Δαβίδ

Πρώτη ήττα σε πρεμιέρα για τη Γερμανία από το 1982. Γκέλα για τη Βραζιλία σε πρεμιέρα ύστερα από 40 χρόνια. Ενα-Ενα με την Αργεντινή του Λιονέλ Μέσι η Ισλανδία. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Αυτό είναι το Μουντιάλ. Ο Δαβίδ, που μπορεί να φέρει βόλτα τον Γολιάθ. Ο μικρός, να ρίξει στο κανναβάτσο τον μεγάλο. Για ένα παιχνίδι. Για ένα βράδυ το ποδόσφαιρο έκανε υπερήφανους 130 εκατομμύρια Μεξικανούς. Τους έβγαλε στους δρόμους. Δεν είναι και μικρό πράγμα να κερδίζεις την παγκόσμια πρωταθλήτρια. Σε ποιον άλλο τομέα το Μεξικό μπορεί να κερδίσει τη Νο 1 οικονομική δύναμη της Ευρώπης; Ο φτωχός Μεξικανός, που ο Τραμπ δεν τον θέλει στην Αμερική κι έβαλε τον φράχτη. Μόνο στο ποδόσφαιρο. Η Ισλανδία των 334.200 κατοίκων φράκαρε τον Μέσι. Η Ελβετία τη Βραζιλία. Μόνο στο ποδόσφαιρο ο μικρός μπορεί να κοντράρει τον μεγάλο και να τον κερδίσει. Ειδικότερα σε παιχνίδια εθνικών ομάδων.

Κλαμπ

Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτερες εκπλήξεις στο ποδόσφαιρο ανατρέχουν σε τουρνουά εθνικών ομάδων. Το 1992 η Δανία, που πήγε στο Euro λόγω τιμωρίας της Σερβίας, στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το 2004 η Ελλάδα. Αυτό στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Η Λέστερ στην Αγγλία θα το πάρει μία φορά στα εκατό χρόνια. Oπως η Βερόνα στην Ιταλία, η Λάρισα στην Ελλάδα. Στην τελική και στο Μουντιάλ κάποιο μεγάλο ψάρι θα φάει όλα τα μικρά. Δεν είναι εύκολο για τον μικρό να φτάσει μέχρι το τέλος και να το σηκώσει. Είναι μπορείς να πεις αδύνατο. Οι πρωταθλητές κόσμου είναι ένα κλειστό κλαμπ. Οκτώ χώρες το έχουν καταφέρει: Βραζιλία, Γερμανία, Ιταλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία. Η Αγγλία τη μία φορά που το πήρε, ήταν διοργανώτρια. Οπως και η Γαλλία του Ζιντάν. Για να το πάρει μία φορά η Ισπανία, το 2010 πάτησε πάνω στη μεγάλη σχολή της Μπαρτσελόνα.

Ταβάνι

Αν μετρήσουμε τους «νέους» πρωταθλητές, αρχίζουμε από την Ισπανία το 2010, πάμε στη Γαλλία το 1998, στην Αργεντινή το 1978, στην Αγγλία το 1966. Σε μισό αιώνα δηλαδή προστέθηκαν μόνο τέσσερις καινούργιες παγκόσμιες πρωταθλήτριες. Είναι το όνομα, είναι η φανέλα, είναι η παράδοση, που σε οδηγούν στην κορυφή. Κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο γι’ αυτόν που το επιχειρεί για πρώτη φορά. Οι εκπλήξεις, όπως προαναφέραμε, είναι συχνές. Και δίνουν χρώμα στο τουρνουά. Εχουν όμως ταβάνι. Χρονικό ορίζοντα. Είναι μεγάλο το βάρος για τον μικρό για να το αντέξει μέχρι το τέλος. Στο τέλος θα μιλήσει η ποιότητα. Και το μέταλλο του πρωταθλητή. Κατ’ αυτή την έννοια, είναι απόψε μεγάλο το παιχνίδι Γερμανίας – Σουηδίας. Τελικός. Χάνει-βγαίνει για την παγκόσμια πρωταθλήτρια. Κάτι που έχει γίνει το 2002. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία, σε όμιλο με Δανία, Σενεγάλη, Ουρουγουάη, τερμάτισε τέταρτη χωρίς να σκοράρει. Το 2010 οι φιναλίστ του 2006 Ιταλία – Γαλλία τερμάτισαν τελευταίες στους ομίλους τους, χωρίς νίκη.

Φαβορί

Η Σουηδία έχει ήδη κάνει το πρώτο μεγάλο μπαμ. Αφήνοντας έξω από τη διοργάνωση την Ιταλία. Το ματς απόψε, δεύτερο στον όμιλο, είναι σαν νοκάουτ. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Αυτό είναι το Μουντιάλ. Ο απόλυτος συνδυασμός της έκπληξης με την παράδοση. Πάντα κάποιο φαβορί θα τρώει τα μούτρα του, αλλά πάντα κάποιο φαβορί στο τέλος θα το σηκώνει. Ενας ένας οι επτά πρωταθλητές θα φεύγουν από τη διοργάνωση. Κάποιος απ’ αυτούς όμως θα είναι που στον τελικό, στις 15 Ιουλίου, θα πανηγυρίσει. Στο Μουντιάλ θα τα δεις όλα. Και σιγά σιγά αρχίζουμε να τα βλέπουμε στα γήπεδα της Ρωσίας. Την αποθέωση του Ρονάλντο. Την κατάρα που δέρνει με την Εθνική τον Μέσι (φωτογραφία κάτω). Τη φλυαρία των Βραζιλιάνων στην πρεμιέρα. Την ποιότητα της Ισπανίας. Το πάθος και την τρεχάλα που κατέθεσε το Μεξικό. Τη σκληράδα της Ελβετίας. Την άγνοια κινδύνου των Ισλανδών.

Μαχητικότητα

Η κοινοτοπία λέει ότι τα μεγάλα τουρνουά αρχίζουν στα νοκάουτ. Τι να κάτσεις να δεις από τον Παναμά, την Τυνησία, τη Σαουδική Αραβία, το Μαρόκο, τη Νιγηρία, το Ιράν. Ας τους δουν οι δικοί τους. Κι όμως. Είναι κάποιοι από τους μικρομεσαίους που ήδη έχουν καταθέσει τα διαπιστευτήριά τους στη διοργάνωση. Ηταν η προσπάθεια των ποδοσφαιριστών του Μεξικού που έκανε τη Γερμανία να φαίνεται τόσο κακή. Ηταν η μαχητικότητα των Ελβετών, οι οποίοι έπεφταν με χίλια σε κάθε προσωπική μονομαχία, που κράτησαν τη Βραζιλία στο 1-1. Δεν είναι η αδυναμία του ισχυρού η αιτία της έκπληξης. Είναι η ικανότητα του αδύνατου. Το τουρνουά ωστόσο έχει ακόμα πολύ δρόμο. Ο χρόνος θα δείξει. Την αξιοπιστία της Γερμανίας, τη σοβαρότητα της Βραζιλίας, τη δυνατότητα της Αργεντινής για ανάκαμψη. Ο χρόνος θα δείξει μέχρι πού θα αντέξουν οι μικροί. Ενα-δύο παιχνίδια, κάποιες φορές σε ξεγελάνε. Η Ιταλία του Πάολο Ρόσι το 1982 (φωτογραφία πάνω) ξεκίνησε με τρεις ισοπαλίες και δύο γκολ και στο τέλος το σήκωσε.

Τρένο

Οι δύο φιναλίστ θα δώσουν συνολικά επτά παιχνίδια. Τρία στον όμιλο και τέσσερα νοκάουτ. Το να πάει μία ομάδα τρένο σε επτά σερί ματς είναι σχεδόν αδύνατο. Το κακό παιχνίδι λοιπόν θα είναι καλύτερα να το κάνει στην αρχή. Χωρίς κόστος. Το 2010 η Ισπανία ξεκίνησε με ήττα από την Ελβετία και στη συνέχεια στέφθηκε πρωταθλήτρια.