανή πλευρά ούτε το erga omnes ούτε φυσικά η αναθεώρηση του Συντάγματος με την εξάλειψη όποιων αναφορών ενείχαν αλυτρωτικούς πυρήνες. Αυτό που εμπεριέχει η σημερινή συμφωνία είναι ένας συνδυασμός και του γεωγραφικού προσδιορισμού για όλες τις χρήσεις και της αναθεώρησης όποιων αλυτρωτικών ισχυρισμών με αντιγραφή του εδαφίου του ελληνικού Συντάγματος, αλλά και ο καθορισμός μιας ευκρινούς εννοιολογικής διαφοράς, με απόλυτη διάκριση γεωγραφικού, ιστορικού, πολιτιστικού, γλωσσικού σώματος. Γιατί τότε συμβαίνει η πολεμική αντιμετώπιση της συμφωνίας; Απλό, γιατί συμφέρει κομματικά η ενοχοποίηση της κυβέρνησης. Μοχλεύσεις, αντιπολιτευτικό πάθος και άνοια.